آنچه در حافظه جمعی دوستداران سینما از جشنواره امسال می‌ماند، یک رویداد شگفت‌انگیز از نظر برنامه‌ریزی، حضور چند فیلم خوب و انبوه فیلم‌های متوسط و بد و البته انتخاب‌هایی است که به‌ویژه در فهرست نامزدها بسیار جنجالی و پرحاشیه شد.

2-مهم‌ترین حاشیه چند شب پایانی فیلم فجر، غیبت عجیب ابراهیم حاتمی‌کیا و فیلم درخشان «بادیگارد» در میان نامزدهای بهترین فیلم و بهترین کارگردان بود؛ اتفاقی که اتفاقا واکنش اعضای هیأت داوران را هم برانگیخت اما مشخص نشد چطور ممکن است سلیقه 7داور سودای سیمرغ تا این اندازه با اهالی سینما و جشنواره‌روهای حرفه‌ای متفاوت باشد و یکی از بهترین‌های این دوره برای کسب سیمرغ بیرون بماند.

3-در جشنواره‌ای که «رسوایی2» و «نقطه کور» در مهم‌ترین بخش آن به نمایش درمی‌آیند، حق بادیگارد، «سیانور» و «بارکد» قطعا و حتما این اندازه بی‌مهری نیست. اینکه فیلمی در کاخ جشنواره با خنده‌های اهالی رسانه و منتقدان مواجه شود و در شب پایانی بخت بردن 9جایزه داشته باشد، احتمالا فقط در رویدادی اتفاق می‌افتد که رئیس سازمان سینمایی‌اش صرفا برای گفتن «خدا قوت» و «عدالت را رعایت کنید» با داوران تماس بگیرد و دبیرش مدام از «صیانت» دم بزند.

4-«به ترکیب گروه برنده دست نزنید!» این یک اصل کلیدی در ورزش‌های گروهی است که ظاهرا مدیران سینمای ایران هم به آن اعتقاد دارند. جشنواره‌ای که شیوه مدیریت دبیرش زبانزد خاص و عام است و عملکرد هیأت‌های انتخاب و داوری‌اش زیر سؤال، حق دارد با همان ترکیب برنده به‌کار خود ادامه بدهد. تا امروز که دبیر جشنواره حکم دوره آینده را گرفته و حالا باید در کمال آرامش حکم به ابقای داوران بدهد! حیف نیست این گروه فقط متولی برگزاری یک دوره جشنواره باشد؟

5-داورانی که در کمال دقت و ریزبینی بازی کوتاه اما بامزه شبنم مقدمی را در «نفس» دیده و آن را شایسته دریافت سیمرغ بلورین دانسته‌اند، عجیب است که با بی‌تفاوتی محض از کنار هنرنمایی شگفت‌انگیز پانته‌آ پناهی‌ها در نقش ننه‌آقا گذشته‌اند! از این مثال‌ها می‌توان چند مورد دیگر هم ردیف کرد اما حالا که جشنواره به پایان رسیده، فقط باید برای نزدیک شدن سلیقه داوران به سلیقه عموم سینمادوستان دعا کرد و امیدوار بود دوره آینده هم با همین مقدار هیجان برگزار شود!