به گزارش گروه دیگر رسانه‌های خبرگزاری فارس، رضانجفی، کارشناس نفت طی مطلبی در سایت الف نوشت: وقتی که هشت شرکت توسط وزارت نفت صاحب صلاحیت برای فعالیتهای E&P شناخته شده است چرا اسناد این میدان قبل از برگزاری رسمی مناقصه و توزیع اطلاعات در اختیار شرکت توتال قرار گرفته است؟ بی شک رجحان بلا دلیل یکی از مصادیق بارز فساد است که بیم آن می‌رود در مراحل بعدی این مناقصه و سایر فعالیتهای  واگذاری‌ها نیز ادامه یابد.

ذیلاً به طور خلاصه به میزان توان داخلی برای ادامه‌ی فعالیتهای توسعه‌ای این میدان پرداخته می‌شود و نشان داده خواهد شد که نه تنها توان لازم برای ادامه‌ی فعالیت‌های توسعه‌ای در این میدان وجود دارد بلکه امکان ایجاد رقابتی جدی و فراگیر برای واگذاری فعالیت‌های توسعه‌ی آن توسط شرکتهای داخلی وجود دارد. امید است که مسوولین محترم با التفات به واقعیتهای داخل کشور سرنوشت توسعه‌ی این میدان را همانگونه که 10 سال در اختیار خارجیها بود و اقدام مشخصی انجام ندادند دوباره به خارج از کشور گره نزنند و شرکتهای خارجی مدعی را وارد فعالیتهای میادینی مشابه دریای خزر و ... نمایند.



1- توانایی ایران برای حفاری چاههای نفت

بررسی عملکرد شرکت ملی نفت پس از کنار رفتن  INPEX ژاپن و CNPC  چین که قریب ده سال نوسعه ی مخزن را معطل گذاشتند حاکیست طی حدود دو سال، حدود هشتاد حلقه چاه توسط شرکت ملی نفت و پیمانکاران داخلی در این مخزن حفاری شده است کالای کلیه‌ی چاهها نیز اغلب از بازار داخلی و بین المللی در شرایط تحریم‌های ظالمانه تأمین و به موازات احداث چند راهه‌های جمع آوری و سیستم های انتقال نیز متناسبا انجام شده است.

بی شک حفاری این تعداد چاه در یک میدان تا به امروز یک رکورد و نصاب است که فاقد هر گونه پیشینه توسط شرکتهای داخلی و خارجی فعال در ایران است؛ بنابراین عملکرد خارق العاده ی شرکت ملی نفت با حفر 120 حلقه چاه در این میدان به همراه مطالعات زمین شناسی مخزنی و ... حاکیست که این شرکت هرگز برای ادامه‌ی توسعه و بهره برداری این میدان ضعیف نیست. خوبست اشاره شود که طی سال 1394 تعداد 385 حلقه چاه با اتکا به ظرفیتهای داخلی کشور، حفاری یا تعمیر و تکمیل (حفاری عمودی /افقی و زاویه دار) شده است تأمین کالای 809 هزار متر حفاری فوق تا عمق بیش از 4600 متری به طور کامل در فضای تحریم‌های ظالمانه محقق شده است.



2- توان مدیریت مخزن

سالهاست که با ورود نرم افزارهای متفاوت و متعدد توصیف و پیش بینی رفتار مخزن، کلیه‌ی شرکتهای زیر مجموعه‌ی شرکت ملی نفت نیز به همه‌ی این نرم افزارها مجهز شده‌اند و متخصصین مخزن با اتکا به مبانی دانش مدیریت  مخزن، تجارب حاصله از رفتارهای مختلف میادین و نسخ به روز شده‌ی این نرم افزارها به نحو مطلوبی این فعالیت حساس و حیاتی را با دقت و وسواس زاید الوصفی -به خصوص در میادین مشترک- سناریوهای مختلف تولید را بررسی و تحلیل می‌نمایند.



در این فقره شرکتهای مشاور تحت الارضی در بخش خصوصی نیز چنان قد کشیده‌اند که در برخی موارد رشک و غبطه‌ی کارکنان شرکت ملی نفت را نیز برانگیخته‌اند بنابراین موضوع مدیریت مخزن نیز نمی‌تواند دلیلی برای سپردن توسعه و مدیریت تولید از این میدان به کشورهای خارجی باشد.



3- توان ایران برای طراحی و احداث تاسیسات سطح الارضی

طراحی و ساخت واحدهای فرآورش نفت تلمبه خانه و خطوط لوله‌ی انتقال از طراحی و ساخت پالایشگاههای گاز و نفت و واحدهای پتروشیمی به مراتب ساده‌تر و کم هزینه‌تر است بر خلاف واحدهای پتروشیمی و پالایشگاههای نفت، هیچ کدام از واحدهای کارخانه فرآورش نفت متکی به لیسانس شرکت صاحب لیسانس نیست.



دراین خصوص آخرین واحد بهره برداری ساخته شده توسط شرکت ملی نفت با استفاده از توان پیمانکاران ایرانی با ظرفیت فرآورش 165 هزار بشکه بر روز در منطقه‌ی غرب کارون بوده است و جالب است عنایت شود که این کارخانه سریعتر از واحدهای ساخته شده توسط شرکتهای خارجی از جمله انی ایتالیا، شل، توتال، آجیپ و سایر اروپاییان و سینوپک و سیان پی سی چین، در این عرصه طی دو دهه‌ی اخیر در ایران بوده است.



