امام حسن عسکری (ع) همانند امامان پیش از خود، حتی یک لحظه دست از مبارزه نکشیدند؛ مبارزه‌ای که روحش سیاسی بود، زیرا کسانی هم که در مسند حکومت نشسته بودند مدعی دین بودند و غالبا ظواهر دین را ملاحظه می‌کردند.

اما دشمنی آنها با ائمه این بود که اهل بیت علیه السلام خودشان را امام می‌دانستند. حال آنکه کسی که حکومت جامعه مسلمین را به دست گرفته بود و خود را امام و پیشوای آن جامعه قرار داده بود، می‌دید شواهد و قرائنی که در امام لازم است در او نیست و به همین دلیل ائمه را برای حکومت خطرناک می‌شمرد.