به گزارش ایسنا، زنی در جزیره لسبوس از کودک خود در برابر پلیس ضدشورش یونان محافظت می‌کند. پلیس سعی دارد از سوار شدن پناهندگان در یک قایق مسافربری به مقصد آتن جلوگیری کند.
اگر حقیقت را اولین قربانی جنگ بدانیم، دومین قربانی هم به احتمال زیاد همان چیزی است که در حال حاضر مردم سراسر جهان ارزش واقعی آن را درک کرده‌اند: مراقبت‌های درمانی.
خانواده‌هایی که از درگیری فرار می‌کنند و یا هم اکنون در مرکز آن هستند به خوبی می‌دانند که کمک‌های درمانی در مناطق جنگی امتیازی کمیاب و ارزشمند است. در میان وحشت بمب و گلوله، یک مرکز درمانی فعال مانند چشمه آب زندگانی در وسط بیابان است. با این حال شکی نیست که کارکنان درمانی در چنین وضعیتی مجبور به کار اضافه شده و با مشکل کمبود منابع روبرو هستند.
فقدان مراقبت‌های درمانی باعث این همه ترس و وحشت از ورود بیرحمانه بیماری کووید ۱۹ به مناطق جنگی شده است: این بیماری می‌تواند تهدیدی جدی برای زندگی کسانی باشد که در مناطق جنگی دیگر نه نامی دارند و نه هویتی. با این حال، سازمان متبوع من سعی در شناسایی و کمک به افراد و خانواده‌هایی دارد که اکنون در انتظار توفانی سهمگین نشسته‌اند.
به عنوان ریاست کمیته بین‌المللی صلیب سرخ (ICRC)، بارها شاهد صحنه‌های تلخی بوده‌ام که قربانیان جنگ با آنها روبرو هستند. ما به کسانی که به شدت دچار سوءتغذیه هستند غذا می‌دهیم، به درد و دل قربانیان تجاوز جنسی گوش فرا می‌دهیم، اعضای خانواده‌های پراکنده را به هم می‌رسانیم و بر زخمهای جنگ مرهم می‌گذاریم.
خلاصه اینکه ما شاهد بدترین اتفاقات در جهان هستیم و به همین دلیل است که از رهبران و دولت‌های جهان می‌خواهم که به دقت به حرفم گوش کنند: من ترسیده‌ام.
سربازی در مرز باترُوچی بین صربستان و کرواسی بر روی یک نفربر زرهی نشسته است.
من ترسیده‌ام؛ چون ویروس کرونا حتی از ظرفیت کشورهای غربی با زیرساخت‌های درمانی پیشرفته هم فراتر رفته است.
من ترسیده‌ام چون وقتی پای این ویروس به زندان‌های بدون امکاناتی در جای جای دنیا برسد، ظرفیت پایین درمانی و بهداشتی فعلی با شیوع بیماری ترکیب و اوضاع وخیم‌تر خواهد شد.
من وحشت دارم از زمانی که کووید ۱۹ به اردوگاه‌های پرازدحام و سرپناه‌های موقت پناهندگان برسد، که در آنها فاصله‌گذاری اجتماعی ممکن نیست و منابع هم ناچیزند.
کودکان، والدین و به خصوص پدر و مادربزرگ‌هایی که در این قبیل مکان‌ها هستند؛ به زودی در برابر این بیماری به حال خود رها خواهند شد. به همین دلیل است که از دولت‌ها و گروه‌های بشردوستی مانند سازمان متبوع خودم قویاً می‌خواهم تا هر کاری را که از دستشان برمی‌آید، انجام دهند تا به این قبیل افراد آسیب‌پذیر کمک نمایند.
این موضوع مدت‌هاست که به یک ضرورت تبدیل شده است. امروزه کمک به کسانی که کمترین توانایی را برای دفاع از خود در برابر بیماری دارند یک واجب اخلاقی و سیاسی است، حتی و به خصوص با بروز آثار اقتصادی فلج‌کننده این بحران بهداشتی جهانی ما می‌توانیم و باید از آلامی که این بیماری برای افراد آسیب‌پذیر ایجاد می‌کند، بکاهیم.
شرکت راند (Rand) در تحقیقی در سال ۲۰۱۶ دریافت که افغانستان، هائیتی، یمن و ۲۲ کشور دیگر در آفریقا در مجموع ۲۵ کشوری هستند که بیشترین آسیب‌پذیری را نسبت به شیوع بیماری‌های عفونی دارند. بیشتر کشورهایی که در میان ۱۰ کشور از آسیب‌پذیرترین کشورهای دنیا هستند، در واقع مناطق جنگی هستند.