4- سطح تکنولوژی موجود در کشور

به طور کلی سرعت رشد تکنولوژی در بخش بالادستی نفت کمتر از بخشهای پایین دستی است مروری بر سوابق فعالیت خارجیها طی دو دهه گذشته در کشور حاکیست تکنولوژی‌های مورد استفاده‌ی آن‌ها قبلاً در کشور استفاده شده بود و پس از رفتن آنها نیز شرکتهای داخلی از جمله شرکت ملی حفاری ایران و سایر شرکتها تکنولوژی‌های پیشرفته‌تری را مورد استفاده قرار دادند؛ پسندیده است شرکت ملی نفت ایران مشخصاً اعلام کند کدام تکنولوژی قرار است از کانال توسعه‌ی این میدان به کشور وارد شود.



کشور ایران اولین کشوری است که در آن تزریق گاز به میدان نفتی برای افزایش تولید انجام شده است و تجارب متعددی از تکنولوژی‌های تزریق گاز امتزاجی و غیر امتزاجی، فراز آوری نفت با گاز، افزایش تولید با حفاریهای افقی و ... دارد در این میدان قرار است چه تکنولوژی وارد کشور شود؟ حسب اطلاعات موجود اطلاعات ارائه شده توسط شرکت توتال فاقد تکنولوژی جدیدی در این خصوص بوده است لذا موضوع انتقال تکنولوژی در خصوص این واگذاری به توتال منتفی است.



5- سرمایه‌ی لازم برای توسعه‌ی میدان

با صرفنظر کردن از همه‌ی امادگی ها و پتانسیل داخلی که تاکنون برای توسعه‌ی این میدان عرضه شده و شرکتهای توسعه دهنده اعلام نموده‌اند که قادرند سرمایه‌ی لازم را وارد فعالیتهای توسعه‌ای این میدان نمایند تنها به مصاحبه‌ی منتشره‌ی مدیرعامل محترم شرکت ملی نفت مورخ 6/6/95 توسط خبرگزاری شانا استناد کنیم که فرموده‌اند: "در غرب کارون (آزادگان جنوبی یکی از میادین غرب کارون است) و پارس جنوبی با تهیه بسته‌های مالی مشخص، نگرانی‌های مالی تا حدود زیادی برطرف شده است؛ بنابراین فرضیه نبود سرمایه برای توسعه‌ی این میدان منتفی است."



مطالب فوق بیانگر این است که توان داخلی برای توسعه‌ی این میدان نه تنها کافی است بلکه سابقه‌ی شرکتهای داخلی در این میدان مشترک بسیار بهتر از انواع شرکتهای اروپایی، ژاپنی و چینی دارای ادعا در این زمینه است و می‌توان واگذاری فعالیت های توسعه‌ای این میدان را بین شرکت‌های تأیید صلاحیت شده برای فعالیتهای E&P (شامل شرکتهای پتروپارس، مهندسی و ساختمان صنایع نفت (OIEC)، انرژی دانا، توسعه پتروایران، گروه مپنا، قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا، شرکت مدیریت طرحهای صنعتی ایران و شرکت توسعه نفت و گاز پرشیا) به مناقصه گذاشت و یک رقابت واقعی را برای این موضوع سامان داد.



 مرور مطالب فوق این نکات را مشخص می‌نماید:

الف) توان داخلی بیش از میزان مورد نیاز برای توسعه‌ی این میدان است

ب) زیر ساختهای لازم برای واگذاری رقابتی این فعالیتها به شرکتهای داخلی کاملاً مهیاست

ج) توسعه‌ی این میدان مشترک دو بار به کشورهای خارجی (اینپکس ژاپن و سیان پی سی چین) واگذار شده است و پس از کشتن زمان ده ساله برای توسعه‌ی این میدان، هر دو شرکت ناموفق بوده‌اند اصرار گزیده شدن از این سوراخ آن هم برای بار سوم فاقد هر گونه دلیل و رفتار حکیمانه است حال آنکه دو زیر مجموعه‌ی شرکت ملی نفت ایران (شرکت متن و منطق نفتخیز جنوب) در دو مقطع زمانی عملکرد تحسین برانگیزی در این دو میدان داشته‌اند.



د) مسائل کارشناسی توسعه‌ی این میدان از زوایای مختلف شامل مطالعات مخزن، حفاری، طراحی و احداث تاسیسات سطح الارضی و تأمین سرمایه (به تنهایی یا مجموعاً) نمی‌تواند دلایل واگذاری توسعه‌ی میدان مشترک آزادگان جنوبی به کشورهای خارجی، آن هم در قالب IPC باشدو حساسیت محافل کارشناسی نفت نسبت به این واگذاری کاملاً بجاست.



 انشالله که سرانجام این فعالیتها به تأمین هر چه بیشتر مصالح و منافع ملی ختم شود.

مطلب فوق مربوط به سایر رسانه‌ها می‌باشد و خبرگزاری فارس صرفا آن را بازنشر کرده است.