مرضیه اسکندری، نویسنده و پژوهشگر در حوزه ادبیات و جنگ، درباره کتاب‌هایش که به موضوع اشغال و مقاومت می‌پردازد، اظهار داشت: «برای بیان این مفاهیم به کودکان باید از داستان‌ها و تجارب ملموس روزمره استفاده کرد.» او با اشاره به یکی از آثارش که روایت زندگی دختری نوجوان در شهر الخلیل، کرانه باختری فلسطین را بازگو می‌کند، گفت: «این کتاب به شیوه‌ای بسیار ملموس شروع می‌کند و زندگی روزمره یک نوجوان را با تمام تلخی‌ها و شیرینی‌هایش روایت می‌کند.»

اسکندری افزود که موضوع جنگ برای کودکانی که تجربه مستقیم آن را نداشته‌اند، بسیار انتزاعی است و برای توضیح آن باید از تجارب روزمره آنها شروع کرد. او معتقد است: «مفاهیمی، چون ایستادگی و مقاومت، حتی اگر کودک ایرانی تجربه جنگ را نداشته باشد، از طریق تجارب زندگی روزمره به او قابل انتقال است.» او در این خصوص گفت: «ما تجربه کشته شدن یا آوارگی را نداریم، اما تجارب مقاومت و کنشگری در زندگی ما وجود دارند که می‌توانند به لحظات نزاع و تقابل ربط داده شوند.»

او همچنین به چالش‌های انتقال مفهوم جنگ به کودکان اشاره کرد و اظهار داشت که: «اولین قربانیان هر جنگی کودکان هستند، اما مخاطبین اصلی اخبار جنگی، بزرگسالانند.» اسکندری تأکید کرد: «کودکان امکان تحلیل یا چاره‌جویی ندارند و بسیار بی‌پناه و بی‌سلاح هستند. ما باید برای انتقال این مفاهیم به کودکان از قصه‌ها و روایت‌ها استفاده کنیم، زیرا داستان‌گویی یکی از مؤثرترین روش‌های صحبت با کودک است.»

او در پایان خاطرنشان کرد: «گفتگو درباره جنگ با کودکان، به‌ویژه آنهایی که زیر ده سال سن دارند، بسیار دشوار است و نیاز به دقت و تفسیر عمیق دارد تا بتوان احساسات و مفاهیم پیچیده‌ای همچون مقاومت و ایستادگی را به آنها منتقل کرد.»