به گزارش خبرنگار صنایع دستی ایسنا، «محمد بنی جواد» با آزمون و خطا نقاشی روی شیشه را یاد می‌گیرد، تا جاییکه نشان درجه سه هنری به او می‌دهند. او حالا 22 سال است که این کار را انجام و به دیگران آموزش می‌دهد.

این هنرمند درباره اینکه چطور این کار را آموخته بیان می‌کند: زمانی که بچه بودم، خیلی از نقاشی و کارهای هنری استقبال می‌کردم، آن زمان که با دوران جنگ ایران و عراق هم مصادف شده بود، برادرم کارگاه بسته‌بندی بلور و شیشه داشت. شخصی در کارگاه ما نقاشی روی شیشه هم انجام می‌داد که با استقبال خوبی هم مواجه شده بود. هربار که من بیکار می‌شدم، کنار او می‌ایستادم تا شاید بتوانم چیزهایی یاد بگیرم. او هم با اینکه می‌دانست من خیلی به این کار علاقه دارم، اما هیچ وقت درباره کارش توضیح نمی‌داد و می‌ترسید که این کار را یاد بگیرم.

او ادامه می‌دهد: شخصی که در کارگاه برادرم این کار را انجام می‌داد، بعد از مدتی کارش را رها کرد و رفت، بعد از آن خودم یک قلم‌مو خریدم و آنقدر آزمون و خطا کردم تا بالاخره کار را یاد گرفتم، بعدها طرح‌های جدید را امتحان کردم.

«بنی جواد» درباره مواد اولیه نقاشی روی شیشه می‌گوید: در زمان قدیم همه از رنگ طلا استفاده می‌کردند، اما چون در حال حاضر قیمت رنگ طلا بسیار گران و حدود 33 میلیون تومان است و صرفه اقتصادی ندارد، بیشتر از رنگ‌های پودری استفاده می‌کنند. هنگامی که از رنگ طلا روی کار لاجورد استفاده می‌شود چیزی مشخص نیست، کار حتما باید داخل کوره برود تا خودش را نشان دهد.

نقاشی روی شیشه

این هنرمند اضافه می‌کند: طرح‌هایی که روی شیشه پیاده می‌کنم همه انتزاعی هستند. هنگامی که هنرجویان قلم‌مو را دست‌شان می‌گیرند، به آنها می‌گویم هرچه در ذهن‌تان می‌گذرد را روی شیشه اجرا کنید و سپس طرح‌ها را به آنها آموزش می‌دهم. آنها با این روش گاهی اوقات طرح‌هایی اجرا می‌کنند که خودم هم شگفت‌زده می‌شوم.

او می‌افزاید:‌ بیشتر هنرجویان من بعد از اینکه کار را یاد گرفته‌اند، مشغول به کار شده‌ و تعداد کمی از آنها به هوای دریافت وام این کار را یاد گرفته‌اند. کمی پیش‌تر برای هنرجویان کارت شناسایی و مشاغل صادر می‌شد و به آنها وام هم می‌دادند، اما حالا شرایط کمی دشوار شده است. ما بعد از آنکه هنرجو دوره آموزش‌اش را گذراند، به فنی حرفه‌ای و سازمان میراث فرهنگی و صنایع دستی معرفی می‌کنیم. ازطرفی من با فرهنگسراها و سرای محله‌ها کار می‌کنم و به هنرجوهای متقاضی در آنجا هم آموزش می‌دهم.

بنی جواد برای نقاشی‌هایش روی چراغ‌های لاله عباسی و ساخت رنگ فیروز‌ه‌ای نشان اصالت دریافت کرده است.

این هنرمند درباره دغدغه‌های کاری‌اش بیان می‌کند: ما از نظر مادی حمایت نمی‌شویم. ما کارهایمان را تنها در نمایشگاه‌ها می‌فروشیم. برای مثال در نمایشگاه 20 خرداد بود که با یک سفارش‌دهنده لبنانی آشنا شدم و همین آشنایی منجر به ارسال یک‌سری کار به این کشور شد. اما تعداد نمایشگاه‌هایی که برگزار می‌شود کافی نیست و نمی‌توان هرسال برای برپایی یک نمایشگاه صبر کرد. هر نمایشگاهی که می‌روم تمام کارهایم فروش می‌رود و به جز نمایشگاه‌ها، فروش آن چنانی ندارم.

