مسیر رفته را دوباره برگشتیم ، اما این بار شانه به شانه و دست در دست . تا صبح درست نخوابیدم . تمام لحظه های کوتاهی را هم که خواب به چشمانم می آمد ، رادا را می دیدم با انعکاس نور مهتاب و امواج دریا در چشمانش و شاخه گل وحشی سفیدی که گوشه گیسوانش گذاشته بودم . خورشید عاقبت طلوع کرد و هنگام رفتن کاووس نزدیک و نزدیک تر می شد . همه از قلعه خارج شدیم . کاووس خود را به من رساند همراه با بقیه به طرف دریا رفتیم تا او ، عقاب و قایقش را بدرقه کنیم . در راه بازهم از من قول گرفت تا بیشتر از پیش مراقب همه چیز باشم . اتفاق شب گذشته را برایش تعریف کردم . و کاووس هم با لبخند گفت که هم برای رادا و هم برای من خوشحال است . در کنار دریا وداع کاووس و ساتی اشک همه ما را درآورد و دقایقی بعد قایق کاووس ، سینه دریا را شکافت و حرکت کرد . آنقدر ایستادیم تا قایق کاملا از برابر دیدگان اندوهگین ما خارج شد . 

25 

سه روز از رفتن کاووس گذشت . هم نگران بودم و هم امیدوار ، چون هنوز دو روز دیگر از پنج روزی که کاووس گفت ، باقی مانده بود . ساتی تمام تلاش خودر را برای این که ظاهر آرام خود را حفظ کند ، انجام می داد اما من کاملا می توانستم اضطراب را در چشمان زیبا و بی نظیرش ببینم . رادا با هوشیاری کامل مراقب او بود و برای حفظ آرامش دوست یگانه اش ، تمام تلاشش را می کرد . شب بود و بیرون قلعه قدم می زدم . هنوز هم شب ها برای برخورد با ناامنی های احتمالی نگهبان می گذاشتم . سری به آنها زدم و بعد مسیرم را به سمت رودخانه عوض کردم . فکر این که کاووس برنگردد وحشت زده ام می کرد . در تمام عمرم تا به آن اندازه احساس تنهایی و غربت نکرده بودم . 

- ناراسیما 

صدای ساتی مرا از افکار آزار دهنده ام بیرون آورد . لبخند محوی بر لب داشت که انگار می گفت ؛ نگران نباش  . . . به او نزدیک شدم و گفتم : 

- شما هنوز بیداری ؟ 

- رادا خواب رفت ، من نتونستم . شما ناراحت هستی ؟ 

- کاووس دیر نکرده ؟ 

- کاویه میاد ، با خورشید فردا یا با ماه شب بعد از فردا 

- اینجا فقط بودن رادا منو آروم نگه داشته 

- می دونم 

- از کجا ؟ چیزی به شما گفته ؟ 

- ما هندی ها بیشتر با عمل کردن حرف می زنیم تا با زبان ، حتما رقص و آوازهای ما رو دیدی ، ما هر وقت که نتونیم حرف دلمون رو به راحتی بزنیم ، از موسیقی و نشونه های دیگه کمک می گیریم . متوجه نشدی ؟  

- متوجه چی ؟ 

- رادا بهترین لباسی رو که می تونه اینجا بپوشه به تن داره و از همه زیور هاش استفاده می کنه . اون این کار رو برای روهید نکرد 

- یعنی  . . . ؟

- بله ، ناراسیما . روهید برای رادا یه سرنوشت بود . دخترهای هندی اغلب تسلیم سرنوشتشون هستن . مثل من . اگه کاویه پیروز نشه ، منم تقدیری به جز سوختن در آتش ندارم . 

- شما واقعا ارزش این همه خطر و مبارزه رو دارید الهه عزیز

ساتی لحظه ای مکث کرد تا اثر تعریف نا به هنگام من زایل شود و بعد گفت : 

- از لطف شما متشکر هستم . 

- من دوباره میرم سراغ نگهبانا ، شما هم بهتره برگردی . ممکنه پدرتون نگران بشه 

منتظر جواب نشدم و بعد از این که ساتی را به قلعه رساندم . دوباره سری به مردانی که قرار بود تا صبح بیدار بمانند زدم و دو ، سه ساعتی از نیمه شب گذشته بود که به قلعه برگشتم تا اگر شد چشمی روی هم بگذارم . 

