پارسی‌ها، گروه مشهوری از مهاجران با اصالت ایرانی هستند که سال‌ها پیش از ایران به کشور بزرگ هند کوچ کردند.

این گروه بیشتر از هزار سال است که در کشور هند زندگی می‌کنند اما هنوز هم بین اهالی هند - و بسیاری از مردم جهان- به عنوان مردمی با اصالت ایرانی شهرت دارند.

جمعیت پارسی‌ها نسبت به کل جمعیت هند بسیار ناچیز است اما آن‌ها یکی از اقوام بسیار مهم در هند هستند. داستان مهاجرت ایرانیان هندی و تاثیری را که آن‌ها در تاریخ کشور جدید داشته‌اند در این گزارش بخوانید.

پارسی‌های هند نسبت به جمعیت یک میلیارد نفری هند جمعیت بسیار کمی دارند. تعداد آن‌ها بنابر آخرین سرشماری‌ها حدود 70 هزار نفر است با این وجود، بسیاری از زیرساخت‌های صنعتی و تجاری کشور تحت نظر آن‌ها اداره می‌شود یا مدتها قبل توسط خودشان تاسیس شده است.

داستان‌هایی که درباره‌ی مهمان‌های سرزمین پارس برجای مانده، از خواندنی‌ترین داستان‌های هندوستان است که در بین عموم بسیار معروف و شناخته شده است تا جایی که رئیس‌جمهور هندوستان هم هرسال به این مهاجران ایرانی‌تبار، نوروز و بقیه‌ی جشن‌های مشهور را تبریک می‌گوید.

• قصه‌ی سنجان: داستان شیر و شکر

مهاجرت ایرانی‌ها به هندوستان یکی از دشوارترین و خاص‌ترین سفرهای ایرانی به شمار می‌رود. این گروه زمانی کشور را ترک کردند که سلسله‌ی ساسانیان در حال فروپاشی بود و کشور به خاطر شرایط خاص جنگی، ثبات چندانی نداشت.

در این شرایط گروهی از مردم منطقه‌ی کویری ایران تصمیم گرفتند به سمت مرزهای شرقی و به خصوص هندوستان مهاجرت کنند. اما این سفر، دشواری‌های خاص خودش را داشت.

گروه مهاجران پیش از ورود به هند، برای 19 سال در جزیره‌ی «دیو» در بخش غربی هند ساکن شدند و تصمیمی برای ورود به کشور بزرگ نداشتند. اما بعد از مدتی، با دشوار شدن شرایط‌شان تصمیم گرفتند از ساحل غربی هند وارد منطقه‌ی مرزی «سنجان» - مرز هند و ایران- بشوند.

مهاجران سرزمین «پارس» بعد از نزدیک شدن به مرزهای هند، فرستاده‌ای به سوی فرماندار ایالت مرزی که یک مهاراجه‌ی هندو به نام «جاداو رنا» بود فرستادند تا از او اجازه‌ی ورود دریافت کنند.

مهاراجه به جای این‌که مستقیما به درخواست‌شان جواب رد بدهد، یک کاسه‌ی پر از شیر را به ایرانی‌ها پس داد. منظور او این بود که کشور بزرگ‌شان جایی برای مهاجران ندارد و تا لبه از جمعیت پر شده ‌است.

مهاجران ایرانی به جای تسلیم شدن، جواب تازه‌ای برای مهاراجه فرستادند. آن‌ها داخل شیر را پر از شکر کرده و محلول شیر و شکر را به مهاراجه پس دادند.

منظور ایرانی‌ها آن بود که تعدادشان نسبت به جمعیت هند بسیار کم است و جایی اشغال نمی‌کنند، با این وجود می‌توانند زندگی هندی‌ها را شیرین‌تر کنند.

این داستان با عنوان «قصه‌ی سنجان» بخشی از تاریخ هند به شمار می‌رود. پارسی‌های هند امروز هم که سالها از آن دوران می‌گذرد، جمعیت زیادی ندارند اما تأثیرشان در زندگی مردم قابل توجه بوده تا جایی که بخش عظیمی از صنعت خودروسازی، هتلداری، انرژی اتمی و... را همین گروه از ایرانی‌ها در کشور هند بنیان گذاشته‌اند.

• سبک زندگی پارسی‌ها چگونه است؟

پارسی‌ها سال‌هاست در بخش‌های مختلف هندوستان زندگی می‌کنند. در 300 سال اول بعد از مهاجرت از ایران به هند، آن‌ها در همان منطقه‌ی مرزی سنجان باقی مانده بودند اما بعد از حمله‌ی یکی از سلاطین منطقه، آن‌ها به مناطق دیگری از کشور پهناور هند کوچ کردند.

شهرهای «کمبی»، «نوساری» و «سورت» مناطق دیگری بودند که بعدها پارسی‌ها در آن‌ها ساکن شدند.

یکی از نکته‌های مهمی که پارسی‌ها تا سال‌ها بعد از آغاز سفرشان به هند همیشه در ذهن داشتند، این بود که همیشه در کنار یکدیگر زندگی کنند.

برهمین اساس، شهرک‌های کوچکی که «کلونی» یا در مواردی به نام فارسی «باغ» نامیده می‌شود را در شهرهای مختلف بنا کردند تا همه به صورت یک مجتمع در کنار همدیگر زندگی کنند.

این شهرک‌های تازه‌ساز معمولا تمام احتیاجات اولیه‌ی موردنیاز ساکنان‌شان را تامین می‌کنند و شامل کتابخانه، مغازه‌های خوراکی و ... هستند. در بعضی از مناطق در این شهرک‌ها آپارتمان‌های کوچک و ساده فراهم شده و با مبلغ‌های اندکی در اختیار زوج‌های جوان یا خانواده‌های نیازمند قرار داده می‌شود.

پارسی‌ها در حال حاضر سال‌هاست که به زبان فارسی تسلط ندارند اما در کنار زبان هندی - که زبان رسمی اکثر مردم هند به شمار می‌رود،‌ با زبان خاص خودشان موسوم به زبان گجراتی صحبت می‌کنند.

خوراکی‌ها و غذاهای روزمره‌ی این مردم هم در مواردی به خوراک‌های ایرانی شباهت دارد و اگر مزه‌ی تندشان را در نظر نگیریم، نوعی خوراکی ایرانی است.

یکی از محبوب‌ترین خوراک‌های پارسی‌ها، غذایی است که به نظر خیلی از ما هم آشناست. آن‌ها اسم خوراک محبوب‌شان را «بری پلو» گذاشته‌اند که شباهت زیادی به «آلبالوپلو»ی ایرانی با مقدار اغراق‌شده‌ای از ادویه‌ی هندی دارد!

پارسی‌های هند جزو معدود اقوام مهاجر ایرانی هستند که با وجود این‌که بیشتر از هزار سال از مهاجرت‌شان گذشته، هنوز خودشان را ایرانی می‌دانند و با ایرانی‌ها ارتباط دارند

همشهری‌سرنخ