بنی جواد می‌گوید: تا آنجا که بتوانم در همه‌ نمایشگاه‌ها شرکت می‌کنم. حداقل در طول سال ممکن است 6 نمایشگاه شرکت کنم، چون این نمایشگاه‌ها موجب می‌شود که من با مشتری‌های ثابت آشنا شوم و آنها برای خرید به من مراجعه کنند، اگر این کار را نکنم که اصلا نمی‌توان زندگی کرد. تنها با شرکت در نمایشگاه است که می‌توانم روزگار بگذرانیم.

او همچنین اضافه می‌کند: چون کارگاه‌ام کوچک است، نمی‌توانم تعداد زیادی هنرجو بپذیرم. به دلیل کمبود فضا، کوره‌های مربوط به حرارت شیشه را در پارکینگ خانه‌ام گذاشتم و هر کاری که اینجا نقاشی می شود را برای حرارت دادن به خانه می‌برم.

نقاشی روی شیشه

به گفته بنی‌جواد، 50 درصد شیشه‌هایی که روی آن نقاشی می‌کند ایرانی و 50 درصد دیگر تُرک هستند. بیشترین فروش‌اش در داخل و خارج از ایران هم مربوط به تُنگ و استکان‌های کوچک است.

این هنرمند کارهایش را به کشورهای لبنان، کانادا و نیجریه صادر می‌کرده است و مشتری‌هایش را از دل همین نمایشگاه‌ها پیدا کرده است. او بسته بندی‌هایش را هم خودش انجام می‌دهد و یکبارهم به خاطره بسته بندی‌هایی که داشته از او تقدیر کرده‌اند.

او درباره بیمه کالاهایش برای ارسال به مشتری‌ها بیان می‌کند: ما با بیمه محصولات برای ارسال مشکلی نداریم و اگر مشتری‌ بخواهد این کار را برایش انجام می‌دهیم، برخی از مشتری‌ها هم خودشان محصولات را بیمه می‌کنند اما بیشتر برای آنکه هزینه کمتری صرف کنند این کار را انجام نمی‌دهند.

بنی جواد درباره اینکه چرا ایران در این زمینه سردمدار نیست اظهار می‌کند: هنگامی که نمونه کارهایمان را به نمایشگاه‌های خارج از کشور ارسال می‌کنیم، هیچکدام از کارهایمان برگشته نمی‌شود این موضوع نشان می‌دهد که کارهای ما در کشورهای دیگر طرفدار خودش را دارد اما تبلیغات کشور ما در این زمینه کافی نیست.

این هنرمند اضافه می‌کند: قبل از تحریم‌ها کشورهای ایتالیا و آلمان از کارهایمان استقبال خوبی می‌کردند اما بعد از تحریم‌ها کارمان به مشکل برخورد. از سال 75 تا 80 ما با کانتینر به ترکیه جنس می‌فرستادیم. حتا در مالزی هم که پیش بینی می‌کردند فروش خوبی نخواهیم داشت، از کارهایمان استقبال کردند. امید ما به دوران پس از فرجام است.

او درباره استفاده از چهره شاه عباسی روی شیشه‌ها بیان می‌کند: برای کارهایی که به خارج از ایران می‌فرستیم از چهره‌های شاه عباسی روی شیشه استفاده نمی‌کنیم. من تا چند سال پیش اصلا از چهره شاه عباسی استفاده نمی کردم اما بسیاری از مشتریان متقاضی آن بودند و می پرسیدند چرا طرح شاه عباسی ندارید؟ به خاطر بازار این عکس را هم اضافه کردم. مشتری‌ها فکر می‌کنند وقتی چهره شاه عباسی روی کارها چسبانده شود آن کار خیلی سنتی‌تر می‌شود و طرح بته جقه را فانتزی می‌دانند در حالی که طرح بته جقه سنتی‌تر است.

بنی جواد می‌گوید: این روزها از چهره شاه عباسی به شکل چاپی روی کارها استفاده می‌کنند چون ارزانتر است اما اگر بخواهیم روی هر کاری، آن را نقاشی کنیم کلی زمان می‌برد و همه‌ی آنها یک شکل نمی‌شود، از طرفی قدرت خرید مردم پایین آمده، رقابت هم زیاد شده بنابراین ما هم باید متناسب با سلیقه مردم پیش برویم.

نقاشی روی شیشه

نقاشی روی شیشه

نقاشی روی شیشه

انتهای پیام