از زغال خوب بگویم که این روزها برای اعتیاد البته کاربرد چندانی ندارد چون به لطف همت قاچاقچیان آن قدر مواد صنعتی در بازار موجود است که دیگر نیاز به زغال نیست و با یک فندک کارش ساخته است اما از رفیق بد همین بس که برخلاف زغال هنوز کاربرد دارد و تا نباشد هیچ بساط مصرف موادی پهن نمی شود.

ولی این که رفیق بد کیست جای ابهام دارد. به عادت قدیم، رفیق بد کسی است غیراز ما، که بیرون از ما ایستاده و برایمان نقشه های پلید می کشد، کسی که ما نمی خواهیم به نقشه هایش گوش کنیم، ولی او با هزار ترفند ما را همراه خود می کند.

پس رفیق بد همیشه مقصر است، مقصری که دور از ماست و می شود همه تقصیرها را به گردنش انداخت. اما این تصور از رفیق بد غلط است.

رفیق بد فقط سراغ آدم های بد می رود، پس اگر رفیق بد داریم اشکال از ماست. شاید هم رفیق بد، خود ما باشیم که دیگران را به بیراهه می بریم و در گوششان ورد می خوانیم که پاک نباش. شاید ما همان کسی هستیم که دیگران باید از ما حذر کنند، ولی چون عادت کرده ایم خودمان را مبرا از هر عذر و تقصیر بدانیم، رفیق بد در نظرمان کسی نیست جز او که روبه روی ما ایستاده و مثل شیطان وسوسه مان می کند.

این واقعیت که رفیق بد دیگران می تواند فرزند ما باشد نه فرزند دیگران باید در خانواده ها پذیرفته شود. پاک و معصوم دانستن فرزندی که تربیت کرده ایم اشتباه محض است، بَری دانستن فرزند خانواده از اتهامات غلط است، این سپر بلا شدن برای فرزند خانواده همیشه خوب نیست. گاهی لازم است پرده تعصب و عشق به خانواده را کنار زد و حقیقت را دید، باید دید که این فرزند ماست که دیگران را به راه ناصواب می برد.

مریم خباز - گروه جامعه