چرا یمن تبدیل به آخرین صدای غزه شده است

در میانه غرش جنگنده‌های رژیم صهیونیستی بر سر غزه، سکوت بسیاری از دولت‌های عربی و قدرت‌های جهانی به‌وضوح نشان می‌دهد که فلسطین دیگر در اولویت کسی نیست، مگر یک کشور: یمن. کشوری فقیر، جنگ‌زده، محاصره‌شده و ویران، که با وجود رنج‌های خودش، پرچم حمایت از مقاومت فلسطین را همچنان برافراشته نگه داشته است. این یادداشت، نگاهی دارد به چرایی تبدیل شدن یمن به آخرین صدای وفادار به آرمان فلسطین و معنای این موضوع در نظم جدید منطقه‌ای سال ۲۰۲۵.



صحنه جهانی: خنثی شدن بازیگران قدیمی



پس از جنگ غزه در سال ۲۰۲۳ و کشتار وحشیانه بیش از ۳۵ هزار فلسطینی، انتظار می‌رفت حداقل کشور‌های اسلامی و عربی صدایی بلند کنند. اما چه شد؟ عربستان در حال نهایی‌کردن قرارداد‌های تجاری با رژیم صهیونیستی بود، امارات از نشست‌های اقتصادی مشترک با اسرائیل خارج نشد، و مصر به نقش همیشگی خود به‌عنوان میانجی خنثی بسنده کرد. حتی ترکیه، با وجود مواضع لفظی تند اردوغان، هیچ اقدام مؤثری در دفاع از مردم غزه انجام نداد.



در این میان، فقط یک کشور در جنوب شبه‌جزیره عرب، آن هم با دولتی تحت محاصره و بدون مشروعیت بین‌المللی، دست به اقدام عملی زد: توقیف کشتی‌های تجاری مرتبط با اسرائیل، تهدید مسیر باب‌المندب، و اعلام همبستگی عملیاتی با مردم غزه. انصارالله یمن، برخلاف بسیاری از حکومت‌های عربی که میلیارد‌ها دلار بودجه نظامی دارند، بدون تکیه به قدرت‌های جهانی، وارد میدان شد. این موضوع، یمن را در جایگاهی ویژه قرار داد؛ نه فقط به‌عنوان بخشی از "محور مقاومت"، بلکه به‌عنوان تنها بازیگر واقعی منطقه که بهای مقاومت را بدون تردید پرداخت کرد.



یمن، مقاومتِ بدون تریبون



انصارالله در حالی پرچم حمایت از فلسطین را در دست دارد که از سال ۲۰۱۵ تاکنون تحت شدیدترین بمباران‌های عربستان و امارات بوده است. با وجود بحران انسانی بی‌سابقه، اپیدمی وبا، گرسنگی و فروپاشی اقتصادی، این جنبش نه‌تنها از پای درنیامده، بلکه توانسته سامانه‌های موشکی و پهپادی‌اش را به‌گونه‌ای توسعه دهد که حضور خود را در دریای سرخ و خلیج عدن تثبیت کند.



امروز، یمن توانسته برای اسرائیل و متحدان غربی‌اش دردسر عملی ایجاد کند؛ آن هم نه با سخنرانی‌های دیپلماتیک، بلکه با اقداماتی میدانی. توقیف کشتی‌ها در آب‌های راهبردی منطقه، یکی از معدود اقدامات ملموس جهان اسلام در حمایت از مردم فلسطین بوده است. در دنیایی که حمایت از مقاومت به توییت و هشتگ محدود شده، یمن صدای عملی غزه است؛ صدایی که نه از تریبون سازمان ملل می‌آید و نه از کنفرانس‌های اسلامی در جده و دوحه.



چرا یمن؟ چرا حالا؟



برخلاف تصور برخی که حمایت یمن از فلسطین را صرفاً ناشی از پیوند‌های ایدئولوژیک با ایران یا قرار داشتن در "محور مقاومت" می‌دانند، واقعیت این است که تجربه رنج، محرومیت، و مواجهه مستقیم با تجاوز نظامی، مردم یمن را به فهمی عمیق از آن‌چه در غزه می‌گذرد رسانده است.



در حالی که پایتخت‌های عربی دیگر گرفتار منافع اقتصادی، قرارداد‌های تسلیحاتی و ملاحظات ژئوپولیتیک با غرب شده‌اند، صنعا در بیرون از نظم رسمی منطقه‌ای، به زبان مقاومت سخن می‌گوید؛ و شاید دقیقاً همین بیرون‌بودن از نظم موجود، یمن را به صدای اصیل‌تری برای فلسطین تبدیل کرده است.



سکوت نخبگان، فریاد یمنی‌ها



تأسف‌بارترین بخش معادله، شاید نه سکوت دولت‌ها، که بی‌تفاوتی نخبگان عرب و مسلمان باشد. در حالی که رسانه‌های رسمی عربی بیش از هر زمان دیگری تحت کنترل سازوکار‌های عادی‌سازی با اسرائیل قرار گرفته‌اند، یمنی‌ها از کانال‌های غیررسمی و مردمی، پیام مقاومت را به گوش دنیا می‌رسانند. از راهپیمایی‌های میلیونی در صنعا تا انتشار تصاویر نمادین از حمایت کودکان یمنی از کودکان غزه، این صدا، نه با بودجه‌های کلان و شبکه‌های ماهواره‌ای، که با ایمان و عزم شکل گرفته است؛ و شاید همین صدای بی‌پیرایه است که در میان هیاهوی رسانه‌ای جهان، به گوش وجدان‌های بیدار می‌رسد.



تک‌صدایی که جهان را شرمنده می‌کند



در جهانی که دولت‌های ثروتمند عرب، پرچم فلسطین را تنها در مراسم‌های تشریفاتی بالا می‌برند، و رهبران غربی "حق اسرائیل برای دفاع از خود" را تکرار می‌کنند، این یمن است که با همه زخم‌هایش، صدای بی‌دفاع‌ترین مردم جهان شده است. صدای یمن، صدای خشم نیست؛ صدای عزت است. صدای بی‌صدایان غزه است؛ و شاید در آینده نزدیک، تاریخ از ما خواهد پرسید: وقتی کودکان غزه فریاد می‌زدند، چه کسی به آنها پاسخ داد؟ و پاسخ، شاید تنها یک نام باشد: یمن.