صبح روز بعد رادا بیدارم کرد . از وقتی کاووس رفته بود ، صبحانه مرا خودش برایم می آورد و هر چه بود که با هم تمامش می کردیم . من هم در کارهای که طی روز انجام می داد به او کمک می کردم و با تمام این ماجراها از رسیدگی به ساتی هم غافل نمی شد . گاهی می دیدم که داکشا ، بی آن که جُم بخورد ساعت ها در حالی که به عصای چوبی اش تکیه کرده ، به دریا خیره شده است . هرگاه که باد موهای بلند و سپیدش را به بازی می گرفت به او شکوهی شگفت انگیز و در عین حال رعب آوری می بخشید . یک جورهایی احساس می کردم که انتظار کاویه را می کشد . این حال همه ما بود ، چیزی نمی گفتیم اما بی صبرانه در انتظار کاووس بودیم . رادا با ساتی بود و من هم محو داکشا که صدای جیغ رادا مرا از افکارم جدا کرد . داکشا حتی سر برنگرداند و همچنان خیره به دریا باقی ماند . اهمیتی ندادم و به طرف صدا رفتم . مردی از بومیان ، مچ دست رادا را گرفته بود و به طرف قلعه می کشید . در میان آن تعداد مرد و زن ، فقط ساتی تلاش می کرد تا رادا را خلاص کند . خودم را به آنها رساندم و بدون این که به عاقبت کارم فکر کنم با دسته اسلحه ضربه محکمی به گردن مهاجم زدم . مرد بومی رادا را رها کرد و نعره کشید . رادا و ساتی از ما دور شدند . رییس نزدیک شد و به آن مرد چیزهایی گفت و بعد هم مدت کوتاهی با رادا صحبت کرد و به همراه آن مرد بومی که هنوز دستش را روی گردنش نگه داشته بود از ما دور شدند . مطمئنا ماجرا به همین سادگی تمام نمی شد و حدسم درست بود چون رادا به من نزدیک شد و گفت : 

- رییس گفت . این جا اگه دو مرد یه زن رو بخوان باید با هم بجنگن 

حرف رادا را قطع کردم و گفتم : 

- چقدر متمدن ! زن هم که فقط جایزه س ! 

- رییس می خواد غروب آفتاب مبارزه شما رو ببینه . با اسلحه اونا می جنگین تا عادلانه باشه 

- اگه اون نره خر دخل منو بیاره اونوقت تو . . . 

- اونوقت من خودمو می کُشم 

- آدمای داکشا کمکت می کنن 

- نه ، اینجا سرزمین اونا نیست ، نمی تونن دخالتی بکنن 

- یعنی این که آش خاله س ! 

- آش خاله چی هست ؟ 

- ولش کن  . . . این فرصت خوبیه که عشقمو به تو ثابت کنم 

صورت رادا گل انداخت و ساتی لبخند زد . برگشتم و دوباره به حریفم که کنار رییس نشسته بود نگاه کردم . تقریبا دو برابر هیکل مرا داشت و هر جور که حساب می کردم می دیدم یک ضربه مشتش برای به کما رفتن من کافی ست . سه مرد به ما نزدیک شدند و چیزهایی گفتند که رادا حرف هایشان را ترجمه کرد : 

- اونا می گن تا تکلیف مبارزه معلوم بشه من باید توی قلعه بمونم . 

- غلط می کنن ، عجب آدمای نمک نشناسی هستن باید می ذاشتیم خزریا تیکه تیکه شون کنن . اینارو بهشون بگو 

رادا حرف های مرا برای آن سه نفر بازگو کرد و بعد از شنیدن جوابشان به من گفت : 

- اونا میگن حاضرن برای ما همه کار بکنن . این مسئله با کاری که ما کردیم فرق داره . یه موضوع شخصیه بین تو و پسر رییس 

- پسر رییس ؟ 

- بله ناراسیما ، اون پسر رییسه  

به بدشانسی خودم لعنت فرستادم و به رادا گفتم : 

- پسر هر کسی که می خواد باشه . از کاویه یاد گرفتم که اگه عشق واقعی باشه ، ارزش جنگیدن رو داره 

ساتی گفت : 

