صراط: گویا وقتی دریافتیم در سرزمینی تاریخی زندگی می‌کنیم که هر جای آن دست بگذاریم، ارزش بسیار زیادی دارد، به جای آنکه نرم و نازک تر قدم برداریم و بر مراقبتمان بیافزاییم، به این باور رسیدیم که نباید نگران از دست رفتن میراث تاریخی باشیم چون از این بابت غنی هستیم!



اگر اروپایی‌ها برای بناهای چند صد ساله بلیت می‌فروشند و تلاش دارند با مرمت و نگهداری صحیح، این راه کسب درآمد را حفظ کرده و با معرفی این میراث های به نسبت جوان، سهم خود از صنعت گردشگری جهان را افزایش دهند، گاه اخباری از میراث کهن سرزمین‌مان به گوش می‌رسد که اگر در فضای کشورمان نباشیم، باور کردن آن ها بسیار دشوار است.



از دست درازی پر شمار برخی سودجویان به میراث نامکشوف کشور با کمک دستگاه های فلز یاب و حفاری های شبانه که بگذریم، آمار سرقت آثار شناخته شده و گاه ثبت ملی شده در کشورمان اینقدر بالاست که نمی‌توان فردی را یافت درباره آنها نشنیده باشد و حکایت های عجیب و غریب در این باره در ذهن نداشته باشد.



از جمله این حکایت‌ها، خبری است که روز گذشته روی خروجی ایلنا قرار گرفت و موجبات شگفتی بسیاری را فراهم آورد. خبری درباره دو سنگ نبشته از دوره ساسانی که میان زباله ها، در بی خبری کامل رها شده‌اند و گردشگرانی که برای تفریح راهی آن منطقه خوش آب و هوا می‌شوند، گاه کنار آن چادر می‌زنند و چه بسا روی آنها می‌نشینند!





ماجرا زمانی دردناک تر می‌شود که از زبان سیاوش آریا، فعال حوزه میراث فرهنگی که خبر را روایت کرده، می‌شنویم: این کتیبه‌ها دارای ارزش زبان‌شناسی، تاریخی، مردم‌شناسی و تاریخچه ورزشی منحصر به فردی هستند ولی همه این ارزشهای کم نظیر موجب نشده که از زمان کشف آنها تا کنون، در گوشه‌ای بدون هر گونه محافظتی‌ رها نشده و در معرض انواع و اقسام آسیب‌های طبیعی و غیر طبیعی نباشند.



بر اساس این گزارش، این کتیبه ها که روی شان قسمت هایی از اوستا و شاهنامه حکاکی شده و تنها مدارک تاریخی از وجود ورزش تیراندازی در ایران از دوره‌های باستانی هستند، حدود سال ۸۷-۸۶ مورد تعرض برخی چپاولگران هم قرار گرفته و به طمع یافتن گنج، با انفجاری جدا شده و روی زمین جا خوش کرده‌اند اما خوش بختانه آسیبی ندیده و سرقت نشده‌اند؛ هرچند معلوم نیست بدون مراقبت، تا چه زمان به دید سودجویان نخواهند آمد و بر جای خواهند ماند.



به گفته این فعال حوزه میراث فرهنگی، آنچه موجبات برجای ماندن این کتیبه‌های بسیار ارزشمند و رها شدنشان میان زباله های گردشگران و به نوعی گم شدنشان در بی خبری مسئولان را فراهم آورده، بی خبری گردشگران از ماجراست چراکه احتمالا در غیر اینصورت، خبر وجودشان دهان به دهان می‌چرخید و فرجام امر، اگر سر از موزه های گران قیمت آن سوی دنیا در نمی‌آوردند، دست کم راهی اتاق پذیرایی فردی به ظاهر دل بسته تاریخ می‌شدند تا تزئینات شخصی منزل ایشان را شکل دهند!



این در حالی است که اگر مسئولان این حوزه در سالیان متمادی به اندازه لختی درباره ارزش این میراث ملی می‌اندیشیدند، کمترین واکنش‌شان می‌توانست انتقال این دو کتیبه به موزه ایران باستان یا موزه‌ای دیگر باشد؛ بماند که توقع حراست کردن از آنها در منطقه واقع شده و راه اندازی جاذبه ای دیدنی، به نظر توقع زیادی نیست.



گزینه فراهم آوردن زیر ساخت‌های مورد نیاز گردشگری برای آن منطقه و بهره جستن از جذابیت های این دو کتیبه برای کشاندن علاقمندان به میراث تاریخی زمانی مورد تاکید قرار می‌گیرد که بدانیم منطقه واقع شدن این کتیبه ها، در دوره ساسانی و حتی پیش از آن شکارگاه بوده و ارزش تاریخی دارد.



اینجاست که تنها می‌توان افسوس خورد و برای سرنوشت این میراث های با ارزش اما گم شده میان زباله ها ابراز نگرانی کرد و به این پرسش اندیشید که براستی چند میراث مشابه در کشورمان میان بی خبری مسئولان گم شده و حتی مجال راه یابی به اخبار را نیافته تا مهم جلوه کند؟!