به گزارش خبرگزاری مهر، فریده محرمی در یادداشتی به بررسی آسیب اجتماعی کودکان کار و تاثیرآن بر امنیت اجتماعی کلان شهرها پرداخته است.
وی در این یادداشت نوشته است: «امروزه کار کودکان بیشتر در کشورهای در حال توسعه جهان رواج دارد. میلیون ها کودک در سنین پایین با هدف امرار معاش خود و خانواده خود به کار مشغول هستند. این پدیده یکی از معضلات گریبانگیر اکثر شهرهای بزرگ در جهان معاصر، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، گسترش کودکان کار یکی از نگرانی های اصلی مسئولان است، باید به عنوان واقعیت پذیرفت که هیچ گاه برخورد با این پدیده، با رویکردها و راهبردهای مشخص و اثربخش تاکنون شناخته نشده و به نحوی از چشم مجریان و برنامه ریزان دورمانده است.
از سویی این کودکان به علت داشتن ویژگی‌های خاص جسمی و روحی در معرض انواع سوء استفاده ها قرارگرفته اند. به کارگیری کودکان به علت مزایای منحصر به فرد، از جمله این سوء استفاده‌هاست. بسیاری از کودکان به علت های گوناگون ناگزیر از گذراندن ساعاتی از روز در فضاهای کاری هستند. می توان از این گروه از افراد که بیشتر آن ها برای تأمین هزینه زندگی خانواده خود مجبور به کار در شرایط سخت می باشند، به عنوان نان آوران خانواده یاد کرد.
پدیده کودکان خیابانی یک مسئله اجتماعی است که با شرایط و تحولات ساختاری جامعه ایرانی مرتبط است که در دهه های اخیر به علل گوناگون افزایش یافته است. به تغییرات جمعیتی و دگرگونی های اقتصادی و اجتماعی و همچنین به ساخت و کارکرد خانواده بر می‌گردد.
یکی از مولفه های تأثیرگذار در امنیت اجتماعی در جوامع شهری، کودکان خیابانی هستند که از آن به عنوان «تراژدی شهری» یاد می شود و از جمله معضلات و آسیب های اجتماعی است که شهرها و به ویژه در شهر تهران با آن دست به گریبان هستند. زمینه‌ها و عوامل گسترش این پدیده و راه های مقابله با آن در جوامع مختلف با توجه به بسترهای فرهنگی گوناگون، متفاوت است. کشور ایران نیز در این مسیر از بروز و گسترش این پدیده و پیامدهای اجتماعی ناگوار آن مصون نموده است.
آمارهای پراکنده و برخی مطالعات مقدماتی درباره‌ی این پدیده، حکایت از روند رو به گسترش آن در شهرهای بزرگ ایران دارد که تهران نیز از این حیث مستثنی نبوده و با معضل کودکان خیابانی روبه رو است که می تواند در امنیت شهروندان این شهر تأثیرگذار باشد. یکی از مسائلی که در امنیت شهروندان این شهر تأثیرگذار باشد. یکی از مسائلی که در امنیت اجتماعی آنان تأثیر می گذارد.
در چنین وضعیتی اگر فرماندهی انتظامی تهران بزرگ حتی قادر باشد توان نیروی انسانی و امکانات و تجهیزات پلیسی خود را چندین برابر افزایش دهد باز هم کنترل و مهار چنین معضل بزرگی با استفاده از روش های قدیمی و سنتی جای شک و تردید خواهد داشت.
از این رو ضرورت دارد نیروی انتظامی با درک واقعیت ها و شرایط موجود بجای اقدامات انفعالی و واکنشی و پیگیری آسیب های اجتماعی کودکان کار و خیابان، به بررسی علل کار کودکان و مشکلات پیرامون آن و حمایت های قانونی از این افراد با بیان راهبردهای پیشگیرانه فعال روی آورد. زیرا در صورت عدم وجود راهبردهای پیشگیرانه مناسب در زمینه آسیب های کار کودکان، چه بسا موج سهمگین آن سایر کلان شهرهای کشور را تحت تأثیر قرار دهد.
نیروی انتظامی به عنوان عنصر اصلی تأمین و برقراری امنیت جامعه مسئولیت دارد که با اتخاذ و اعمال سیاست های پیشگیرانه از رشد و گسترش این آسیب و ناهنجاری جلوگیری کند. این نیرو چند سالی است فعالیت هایی را در این زمینه شروع و دنبال کرده است.»
