به گزارش ایسنا، پانا با این مقدمه در ادامه نوشت: رسانه ها بیشتر به دنبال شمار قربانیان اند، 200، 500، 1000، گویی تبدیل جان مردم به عدد و تقلیل ارزش حیات به یک شماره و چند صفر تنها کاری است که می توان انجام داد. به هر حال هر کس وظیفه ای دارد و در چرخه ای که آغازگرش نتانیاهوی صهیونیست است بخش دیگر کار هم برعهده رسانه ها واگذار می شود. تا اینجای کار را همه پذیرفته اند. اثبات درست و غلطش هم کار ما نیست اینکه رسانه های غربی و وابسته به لابی صهیونیست به جای تقبیح کشتار بیگناهان غزه به تحلیل ساختار سیاسی حماس بپردازند و سعی کنند این موضوع را جا بیندازند که اسرائیل برای دفاع از خود در برابر موشک پرانی های حماس دست به حمله زده هم شگرد نخ نما و تکراری است که با حداقل اطلاعات سیاسی و اندکی هوش مخاطب راه به جایی نخواهد برد.

اما ما رسانه های داخلی برای مردم غزه چه کرده ایم؟ نشان دادن تصویر پیکر پاره پاره شده کودکان فلسطینی بر صفحه تلویزیون که البته سال ها است ادامه دارد، تیترهای احساسی و هیجانی و درشت روزنامه ها، انتشار عکس های فجیع از جنایات اسرائیل در خبرگزاری ها و سایت ها (و راستش را بخواهید هیچکدام از این ها در نهایت مرهمی بر آلام غزه نخواهد بود) اما اخیراً پروژه کاسبی سیاسی با خون مردم غزه هم متاسفانه از سوی برخی از رسانه های خاص کلید زده شده است.

به هر حال کشوری که پر منفعت ترین کار اقتصادش به جای تولید، دلالی و واسطه گری است استعداد بیشتری دارد برای پرورش دلالان سیاسی و فرهنگی به هر حال همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید! در چند سال گذشته اصطلاحات جدیدی وارد فرهنگ سیاسی کشور شده است. کاسبان تحریم، کاسبان فتنه و اخیراً هم کاسبان خون مردم غزه! مهم نیست چقدر کارشان شنیع است مهم نیست کشور در تحریم استکبار باشد کاسبان تحریم با استفاده ای شایسته از شرایط تحریم از یک دلال خرده پا به یک سرمایه دار بین المللی تبدیل می شوند.

چند روزی است که بساط استفاده ابزاری و دلالی با خون شهدای غزه نیز در دستور کار برخی از رسانه ای خاص قرار گرفته است. ناگهان عنوان می کنند چرا تیتر یک روزنامه های اصلاح طلب درباره غزه نبوده بعد یک راست سوار پرواز به مقصد سال 88 می شوند و از انجا که نبش قبر سیاسی شغل دوم همه این همکاران رسانه ای است آرشیو پرو پیمانشان را مرور می کنند و چند عکس از تظاهرات روز قدس شهریور 88 بیرون می کشند.

از اینجای کار به بعدش دیگر کاری ندارد تازه کارهایشان هم از عهده اش بر می آیند کافی است تلفن خبرگزاری یا روزنامه را برداری و همه آن خاطرات را برای یک کاسب با تجربه تر تعریف کنی تا او هم هرچه از دهانش در می آید به رقبای سیاسی ات بگوید!

شعار "نه غزه، نه لبنان" هیچگاه از سوی بزرگان اصلاحات تایید نشد سهل است که جمع کوچک شعاردهنده را تنها رسانه های خاص جدی گرفتند و شعارشان را بازتاب دادند وگرنه در میان اصلاح طلبان اساساً نه کسی علاقه ای به شنیدن آن شعار داشت و نه برای غریبه ها بازگویش کرد.

این رسانه ملی، خبرگزاری ها و روزنامه های خاص بودند که زحمت پوشش خبری مراسم "نه غزه نه لبنان" را کشیدند. اتفاقاً خیلی هم خوب پوشش دادند و طوری وانمود کردند که گویی میلیون ها نفر در تهران یکصدا شعار "نه غزه نه لبنان" سر داده اند!

گاف رسانه ای و اشتباه ملی- استراتژیک آن روزها گویی هنوز به کار رقابت های سیاسی داخلی می آید، انتخابات ریاست جمهوری 92 به پایان رسید و علیرغم تلاش فراوان نامزدهای جفت و تاقشان رای نیاورند تا رسانه های خاص همان پروژه هر چند روز یک بحران را در دستور کار قرار دهند. اینبار البته کمی بی هنگام بود. تا نزدیک ترین انتخابات ماه ها فاصله داریم و گعده های دلواپسی هم به نظر می رسد از رونق افتاده اند. اما حافظه تاریخی ملت ایران هیچگاه فراموش نخواهد کرد کاسبانی را که نه از سر تحریم گذشتند، نه فتنه را رها کردند و نه از خون شهدای غزه شرمشان آمد.

انتهای پیام