علی ایحال آمریکا در سمت راست محور افقی که طیف منافع روی آن پیاده شده است نه تنها صد در صد از سیاستهای دو کشور فوق در منطقه و از جمله در سوریه برای جابجائی قدرت در این کشور حمایت نمی کند، بلکه بعضا" مخالف چنین سیاستهائی است و اصولا" اجرای این سیاستها برایش اولویت ندارد ولی به دلایلی حاضر هم نیست در جهت عکس این سیاستها عمل کند و در تقابل با آنها قرار گیرد. همچنان که روسیه در سمت چپ طیف این محور بر اساس مصالح و منافع منطقه ائی و جهانی خویش مقابل سیاستهای این دو کشور مخصوصا" در سوریه تا کنون ایستاده است و احتمالا" تا تحقق شرایطی خاص که بیشتر دال بر توازن قوای جدید با غرب است ادامه خواهد داد.

محور عمودی نیز نشاندهنده طیفی از نقشهای کشورهای گوناگون و دارای منافع و نفوذ در منطقه است که می توان از تعدادی از کشورهای اروپائی و آسیائی مانند انگلیس، فرانسه و چین نام برد. هنر سیاست خارجی ایران ترسیم واقعی و نه شعاری توانمندیهای راهبردی و ابزاری اعم از نرم و سخت برای تعریف جایگاه خود در این محور مختصات و حفظ سطوحی از موازنه قدرت با کشورهای صاحب نقش و منافع در این محور مختصات است. و این امر نمی تواند بی رابطه با جهتگیریهای جدید و تحولات سیاست خارجی ایران باشد و باید توازن منطقه ائی جدید به خوبی در داخل و خارج فرموله و تبیین شود.

از سوی دیگر در سیاست خارجی و روابط بین الملل این امر پذیرفته شده ائی است که کشورها، حکومتها و دولتها در تحولات منطقه ائی و جهانی سیاستهای خود را بر اساس دو راهبرد کلی طراحی کنند: 1- به حداکثر رساندن منافع ملی و 2- تبدیل تهدیدها به فرصتها و استفاده حداکثری از آنها. بنابراین در محیط بغایت ملتهب و متغیر خاورمیانه باید از چند خطای عملیاتی و راهبردی پرهیز کرد و در عوض قبول داشت که ازدواج و طلاق کشورها در سیاست بین الملل مفهوم ندارد و فرقی نمی کند این کشورها امریکا باشد یا روسیه و یا هر کشور دیگر بلکه ملاک، استفاده حداکثری از فرصتها برای کسب منافع ملی است. سرمایه گذاری ما در تحولات خاورمیانه و مخصوصا" در سوریه به منظور حداکثر سازی قدرت توازن منطقه ائی، جلوگیری از زیاده خواهی کشورهای رقیب و تقویت قدرت مقابله با سیاستهای تخریبی آنها علیه امنیت ملی ایران و کشورهای دوست است و باید همراه روشها و اعمال سیاستهائی باشد که با دید راهبردی اصل هدف یعنی دستیابی به بالاترین حد از اثر بخشی در ایجاد قدرت منطقه ائی ایران خدشه دار نشود. به عبارت دیگر باید با استفاده از دیدگاه راهبردی در طراحی سیاسی که به بازیگران کمک میکند که مواظب باشند که بازی برده را نبازند! منافع و مصالح ملی مان را به حداکثر برسانیم.