- من تو رو تنها نمی زارم رادا 

یکی از آن سه مرد بازوی ساتی را محکم در دست گرفت . با سرعتی که از طرف زن ظریفی مثل او تصورش را هم نمی کردم ، با دست آزادش شمشیر آن مرد را از کمرش جدا کرد و هوسران بخت برگشته قبل از این که بفهمد چه اتفاقی افتاده با گلوی بریده ، نقش بر زمین شد . برای چند لحظه سکوت تمام جنگل را فتح کرد . رییس با چشمان از حدقه درآمده به ساتی خیره شده بود . من هم اسلحه ام را آماده شلیک نگه داشتم . آنقدر عصبی بودم که از خدا خواستم عمل احمقانه ای از یکی از آنها سر بزند و فکر کردم که این بدوی ها بعد از رفتن کاووس چقدر جسور شده اند . عجیب تر از همه این وقایع ، داکشا بود که چشم از دریا بر نمی داشت . ساتی شمشیر را روی زمین انداخت و به همراه رادا وارد قلعه شدند . خدا می دانست که اگر شکست می خوردم چه اتفاقی می افتاد . مسلما ساتی آرام نمی ماند و در چنین صورتی ، آیا داکشا به کمک دخترش می آمد یا همچنان به تماشای دریا ادامه می داد ؟ تصمیم داشت تا هنگام مبارزه از جلوی ورودی قلعه تکان نخورم . آرزو کردم که ای کاش معجزه ای می شد و کاووس از راه می رسید . رییس و پسرش را از دور نگاه کردم . ظاهرا آنها هم مراقب من بودند . از فکرم گذشت که ، هر دویشان را با تیر بزنم . خیال احمقانه ای بود ، چون با آن تعداد گلوله ای که داشتم ، حریف بقیه نمی شدم و ممکن بود جان ساتی و رادا را هم به خطر بیندازم . روی کمک داکشا و دارو دسته بی خاصیتش هم نمی توانستم حساب کنم . چاره فقط صبر بود . حادثه شبنم نباید تکرار می شد . زمان امتحان درس هایی که در خصوص شمشیر از کاووس آموخته بودم ، لحظه به لحظه نزدیک می شد . 

غروب ، در محوطه باز نزدیک ورودی قلعه ، آتش بزرگی افروختند . پسر رییس شمشیر به دست در چند قدمی آتش منتظر من بود . رادا و ساتی هم از قلعه بیرون آمده و با چشمان مضطرب در انتظار عاقبت کار بودند . نیمتنه ام را بیرون آوردم و کنار گذاشتم . شمشیری که پسر رییس قرار بود با آن بجنگد ، محکمتر و بزرگتر از شمشیر من به نظر می رسید . صدای کاووس را انگار می شنیدم که گفته بود : 

- محکم ، محکمتر ، دیوار رو خراب کن  . . . 

پسر رییس نعره ای کشید و به طرف من حمله کرد . ضربه اش را دفع کردم . می دانستم که فقط باید دفاع کنم . در جنگ با شمشیر ، زمان حمله ، وقتی است که حریف خسته شده باشد . هیچ صدای به جز صدای اصابت شمشیر ها به یکدیگر شنیده نمی شد . حمله های پسر رییس همچنان ادامه داشت و من بودم که کم کم خسته می شدم . شمشیر حریف قسمتی از سینه ام را مجروح کرد . خستگی باعث شده بود تا کمی دیر حمله را دفع کنم ، اما زخم کاری و عمیق نبود ، هر چند که خونریزی داشتم و همین مسئله به ضعیف شدنم کمک فراوانی می کرد . چند ضربه دیگر را هم دفاع کردم اما ، چیزی به از پا افتادنم نمانده بود . در دفاعی دیگر ، شمشیر من شکست و حریف با استفاده از فرصت ، خواست کار را تمام کند که با حرکتی سریع این امکان را از او گرفتم اما دست راستم مجروح شد . روی دو زانو ، کنار آتش به زمین نشستم و پسر رییس موهای مرا در چنگ گرفت . شمشیرش را بالا برد و رو به جمعیت نشان داد . دیدم که رادا صورتش را با دست پوشانده است . در زمانی کوتاهتر از یک نفس کشیدن . خشم عجیبی بر تمام وجودم غلبه کرد . چنین خشمی را هر گز در خودم به یاد نمی آوردم . شمشیر شکسته هنوز در دست چپ من بود ، با نیرویی که هیچگاه قبل از این ماجرا در خودم سراغ نداشتم آن تیغه شکسته را در ران پای پسر رییس فرو کردم . چنان نعره ای کشید که انگار می خواست آسمان را به دو نیمه تقسیم کند . شمشیرش را رها کرد و با هردو دست پای مجروحش را چسبید که به شدن خونریزی داشت . اصلا خودم نبودم ، که اگر بودم هرگز چنین کاری را انجام نمی دادم . شمشیر او را برداشتم ، از جا بلند شدم و با همان دست چپ و فقط با یک ضربه ، سر حریفم جلوی پای پدرش افتاد . سکوتی هراس انگیز همه جا را فرا گرفت . صدای جرقه های آتش تنها صدایی بود که می شد شنید . کم کم به حال خودم برگشتم . باورم نمی شد که چنین کار بی رحمانه ای از من سرزده باشد . همراهان داکشا شروع به هلهله کردند . رییس و افرادش ، در حالی که منتظر بودم به من حمله کنند ، به داخل جنگل گریختند . رادا خود را به من رساند و در برابر چشم همه او را در آغوش گرفتم . 

