گروه سیاسی، چندی پیش سایت معاند «روزآنلاین» با انتشار یادداشتی به قلم «علی اصغر رمضانپور» روزنامه نگار ساکن لندن و از کارمندان رسمی و حقوق بگیران «بی.بی.سی فارسی»  تحت عنوان «تهاجم روحانیان به فرهنگ ایران» به تخریب چهره‌ی تعدادی از بزرگترین عالمان مذهبی و بزرگان و روحانیون پرداخت.



به گزارش بولتن نیوز، «روز آنلاین» با انتصاب دروغ انگیزه های سیاسی خاص و جناحی به برخی از روحانیون معتبر شیعه ازجمله آیت الله العظمی جوادی آملی و آیت الله علم الهدی سعی در تخریب چهره‌ی معتبر این بزرگان نزد مخاطبان خود نمود که به نظر می رسد، این اقدام با هماهنگی از پیش تعیین شده ای میان برخی از معاندین رسانه ای نظام و با استفاده از تاکتیک های خاص رسانه ای انجام گرفته است. 



این درحالی است که حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی که علاوه بر این که از مفسران بزرگ قرآن مجید و از مدرسان مهم حوزه‌ی علمیه‌ی قم می باشد، عضو پیشین مجلس خبرگان رهبری، از امامان جمعه موقت پیشین قم و یکی از مراجع تقلید بزرگ و معتبر شیعه نیز بوده و توهین به ایشان علاوه بر گناه و جرم بزرگ توهین به یک چهره‌ی بزرگ مذهبی، از حیثی دیگر نیز مورد دارد. 



به بیان دیگر به این فرض که بگوییم رمضانپور و دیگر همکاران رسانه ای اش در «بی.بی.سی فارسی» یا «روزآنلاین» اساساً نه اعتقاد خاص به مسائل مذهبی دارند و نه به هیچ عنوان ادعایی درخصوص داشته اند، باتوجه به مدعیات مکررشان درخصوص قانون مداری و لزوم رعایت قانون (که از قضا در همین نوشته‌ی مورد بحث نیز نمونه هایی از این مدعیات قابل ردیابی است) توهین این چنینی به یک مرجع تقلید از آن جا که (عقلاً و حکماً) توهین به مقلدان آن عالم دینی نیز هست، خلاف قانون و مصداق دقیق رفتار غیرمدنی بوده و تا همین جا نیز می تواند نشان دهنده‌ی تناقضات درونی نوشته و شخصیتی رمضانپور و دیگر همکارانش باشد.



با این همه، نکته‌ی حائز اهمیت دیگری که در خلال این یادداشت به چشم می خورد، نوعی عزم، هدف و انگیزه‌ی برنامه ریزی شده و از پیش تعیین شده‌ی معاندین نظام برای تخریب چهره‌ی روحانیت است که نمونه های آن را البته از ابتدای پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی در بهمن ماه 1357 تاکنون بارها و بارها شاهد بوده ایم.



به هر تفسیر نویسنده‌ی «روزآنلاین» با تاکید بر 2 موضوع مشخص در این نوشته سعی دارد ضمن دروغ پردازی و ایجاد فضای تشویش آلود در ذهن مخاطب، اولاً نکات بی پشتوانه ای را که در نوشته‌ی خود مطرح می کند به عنوان حقایقی محض جا بزند و ثانیاً سعی دارد با ارائه‌ی تحلیل هایی درخصوص این مدعیات کذب، به انتقاد از عملکرد دولت روحانی از یکسو و تخریب نظام جمهوری اسلامی در نگره ای کلان تر بپردازد. 





