به گزارش خبرنگار قرآن و عترت باشگاه خبرنگاران؛



باب الحوائج

حضرت عباس علیه السلام در دوران زندگانی امام مجتبی علیه السلام پیوسته در کنار آن حضرت به مددکاری مردم و برآوردن نیازهایشان می‏ پرداخت.



این رویه در زمان امامت امام حسین علیه السلام و پیش از جریان عاشورا نیز ادامه داشت تا آن جا که هر گاه نیازمندی برای کمک خواستن نزد این دو امام همام می‏آمد، حضرت عباس علیه السلام مأمور اجرای دستور امام خویش می‏ شد.



 حضرت عباس علیه السلام جایگاه بلندی نزد برادرش امام حسین علیه السلام داشت. نوشته ‏اند:



«همان گونه که پدرش امیر المؤمنین علیه السلام جایگاه بلندی نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله داشت و باب او بود و هر گاه مشکلی روی می ‏داد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ابتدا آن را با علی علیه السلام در میان می گذاشت، عباس علیه السلام نیز چنین حالتی نسبت به امام حسین علیه السلام داشت.



 امام با پیشامد هر مشکلی آن را با برادرش در میان گذاشته و از او می‏خواست که آن مشکل را برطرف نماید.» این مسأله سبب شد تا ایشان را باب الحوائج؛ «برآورنده نیازها» بخوانند.البته به نظر می‏ رسد این لقب بعدها در نتیجه توسل‏ها و کرامت‏ های آن حضرت به ایشان داده شده است.





باب الحسین علیه السلام



شدت دلبستگی حضرت عباس علیه السلام به برادر بزرگ‏تر خود، امام حسین علیه السلام تا آن جا بود که همواره خود را خدمتگزار وی می‏ دانست و برای اجرای فرمان‏ های ایشان همیشه پیش‏قدم بود.



 این بدان دلیل بود که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «اَنَا مَدِینَةُ العِلمِ وَ عَلِیٌّعلیه السلام بَابُهَا فَمَن اَرَادَ مَدِینَةَ فَلْیَأْتِ البَابَ؛ من شهر دانش هستم و علی علیه السلام دروازه ورود به آن است.



پس هر کس خواهان ورود به شهر دانش است، باید نخست سراغ درِ آن را بگیرد.» حضرت عباس علیه السلام نیز درب ورود به شهر حسینی علیه السلام بود.



از علامه فقید طباطبایی؛ نویسنده تفسیر بزرگ المیزان در این باره نقل شده است که فرمود: «مرحوم سید السّالکین و برهان العارفین، آقا سید علی قاضی فرمود در هنگام کشف بر من روشن و آشکار شد که وجود مقدس ابا عبداللّه الحسین علیه السلام مظهر رحمت کلیّه الهیه است و باب و پیش‏کار آن حضرت، سقای کربلا، سرحلقه ارباب وفا، آقا باب الحوائج الی اللّه، ابوالفضل العباس صلوات اللّه و سلامه علیه است.»



انتهای پیام/