هیچکس تا صبح نخوابید . ساتی کنار پدرش بود و من و رادا دور از بقیه گرم گفتگو بودیم . رادا زخم هایم را بسته بود ، اما هنوز نمی توانستم اتفاقی را که افتاد باور کنم . در تمام مدت عمرم ، هرگز چنین قدرتی را در خودم سراغ نداشتم . از رادا پرسیدم : 

- تو چی دیدی رادا ؟ 

- من دیدم که ناراسیما اون آدم بد رو مجازات کرد 

- من یا ناراسیما 

- تو ناراسیما هستی تا وقتی ویشنو این طور اراده کنه 

- تا کی ؟ 

- تا وقتی که ناراسیما کاری روکه قراره انجام بده تموم کنه 

- چه کاری ؟ 

- اینو دیگه کسی نمی دونه 

- یعنی اگه اراده ویشنو نبود من الان مرده بودم 

- همین طوره 

- نه این طور نیست . من به این می گم اراده خدای خوب خودم . مرگ من امروز و اینجا قرار نبود اتفاق بیفته و این چیزایی که تو می گی ، فقط وسیله بودن برای ادامه زندگی من . 

- دلم نمی خواد اتفاقی برای تو بیفته 

- منم به خاطر تو بود که اون مبارزه رو قبول کردم . دوستای سابق ما رفتند داخل جنگل ، امیدوارم همه چی رو فراموش کنن ، چون اصلا حوصله یه خشونت تازه رو ندارم . 

به قلعه برگشتیم . تصمیم داشتم زمان اندک باقیمانده تا طلوع خورشید را استراحت کنم . فردا روز پنجم بود و نمی خواستم فکر کنم که اگر کاووس از راه نرسد ، چه سرنوشتی انتظارم را می کشد . رادا به ساتی و داکشا پیوست . من رفتم و گوشه ای دراز کشیدم . زخم سینه ام با درد و سوزش توامانش ، اجازه خوابیدن نمی داد ، اما پلک هایم سنگین شدند ، شاید هم به خاطر همان سوزش زخم از حال رفتم . 

 با صدای همهمه یاران داکشا چشم باز کردم . ساتی به سرعت از قلعه خارج شد ، اما رادا خود را به من رساند و گفت : 

- یک قایق داره به ساحل نزدیک می شه ، می گن کاویه برگشته 

سعی کردم از جا بلند شوم ، اما درد همه وجودم را به آتش کشید . با کمک رادا فقط توانستم بنشینم . پیراهن به تن نداشتم و تنها پوشش بالا تنه ام پارچه سفیدی بود که رادا دور سینه زخمی ام پیچیده بود . سر و صدای بیرون بیشتر شد . رادا گفت : 

- صبر کن تا برگردم 

بعد از قلعه بیرون رفت . صداها هر لحظه زیادتر می شدند . بعد از دقایقی که برای من به اندازه چند ساعت طول کشید ، رادا برگشت ، خود را به من رساند و گفت : 

- کاویه برگشت . قایقِ اون بود . دارن به اینجا میان 

- خبر خوبی بود رادا ، حالم خیلی بهتر شد . 