با دقت در نوشته‌ی رمضانپور به روشنی درمی یابیم که او با بیان مدعیاتی کذب درخصوص «ممنوعیتِ ورزش بانوان» و «غیرقانونی بودن فرستادن کودکان به مهد کودک» سعی دارد اولاً روحانیون را به عنوان مقصر اصلی وجود چنین قوانین تبعیض آمیزی در کشورمان جا بزند و ثانیاً با تخریب چهره‌ی روحانیت به عنوان حامی و بانی نظام مقدس جمهوری اسلامی و مرجع مهمی که اکثریت قریب به اتفاق ایرانیان با اعتماد تام و تمام به آنان در چندین دهه‌ی گذشته (از پیش از پیروزی انقلاب تاکنون) به زندگی سیاسی خود سامان داده اند، به تخریب و تضعیف نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بپردازد.



با این حال چنان که روشن است و هر مخاطبی کاملاً به آن اذعان دارد، هیچ کدام از 2 مسئله ای که رمضانپور از آن به عنوان سند و مصداق بیرونی مدعیات خود یاری گرفته، محلی از اعراب نداشته و به بیان دیگر نویسنده‌ی «روزآنلاین» اساساً بر پایه‌ی کذب محض، دیدگاه سیاسی و انتقادی خود درباره‌ی ایران را صورت بندی نموده است.

 

رومضانپور و «روزآنلاین» درحالی به دروغ مدعی ممنوعیت ورزش بانوان در ایران می شوند که هنوز یک ماه هم از آخرین افتخارآفرینی بانوان ورزشکار ایرانی در عرصه‌ی مسابقات المپیک آسیایی نگذشته و مدال آوری چندین و چندباره‌ی زنان و دختران ورزشکار ایرانی که به رغم برخی محدودیت ها، با میل و انتخاب شخصی با رعایت حجاب کامل در مسابقات حاضر شده اند، سندی است بر بی اساس بودن ادعای «روزآنلاین» درخصوص ممنوعیت ورزش بانوان در ایران. 



این درحالی است که او با اشاره به عدم پخش برخی از مسابقات ورزشی بانوان در ایران (همچون تکواندو و کاراته) این گونه استنتاج می کند که این ورزش ها در ایران ممنوع اند و می نویسد: "ممکن است چنین تصور شود که اعتراض به نشان دادن تصاویر مسابقاتی مانند تکواندو در تلویزیون است. اما این نگاه خوشبینانه را نباید جدی گرفت. برای اینکه تاکنون همواره چنین بوده است که وقتی می خواهند امری را ممنوع کنند اول از نمایش آن در تلویزیون جلوگیری و سپس در خفا بساط آن را جمع می کنند. مانند ممنوعیت نشان دادن ساز از تلویزیون که در مرحله اول صورت گرفت و بعداً به ممنوعیت آموزش ساز در آموزشگاه های زیرنظر دولت منجرشد. در مقابل از تلویزیون برای ترویج رفتارهایی استفاده می شود که قرار است به تدریج ترویج شود مانند نشان دادن زنان نقاب دار و یا نشان دادن خانواده ای که ۱۲ فرزند دارد."





این درحالی است که ازقضا در جریان همین مسابقات آسیایی اخیر که پیش تر نیز بدان اشاره شد، مسابقات تکواندوی بانوان از طریق رسانه‌ی ملی پخش زنده شد و به نظر میرسد، نویسنده‌ی «روزآنلاین» می پندارد که در ایران هیچکس تلویزیون نگاه نمی کند.



به بیان دیگر به فرض این که ادعای نویسنده‌ی «روزآنلاین» مبنی بر این که عدم نمایش یک چیز در تلویزیون ایران، زمینه ساز حذف تمام و کمال آن از جامعه است را بپذیریم، باتوجه به پخش زنده‌ی مسابقات ورزشی مورد اشاره‌ی ایشان در  همین یک ماه گذشته، مدعیات او حتی با منطق خودش نیز سازگار نیست. شایان ذکر است که نویسنده‌ی «روزآنلاین» به تیزهوشی و رعایت تکنیک های القای مفاهیم روزنامه نگاری، بلافاصله از این موضوع عبور می کند و تا پایان نوشته نیز هیچ گاه بدان باز نمی گردد. 



