به گزارش خبرگزاری فارس، «خاویر سولانا» مسئول اسبق سیاست خارجی اتحادیه اروپا پیش از انتصاب «کاترین اشتون» که زمانی نیز دبیرکلی ناتو را عهده دار بوده، و در حال حاضر از اعضای برجسته اندیشکده بروکینگز است، در یادداشتی برای پایگاه تحلیلی «پراجکت سیندیکیت» به انتقاد از رویکرد دولت «الکسی سیپراس» از حزب چپ «سیریزا» در یونان که خواستار تغییر عملکرد اتحادیه اروپا در قبال پرداخت بدهی‌های کشورهای عضو است و به نوعی طرح جدایی از این اتحادیه و ارتقاء حاکمیت ملی یونان را مطرح کرده، پرداخته و نوشته است که چنین رویکردهایی موجب شده تا اتحادیه اروپا به جای همکاری به سمت آشوب و درگیری پیش رود.

بنا به نوشته سولانا، اتحادیه اروپایی که یک روز بر اساس خواست تک تک اعضا و بدون کوچکترین استفاده ای از نیروی نظامی شکل گرفته بود امروز بیشتر به نظر می‌رسد که به سمت آشوب و ناآرامی بواسطه درگیری میان اعضا پیش می رود تا همکاری میان آنها. در شرایطی که کشورهای عضو با سرمایه کمتر به وام‌هایی که درخواست کرده‌اند امید بسته‌اند و بسیاری از همین وام‌ها کمک کرد تا آن‌ها بتوانند درآمد سرانه خود را افزایش دهند، بحران اقتصادی سبب شده تا رویکرد شهروندان این کشورها در قبال اتحادیه اروپا تغییر کند و اکثریت قابل توجهی جدایی کشورشان از اتحادیه اروپا را بسیار سودمندتر تلقی کنند.

بدون شک، وقوع این تغییرات در رویکرد کشورهای عضو اتحادیه اروپا سبب شده تا درخواست‌ها برای ارتقاء «حاکمیت ملی» افزایش یابد و مطرح شدن چنین درخواست‌هایی به معنای مخالفت با قدرت سیاسی اتحادیه اروپا در قالب کنونی آن است. در چنین طرز تفکری، حاکمیت به معنای «قدرتمند شدن» است و موسسات وابسته اتحادیه اروپا «غیردموکراتیک» در نظر گرفته می‌شوند. همین طرز تفکر نیز کشورهای اروپا را به دو بخش تقسیم می کند. از یک سو مفهوم حاکمیت ملی برای شهروندان کشورهای جنوب اتحادیه اروپا اغواکننده به نظر رسیده و همین امر باعث شده تا آن‌ها به این باور برسند که ساختار انعطاف ناپذیر اتحادیه اروپا به آنها تحمیل شده و از سوی دیگر نیز کشورهای عضو منطقه شمال اتحادیه اروپا نیز بر این باورند که کشورهای جنوبی خودشان مسئول حل مشکلات اقتصادی‌ای هستنند که با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.

بنا به نوشته دبیرکل اسبق شورای اتحادیه اروپا در سال های 1999 تا 2009، هر دوی این رویکردها از ترس ناشی از بلاتکلیفی بوجود آمده بواسطه جهانی سازی نشئت می‌گیرد که نتیجه آن نیز نگرانی شهروندان اروپایی از برقراری امنیت در کشورهایشان و نیز عدم اطمینان آنها به جایگاه واقعی شان در دنیا را بوجود آورده است. اما نکته مهم اینجاست که هیچ راه بازگشتی به نظم جهانی برای اروپا وجود ندارد. با وجود اینکه کشورهای عضو اتحادیه اروپا کشورهایی با حاکمیت مستقل هستند، اما این کشورها در بسیاری موارد به شدت به یکدیگر وابسته‌اند و عملکرد دولت‌هایشان در داخل تحت تأثیر عوامل خارجی نیز می‌باشد. این وابستگی درونی نیز نه تنها از واحد پولی مشترک کشورهای عضو بلکه از تعاملات بی‌پایان اقتصادی-احتماعی صورت گرفته میان اعضا که آنها را در یک شبکه پویا به یکدیگر متصل می‌کند، شکل گرفته است.

مسئول پیشین سیاست خارجی اتحادیه اروپا در ادامه تأکید کرد: «کشورهای عضو باید بدانند که می‌توانند حاکمیت ملی خود را حفظ کنند و در عین حال در این اتحادیه نیز بمانند چرا که خروج از اتحادیه اروپا هزینه خواهد داشت. مکانیسم حفظ ثبات اروپا یک پروژه جمعی است که با هدف تضمین ثبات مالی منطقه یورو برقرار شده است و درست همانطور که ورشکستگی یکی از کشورهای عضو بر اقتصاد دیگر اعضا نیز تأثیر گذار است، منابع این مکانیسم نیز به همه اعضا تعلق دارد. هنگامی که کشورهای دارای ثبات اقتصادی به چالش های مالی بوجود آمده برای دیگر اعضا بی تفاوت باشند، آنها در حقیقت در جهت عکس منافع خود عمل کرده اند.»

سولانا در پایان با اشاره به این که حاکمیت ملی کشورهای عضو به گونه‌ای که آنها را از اتحادیه اروپا خارج سازد بی معنا خواهد بود و اصلا شکل نخواهد گرفت، می نویسد: «به طور مشخص این وابستگی داخلی کشورهای عضو اتحادیه اروپا را نمی‌توان نادیده گرفت. این طرز تفکر که با جدا شدن از اتحادیه اروپا و به ظاهر بدست آوردن حاکمیت ملی قدرتمندتر می‌توان با تمامی مشکلات پیش رو مقابله کرد، توهمی بیش نیست و ناکامی شدید اجتماعی را به دنبال خواهد داشت. کشورهای عضو باید بدانند که حفظ حاکمیت ملی به هیچ عنوان این وابستگی داخلی در اتحادیه را نفی نمی‌کند. کشورهای عضوی که به دنبال تحکیم حاکمیت ملی خود و به نوعی شانه خالی کردن از مسئولیت‌هایشان به عنوان عضو اتحادیه اروپا هستند، باید بدانند که زمان آن رسیده تا دست از این خیال پردازی‌ها بردارند.»