هنوز حرف من کاملا تمام نشده بود که کاووس به همراه ساتی و داکشا ، در حالی که مریدان داکشا پشت سرشان بودند وارد قلعه شد و مستقیم به سمت من آمد . بدن مجروح مرا به آرامی در آغوش گرفت و سلام و تعارف ها که تمام شد گفت : 

- ناراسیما . . . شنیدم شیرین کاشتی  

ناله ای کردم و گفتم : 

- اتفاق خوبی نبود ، دوباره یادم ننداز 

- ساتی همه چی رو برام تعریف کرد . حتی اگه منم اینجا بودم ، بازم خودت باید کار رو تموم می کردی . بذار یه نیگاهی به زخمات بکنم . 

مثل تسلیم شده ها منتظر ماندم تا کار معاینه کاووس تمام شد . دوست تازه از راه رسیده ام لبخندی زد و گفت : 

- زخمات عمیق و کاری نیستن ، با مرهمی که براشون درست می کنم دو ، سه روز دیگه دوباره می تونی مبارزه کنی ! 

- امروز با داکشا و ساتی خیلی کار دارم ، به زخمای تو هم باید برسم . فردا تمام ماجرای این چند روز رو برات تعریف می کنم . به سردبیرت قول دادم که هیچ نکته ای در مورد سرگذشت من از قلم تو نیفته !

هر دو از این شوخی کاووس به خنده افتادیم . البته خنده باعث شد تا بیشتر احساس درد کنم . گفتم : 

- کمک کن تا از جام بلند شم . نمی خوام مثل پیرزنای مریض یه گوشه بیفتم 

- باشه ، ولی حرکت زیاد برات خوب نیست . از اون جایی که دیگه هیجده ساله نیستی ، زمان می بره تا زخمات جوش بخورن . باید زودتر مرهمشون رو درست کنم . 

با کمک کاووس از جا بلند شدم . رادا نیمتنه ام را روی شانه ام انداخت و من در حالی که به کاووس تکیه کرده بودم به طرف بیرون قلعه حرکت کردیم . تا نزدیک رودخانه رفتیم . کاووس زیر یک درخت کهنسال و پر شاخه و برگ با مقداری زیادی گیاه و علف تکیه گاه مناسبی برای من رو به راه کرد ، بعد هم مرا به رادا سپرد و با ساتی به دنبال گیاهانی رفتند که قرار بود مرهم زخم های من باشند . رادا آمد و کنار من نشست . دیگر هیچ ابایی نداشت که در حضور جمع کنار من بنشیند و گاهی به شانه های دردمندم تکیه کند . هرگز فکر نمی کردم که پس از شبنم قلبم را به زن دیگری ببخشم ، اما این اتفاق بدون اراده من افتاده بود . گاهی به خودم می گفتم ؛ مرا بخش شبنم ، تقدیر من انگار چیز دیگری بود . تقدیری که نمی دانم مرا تا کجا به دنبال خود خواهد کشید و عاقبتم را چگونه رقم خواهد زد . کاش علامتی از رضایت تو می دیدم . 

- در چه فکری هستی ؟ 

صدای رادا افکارم را تاراند ، گفتم : 

- به روزهای بعد فکر می کردم ، چیزی هست که منو می ترسونه 

- اما تو از مرده . . . کشته شدن نترسیدی 

- چیزی که ازش می ترسم از مردن هم سخت تره 

- چی هست که از مردن سخت تر هست 

- می ترسم این همه ماجرا باعث بشه که تو رو از دست بدم  . من و تو ، با دو ایمان و عقیده متفاوت ، چه جوری می تونیم تا آخر این راه با هم بمونیم . 

- وقتی راما کاویه رو انتخاب می کنه و ویشنو هم تو رو ، پس دیگه نباید با هم بودن ما خیلی سخت باشه . این  . . . شما چی بهش می گین  . . . اون چیزی که بی خودی یه نفر به خاطرش کسی رو می کشه یا خودش رو به کشتن می ده ، در حالی که حقیقت نیست .

- تعصب 

- بله تعصب ، همین تعصب های از روی نادانی هست که باعث همه جنگ های مذهبی شده 

- جنگ هایی که سرزمین تو سال های ساله که گرفتارشه . درگیری هایی که باعث شدن تا قسمت هایی از هندوستان برای خودشون کشورای مستقلی بشن .  

