خانه‌داری بانوی دو عالم اینگونه بود

باشگاه خبرنگاران جوان - در تاریخ آمده است خانه فاطمه‌ی زهرا (س) کنار مسجد پیامبر (ص) بود؛ نه فرش‌های ابریشمی داشت و نه ظرف‌های طلا، اما روشنایی‌اش آن چنان بود که جبرئیل هر بامداد سلام خدا را به صاحب‌خانه می‌رساند.

در بحارالأنوار نقل شده که رسول خدا (ص) فرمودند: «خانه فاطمه، خانه‌ای است که فرشتگان در آن رفت‌وآمد دارند، همان‌گونه که در آسمان پرواز می‌کنند.» خانه‌ای ساده، با دیوار‌های گِلی و چراغی کم‌نور، اما روشن از نور ایمان و عشق. اینجا مدرسه مهر و بندگی بود، نه نمایشگاه زرق‌وبرق.

سادگی‌ای که عزت می‌آفرید

در کافی آمده است که روزی پیامبر (ص) وارد خانه دخترش شدند و دیدند فاطمه (س) با دست‌های خود آرد می‌ساید در حالی‌که کودک در بغل دارد. دل پیامبر به درد آمد، فرمودند: «دخترم! کار‌های خانه برایت سخت است، آیا نمی‌خواهی خادمی برایت بفرستم؟»، اما فاطمه‌ی زهرا (س) پاسخ داد: «پدر! دوست دارم آنچه نزد خداست برگزینم.»

در همین روایت آمده است که پس از آن، پیامبر (ص) ذکر معروف «تسبیحات فاطمه» را به او آموختند؛ ذکری که تا امروز، آرام‌بخش دل‌های خسته است. خانه‌داری فاطمی یعنی ترجیح رضایت الهی بر آسایش ظاهری.

نظم در خانه عشق

بسیاری از علما، از جمله آیت‌الله جوادی آملی و شهید مطهری، خانه فاطمه (س) را نمونه نظم و برنامه‌مندی دانسته‌اند. شهید مطهری می‌گوید: «خانه علی و فاطمه، خانه‌ای بود که در آن همه چیز در جای خود بود؛ حتی محبت، حتی سکوت.»

فاطمه (س) نه تنها همسر علی (ع) بود، بلکه مدیر خانه‌ای بود که در آن علم و عبادت و محبت، همه در کنار هم معنا داشتند. او نشان داد خانه‌داری، فقط شستن و پختن نیست؛ هنرِ ساختنِ فضا برای رشد است.

آشپزخانه‌ای ساده با بوی ایمان

در روایت‌ها آمده است که گاهی فاطمه (س) غذای خانه را میان نیازمندان تقسیم می‌کرد و خود و خانواده‌اش با آب و خرما افطار می‌کردند. سوره انسان در شأن همین خانواده نازل شد: «و یطعمون الطعام علی حبه مسکیناً و یتیماً و اسیراً...» (انسان، آیه ۸) خانه فاطمه (س) گاهی خالی از غذا بود، اما هرگز خالی از برکت نه. چون برکت، نه از نان، که از نیت می‌جوشد.

درخشش زن در فضای خانه

حجت‌الاسلام پناهیان در سخنرانی‌ای گفته بود: «حضرت زهرا (س) به ما یاد داد که زن، درون خانه می‌تواند تمدن بسازد؛ تمدنی که از عشق و ایمان آغاز می‌شود.»

در نگاه فاطمی، خانه‌داری تحقیر نیست؛ عبادت است. هر کارِ کوچک برای خانواده، اگر با نیت قربت باشد، گرهی از بندگی‌ست. فاطمه (س) با دست‌های تاول‌زده‌اش، نه فقط خانه‌اش را، که جهان را روشن کرد.

خانه تو، حرم توست

درسی که از سیره فاطمه (س) می‌آموزیم، این است که خانه، اگر با یاد خدا اداره شود، می‌شود حرم. خانه فاطمه، با سادگی‌اش، پر از حضور بود. پر از عشق، قناعت، و یاد خدا؛ و امروز، در عصر تجمل و خستگی، شاید وقت آن است که به خانه‌های خود رنگ فاطمی بزنیم: کمی سادگی، کمی عشق، و کمی خدا.

منبع : فارس