عیناً همین رویکرد را می توان در ادعای دوم «روزآنلاین» که مراتب از ادعای نخست نیز مضحک تر و باورنکردنی تر است، مشاهده نمود. 



درحقیقت نویسنده‌ی «روزآنلاین» پس از آن که با اشاره ای گذرا به مسئله‌ی ممنوعیت ورزش بانوان در ایران، به تحلیل جامعه شناختی بی اساس خود درباره‌ی مسائل سیاسی و اجتماعی ایران می پردازد و تا پایان نیز مشخص نمی گردد که این مدعیات بر اساس چه حقیقت بیرونی ای استنتاج گردیده، در بحث از دومین ادعای خود نیز با اشاره ای گذرا به مسئله‌ی «ممنوعیت فرستادن کودکان به مهدکودک» که معلوم نیست بر اساس کدام توهم طرح شده، به جوانب این قانون ظالمانه‌ی ایران پرداخته و حتی ریشه‌ی آن را در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد پی می گیرد و می نویسد: "مخالفت با سپردن کودکان به مهد کودک ها نیز باید در چارچوب طرح های وسیع تری دیده شود که از زمان دولت محمود احمدی نژاد شروع شد و هدف آن خارج کردن تدریجی زنان از بازار کار بود."



آن چه مسلم است این است که هم اکنون میلیون ها  کودک عزیز ایرانی در مهدهای کودک کشور به سر می برند و بسیاری از مادران شاغل (و البته غیرشاغل) با اعتماد به نظام آموزشی سراسری کشور، کودکان و عزیزان خود را به این مراکز آموزشی و تربیتی می سپارند.



فارغ از این مسائل اما چنان که اشاره شد، رمضانپور سعی می کند پس از آن که در گام نخست به تخریب چهره‌ی روحانیت به قصد تخریب چهره‌ی نظام جمهوری اسلامی ایران پرداخت، به سراغ دولت اعتدال گرای تدبیر و امید و شخص رئیس جمهور، دکتر حسن روحانی رفته و با اتکا به همان منطق ضعیفی که در تخریب چهره‌ی نظام از آن بهره برده، به تخریب عملکرد دولت به قصد تحت فشار قرار دادن آن به منظور واهی امتیازگیری از دولت بپردازد، آن جا که می نویسد: "نمی توان انتظار داشت که دولت فعلی ایران که هر روز ناگزیر است، در برابر فشار تندرو ها و محافل نزدیک به آقای خامنه ای از یکی از وعده های خود عقب بنشیند، دولتی از که مرحله سکوت دربرابر موارد نقض حقوق بشر و آزادی بیان به مرحله دفاع از این موارد عقب نشسته است، توجهی به تشدید تهاجم روحانیون به فرهنگ و حقوق شهروندی داشته باشد. اگر شهروندان و فعالان مدنی از حقوق خود دفاع نکنند، نمی توان از دولت ها انتظار داشت تا به جای شهروندان به دفاع از حقوق آنان به پردازند."



چنان که می بینیم، نویسنده‌ی «روزآنلاین» پس از آن که بنابر مدعیاتی توخالی به زعم خود به تخریب چهره‌ی نظام پرداخت، با به گوشه‌ی رینگ بردن دولت سعی می کند تا مطالبات خود را به عنوان مطالبات مردم و شهروندان ایرانی جا زده و انگیزه های سیاسی خود را علنی می کند. غافل از این که نه دولت «تدبیر و امید» بیدی است که با این بادهای نازک و توخالی بلرزد، نه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و نه مردم آگاه و شهروندان فهیم ایرانی، آن چنان که «روزآنلاین» و دیگر معاندین می پندارند، این چنین ساده لوح و کوته فکرند که فریب این بازی های روانی و دروغ پردازی های رسانه ای معاندین به قصد تخریب چهره‌ی نظام و ضربه زدن به استقلال و اقتدار مملکت را بخورند.