چشم های تر، دیدنی است، چشم های تر صادق تر است و چشم های تر، به تاریخ نزدیکتر است.



هنگامه گریستن است، باید اشک ها واسطه شوند و باید در رحلت اشرف مکارم اخلاق گریست تا چشم ها به کار آیند.



اکنون کدامین چشم تر است که در بیست و هشتمین روز صفر، خواب داشته باشد آن هنگام که رسول یار چونان گنجی عظیم در درون خاک پنهان می شود.



ای تن تو پاکتر ازجان پاک / روح تو پرورده روحی فداک



ای مدنی برقع و مکی نقاب / سایه نشین، چند بود آفتاب



کنت نبیا چو علم پیش برد / ختم نبوت به محمد (ص) سپرد



باید گریست آرام و بی صدا و یا با صدای بلند که 'لقد انقطع بموتک مالم ینقطع بموت غیرک، من النبوه و الانباء و اخبار السماء' که هر آینه با مرگ تو قطع شد چیزی که با مرگ دیگران قطع نمی شود و آن نبوت و احادیث دین آسمانی است.(نهج البلاغه)



باید گریست در رحلت اصالت انسانیت، همانا که:' خصصت حتی صرت سلیا عمن و عممت حتی صار الناس فیک سواء،لولا انک امرت بالصبر و نهیت عن الجزع، لانفدنا علیک ماه الشوون '.



خصوصیت مصیب تو چنان است که تمام مصیبت زدگان عالم را مصیبتشان به تسلیت و آرامش نشاند و عمومیت مصیبت در این است که احدی از مردم در مصیبت تو فارغ از غم نیست و اگرنه این است که ما را به صبر امر و از خزع نهی فرمودی، هرآینه تا خشک شدن اشک چشم برتو می گریستم( نهج البلاغه).



همگام با زمزمه زینت ساجدین باید فریاد براورد در این غم جانکاه که 'سپاس مرخدایی را که بر ما منت نهاد به وجود محمد(ص)که ما را خاتم همه امتها قرار داد، چنانچه او در دعوت به سوی دین تو با نزدیکانش در افتاد و برای احیای دینت رشته خویشاوندی خود را گسیخت و دورترین انسانها را به واسطه پذیرش دین تو ، به خود نزدیک کرد' .(صحیفه سجادیه)



آمد آن رسول جان ها که 'ما ارسلناک الا رحمته للعامین' و نفرستادیم تو را مگر رحتمی برای عالمیان، اما اکنون کوس رحلت است و روز سیاه پوش به شب می ماند.



اکنون او می رود و اگر نبود، شمع همیشه برافروخته امامت، براستی خیل گمشدگان تاریخ، به کدام مامن و پناهگاه، آرام می گرفتند.



هلا گریه کنید، هلا بگریید که 'وخلف فیکم ماخلفت الانبیا فی اممها، اذ لم یترکوهم هملا بغیر طریق واضح و لاعلم قائم' آن حضرت به وقت انتقال به آخرت هرآنچه را انبیا گذشته، در امت خود به ودیعت نهادند در میان شما به ودیعت نهاد، که پیامبران، امتها را بدون راه روشن و نشانه ای پا برجا سرگردان و رها نگذاشتند. (نهج البلاغه خطبه اول)



اینک بیست وهشت صفر فرا رسیده، روز نوحه قرآن، روز ناله فرقان در فراق یاسین، روزی که آسمان با همه فرشتگانش به استقبال آسمانی ترین زمینی آمده است.



پرچم های سیاه به نشانه عزا به اهتزاز درآمده و در سوگ پیامبر مکرم اسلام و شهادت امام حسن مجتبی(ع) مردم عزاداری می کنند و اشک ماتم بر گونه های خویش جاری می سازند.



به گزارش ایرنا،در بیست و هشتم روز از ماه صفر ، چشم انسان در غم بالاترین مرد و اعظم ترین انسان ها اشک بار است.



7359/558/