دروغی که کار دست سردبیر نیویورک‌تایمز داد

باشگاه خبرنگاران جوان - جو کان در ورودی ساختمان محل سکونتش در گرینویچ‌ویلیج با صحنه‌ای غیرمنتظره مواجه شد؛ بر روی زمین جلوی خانه‌اش نوشته شده بود «جو کان دروغ می‌گوید، غزه جان می‌دهد»، و برگه‌هایی که روی زمین خانه‌اش پخش شده بودند، او را متهم می‌کردند به هدایت تحریریه‌ای که زمینه‌ساز جلب موافقت عمومی با نسل‌کشی شده است.

صبح جمعه ۲۹ آگوست، ورودی ساختمان شماره ۴۳ خیابان فیفت اَونیو در محله گرینویچ‌ویلیج هدف حمله معترضان قرار گرفت؛ ساختمانی که محل سکونت «جوزف کان» سردبیر اجرایی نیویورک‌تایمز است. ساکنان این ساختمان با صحنه‌ای روبه‌رو شدند که رنگ قرمز پله‌ها، دیوارها، پیاده‌رو و چراغ‌های ورودی را پوشانده بود. بر کف پیاده‌رو نیز با ماژیک سیاه شعاری نقش بسته بود: «جو کان دروغ می‌گوید، غزه جان می‌دهد.»

این اقدام توسط معترضانی صورت گرفت که در اعتراض به رهبری تحریریه‌ی کان و با متهم کردن نیویورک‌تایمز به جانبداری در پوشش جنگ اسرائیل و غزه، دست به این اقدام زدند.

تاریخ بار‌ها ثابت کرده است که رسانه می‌تواند بستر جنایت را فراهم کند. یولیوس سباستیان اشترایشر، بنیان‌گذار روزنامه در اشترومر، یکی از چهره‌های برجسته رژیم نازی بود که در دادگاه نورنبرگ سال ۱۹۴۶ به جرم جنایت علیه بشریت محاکمه و اعدام شد؛ زیرا روزنامه‌اش با انتشار تبلیغات نژادپرستانه زمینه‌ساز نسل‌کشی شد. اما هشتاد سال بعد، پس از ۷ اکتبر ۲۰۲۳، بار دیگر همان شیوه در رسانه‌ای دیگر به‌کار گرفته شده است. جو کان، سردبیر اجرایی نیویورک‌تایمز، در گزارشی با عنوان «فریاد‌هایی بی‌کلام؛ چگونه حماس از خشونت جنسی در حمله ۷ اکتبر استفاده کرد» که در ۲۸ دسامبر ۲۰۲۳ منتشر شد، مبارزان مقاومت فلسطین را به‌عنوان متجاوزان جنسی معرفی کرد.

گزارشی که بر اساس اظهارات یک امدادگر ناشناس از واحد کماندویی اسرائیل تهیه شده بود و پیش از آن که اعتبار آن به‌طور کامل تأیید شود، چند رسانه دیگر از جمله آسوشیتدپرس، سی‌ان‌ان و واشنگتن‌پست نیز روایت‌های مشابهی را از همان منبع ناشناس منتشر کردند. این در حالی است که با گذشت ماه‌ها از آن روز، مقامات اسرائیلی هنوز نه تنها هیچ بازمانده‌ای از ادعای تجاوز دسته‌جمعی ۷ اکتبر را شناسایی نکرده‌اند، بلکه حتی یک شاهد معتبر نیز برای تأیید چنین روایتی معرفی نکرده‌اند. اما نادرستی این ادعا‌ها زمانی برملا شد که سخنگوی کیبوتص بئری، همان منطقه‌ای که گفته می‌شد خواهران شرابی در آن مورد تعرض قرار گرفته‌اند، این روایت را به‌طور کامل رد کرد.

میخال پائیکین، سخنگوی کیبوتص بئری، در گفت‌و‌گو با اینترسپت تأکید کرد که این دو خواهر اگرچه هدف گلوله قرار گرفته‌اند، اما هیچ‌گونه آزار جنسی بر آنها صورت نگرفته است. او گفت: «شما درباره دختران شرابی صحبت می‌کنید؟ نه، آنها هدف گلوله قرار گرفتند، اما مورد آزار جنسی واقع نشدند.»

اما جانبداری و سوگیری این رسانه تنها به انتشار یک گزارش نادرست محدود نمی‌شود؛ در سال‌های اخیر، پوشش خبری نیویورک‌تایمز از جنگ غزه و درگیری‌های میان اسرائیل و حماس بار‌ها با موجی از انتقاد و پرسش روبه‌رو شده است. روایت‌های متعددی از جانبداری این روزنامه به نفع اسرائیل بار‌ها بازگو شده است؛ در آوریل ۲۰۲۴، نیویورک‌تایمز دستورالعملی داخلی صادر کرد که بر اساس آن، خبرنگاران از به‌کار بردن واژه‌هایی مانند «نسل‌کشی»، «پاکسازی قومی» و «سرزمین اشغالی» منع شدند. این تصمیم واکنش شدید روزنامه‌نگاران و سازمان‌های حقوق بشری را برانگیخت و بسیاری آن را به‌عنوان سانسور آشکار و حمایت مستقیم از اسرائیل تلقی کردند.

اما این تنها بخشی از ماجرا است. مطالعه‌ای از دانشگاه ییل نشان داد که در بیش از ۱۵۰۰ مقاله منتشرشده بین اکتبر ۲۰۲۳ تا ژوئن ۲۰۲۴، واژه اسرائیل بیش از سه برابر واژه حماس تکرار شده است. حملات حماس با عباراتی مانند «حمله وحشیانه» توصیف شده‌اند، در حالی که حملات اسرائیل هرگز با چنین شدت و صراحتی منعکس نشده‌اند. این سوگیری‌ها حتی در داخل نیویورک‌تایمز به چالش کشیده شد و منجر به استعفای چندین خبرنگار و ویراستار شد که با نحوه پوشش خبری جنگ غزه اختلاف نظر داشتند.

در نهایت، این پرسش به ذهن خطور می‌کند که چگونه کسانی که روایت‌های جهت‌دار و نادرست را منتشر می‌کنند، بدون بازخواست به کار خود ادامه می‌دهند، در حالی که افرادی که با اعتراض‌های نمادین صدای انتقاد خود را بلند می‌کنند، برچسب «خرابکار» می‌خورند. تضادی که، حرف‌های ضد و نقیض برخی رسانه‌ها و تریبون‌های مدعی آزادی بیان را به چالش می‌کشد.

منبع: فارس