پلیس در حال بررسی سلامت کسانی است که وارد اردوگاه پناهندگان کِلِیدی در منطقه سِرِس در یونان می‌شوند. این اردوگاه در نزدیکی مرز بلغارستان است.
کمیته بین‌المللی صلیب سرخ در حال ایجاد تغییرات عمده در فعالیت‌های کمک‌رسانی خود می‌باشد تا بر شرایط فعلی حاکم بر کارمان و واقعیت ناشی از این بیماری انطباق داشته باشد. در تأسیسات درمانی که در کشورهایی مانند سوریه، سومالی و عراق از آنها حمایت می‌کنیم، در حال افزودن به ذخایر منابع ضروری و پیاده‌سازی جدی‌تر اقدامات پیشگیرانه و کنترلی هستیم.
کمیته بین‌المللی صلیب سرخ در زندان‌هایی در بیش از ۵۰ کشور با مقامات همکاری می‌کند تا روند غربالگری پزشکی و اقدامات پیشگیرانه برای زندانیان جدید، ملاقات‌کنندگان، نگهبانان و دیگر کارکنان زندان تقویت شود. ما همچنین از عملیات ضدعفونی حمایت کرده و اقلام بهداشتی را بین آنان توزیع می‌کنیم. قبلاً شاهد بوده‌ایم که چنین اقداماتی از گسترش وبا و ابولا در زندان‌های گینه، لیبریا و جمهوری دموکراتیک کنگو جلوگیری کرده است و باید همین کار را هم در مورد کووید ۱۹ انجام دهیم.
هم اکنون باید گام‌های مهمی را برداریم. اما یک مرحله مهم دیگر هم هست: کمیته بین‌المللی صلیب سرخ و دیگران باید کماکان به کارهای دیگری که به کووید ۱۹ ارتباطی ندارد هم ادامه دهند. مثلاً در هفته‌های اخیر بیمارستان‌هایی که از آنها در سودان جنوبی پشتیبانی می‌کنیم بیش از ۱۴۵ بیمار با جراحت گلوله را پذیرش کرده‌اند. این افراد هم به کمک نیاز دارند.
واقعیت تلخ آنکه برای مردم جنگ‌زده، کووید ۱۹ یک تهدید خطرناک دیگر بر روی تهدیدهای قبلی است. به همین دلیل است که دبیرکل سازمان ملل درخواست آتش‌بس جهانی را مطرح کرده است. باید به کنش‌گران بشردوست تمام فضای لازم داده شود تا در مقابل این همه‌گیری واکنش نشان دهند.
آرامِلیس رودریگز کاستیلو، یک مهاجر ونزوئلایی با کودکان خود خاویِلیس (ایستاده) و آراکِلی در یک پناهگاه در لیما. دولت پرو به منظور پیشگیری از شیوع کرونا، آزادی رفت و آمد و اجتماعات را به حالت تعلیق درآورده است.
پاسخگویی همزمان ما به مسائل ناشی از درگیری و کووید ۱۹ به دلیل اقدمات حیاتی که باید برای مهار همه‌گیری انجام شود، کار بسیار سختی است. محدودیت در سفر مانع گردآوری کمک‌های بشردوستانه شده و جلوی ورود تیم‌های ما به کشورها و تأمین منابع لازم را می‌گیرد.
البته ما تلاش داریم تا بر این چالش‌ها فائق آییم، اما در اینجا از تصمیم‌گیرندگان می‌خواهیم تا برای فعالیت‌های درمانی و بشردوستانه استثناء قائل شوند.
اگر کمک‌رسانی یک وظیفه اخلاقیست، دولت‌ها و دیگر کنش‌گران مسلح باید در مناطق درگیری از ایجاد فضای بشردوستانه‌ای بی‌طرف و بی‌غرض حمایت کنند، نه آنکه با وضع مقررات و محدودیت‌های بیشتر بر مشکلات این کار بیافزایند. همگان باید از کرامت انسانی حمایت کنند، نه اینکه افراد را به حاشیه رانده و آنان را از حقوق خود محروم و بدنام نمایند.
می‌ترسم که حمله کووید ۱۹ به آسیب‌پذیرترین افراد جهان حمله‌ای بسیار بیرحمانه باشد. زمان کمی در دست است، اما اکنون باید با همدیگر همکاری کنیم و تا جایی که می‌توانیم از رنج مردم بکاهیم.
دولت‌ها، طرف‌های متخاصم و مقامات باید رفتار خود را تغییر دهند. این ویروس هیچ مرزی نمی‌شناسد و پیامد عدم پاسخگویی و فقدان منابع برای زندانیان و پناهندگان می‌تواند سراسر جهان را تحت تأثیر قرار دهد.
انتهای پیام
