دزدی های کلان را وقتی می فهمند که کار از کار گذشته است. دولت چنانکه بارها گفته ام، برخلاف روش مولا علی (ع) ناشناخته به بازدید نمی رود. علاقمند مسافرت های از پیش برنامه ریزی شده می باشد که مردم را با هزینه های کلان در پیش و پس اتومبیل خود بدواند! اما هرگز در بیمارستان را در نیم شبی باز نکرده و از درد بیماری نمی پرسد! به حومه شهر سر نمی زند و فقر و گرفتاری مردم را نمی بیند. بودجه های کلان به موسساتی می دهد که بود و نبودشان به حال مملکت فرق نمی کند، اما با مشکلات مردم کاری ندارد!

مشکل امروز ما، فقط گورخواب ها نیستند! گورخواب ها تعداد معینی هستند که زخم آشکاری دارند، اما سنگینی بار زندگی بر پشت افراد، اجاره های وحشتناک، قیمت های نجومی املاک و هزینه سنگین زندگی از طرفی، و بیکاری و نداشتن درآمد از طرف دیگر، میلیون ها افراد این جامعه را صدها برابر رنج آشکار گورخواب ها زخم بر دل و درون نهاده است.

برای مردم نه آبی مانده نه هوایی، با این حال شهرداری فقط به دنبال آن است که از برج سازان مبالغ نجومی بگیرد، و می داند که این مبالغ نجومی هم از جیب مردم پرداخت می شود. همه این ها به علاوه سود کلان سازندگان برجها، بر سر هزینه زندگی مردم آوار می گردد.

این همه صندوق صدقات در سرتاسر شهر گذاشته شده است و عملاً دست گدایی به سوی مردم دراز شده است تا گدایان را از شهرها گردآوری کرده، زندگی آنان را سامان بخشیده شود؛ اما، روز به روز هم تعداد صندوق ها افزوده می شود و هم تعداد گدایان!

ای کاش، مسئولین می دانستند صدقه مشکل گدایی را حل نمی کند، بلکه این تولید و اشتغال است که مشکل حل می کند. مشکل معتادان و کارتن خواب ها و گورخواب ها را گرمخانه حل نمی کند، اشتغال حل می کند. اگر این معتادان شغل داشتند و درآمد مناسبی به دست می آوردند، بیشترشان تن به اعتیاد نمی دادند.

در فضای شهرمان نه درخت ماند، نه هوای سالم، نه فضای آرام و نه راهی برای عبور و مرور؛ اما مسئولین تنها یکی دو روز مسئله آلودگی هوا را زبانی مطرح کرده، سپس آن را از یاد می برند. یکی نیست بگوید که ریاست محترم قوه مجریه و شهردار محترم تهران، می بینید که آب کم است و هوا آلوده و سنگینی ترافیک جان فرسا؛ برای مدت کوتاهی هم که شده، اجازه برج سازی ندهید.

مسکن سیاست گذاری می خواهد، ولی در جامعه ما به حال خود رها شده است. تولید در جامعه ما سرگردان است، قاچاق و دلالی و رانت خواری غوغا می کند و ما که کلید این مشکلات را در دست داریم، همچنان سرگرم خودنمایی ها و رقابت ها هستیم. به جای آن که به حل مشکل بپردازیم، مشکل را به گردن یکدیگر انداخته، خود از مشکل می نالیم! گاهی هم ظاهراً احساس شرم می کنیم. شرمندگی ما از گورخوابی عده ای نیست، شرمندگی اصلی ما از اینجاست که تن به کارشناسی و مدیریت علمی نمی دهیم و امروز را فردا می کنیم و از این انتخابات به آن انتخابات می رویم!