- این حرف ها رو دوست ندارم 

- من هم نه حوصله شونو ندارم  و نه به قول تو دوستشون دارم 

- پس چی دوست داری ؟ 

- تورو رادا  . . . 

صورت بانوی بهارات رنگ گل سرخ باغ های کشمیر را به خود گرفت . به من تکیه کرد . سر بر شانه ام گذاشت و من هم به خودم جرات دادم و گونه اش را بوسیدم . 

رادا مثل یک پرستار مدام در کنارم بود . کاووس هم با معجون دست سازش که از گیاهان مختلف سرهم کرده بود زخم نه چندان عمیق مرا دوباره پانسمان کرد . تا غروب روز بعد درد و سوزشی که داشتم از بین رفت ، شاید هم به آنها عادت کرده بودم و سیستم دفاعی بدنم باعث شده بود تا آن آلام را حس نکنم . شب که شد کاووس پیش من برگشت . رادا هم کنار ساتی ماند . تنها که شدیم کاووس گفت : 

- الان زخم های تو باید خوب شده باشن . فردا دیگه می شه این پارچه رو باز کرد 

- نمی خوای بگی کجا رفتی و چه اتفاقی افتاد ؟ وقتی برگشتی اون عقاب رو ندیدم 

- تا لحظه رسیدن من بالای سرم پرواز می کرد . بعد دیگه ندیدمش ، انگار فکرت مشغوله ؟ 

- درست حدس زدی ، داشتم فکر می کردم اگه ما اینجا بمونیم و نتونیم برگردیم ، یا کشته بشیم . اون طرف ، توی دوره و زمونه خودمون چه اتفاقی می افته ؟ 

- هیچی ، کسی ما رو نمی شناسه . اصلا به دنیا نمیایم  

- یعنی دنیا راه خودش رو میره ، بی خیال ما !

- یه همچین چیزی 

- حرف بعدی من راجع به رادا س ، اگه ما پیروز بشیم و اون به قسمش وفادار بمونه ، من بازم یکی دیگه رو از دست می دم 

- نگران نباش فرمان داکشا این سوگند رو می شکنه 

- و اگه داکشا نخواست ؟ 

- کاویه همه سعی خودش رو می کنه 

- فکر نمی کنی رییس برای انتقام برگرده ؟ 

- مبارزه رسم اونا بود . خودشون خواستن . ممکن بود الان تو جای پسر رییس باشی . فکر می کنم گم و گور شدنشون به خاطر عزاداری و این جور چیزا باشه 

- اصلا دلم نمی خواست اون جوون قوی رو بکشم . خزری ها حسابشون جدا بود ، همین طور اهریمنا ، اما اون یه جورایی هموطن من بود . 

- یادت باشه که همون هموطن اگه نجنبیده بودی ، سر از تنت جدا می کرد . تو چاره ای نداشتی ، یعنی چاره ای برات نذاشته بودن 

لحظاتی ساکت مانده و به آواز عبور روخانه گوش سپردیم . کاووس با لحنی که نفهمیدم شوخی بود یا جدی گفت : 

- کاری کردی که دیگه کسی جرات نمی کنه به اون دوتا خانم ،  نگاه عوضی بکنه ! 

- این طور که می بینم به تو هم زیاد خوش نگذشته زخمای زیادی روی تن و بدنت جا خوش کردن 

- چند بار مرگ رو به چشم دیدم . اگه یاری خدا نبود برای همیشه نابود می شدم 

- خیال نداری بگی چه اتفاقایی برات افتاد ؟ اون عقاب ، که نمی دونم چرا مثل تیگرا ازش خوشم نمیاد تو رو تا کجا برد ؟ راستی اینم بگم ، جناب تیگرا موقع جنگ هیچ کمکی به من نکرد و اصلا از جاش تکون نخورد 

- کار درست همین بود . این مبارزه تو بود نه اون . از نظر تیگرا ، ناراسیما به هیچ کمکی نیاز نداره 

- پس اونم منو این جوری می شناسه 

- هیچ فکر کردی که چرا داکشا و مریداش همیشه یه فاصله امن و احتیاط آمیز رو با تو حفظ می کنن ؟ 

- درسته ، اما . . . یعنی اونا هم  . . .

- اصلا دوست ندارن پر شون به پر ناراسیما بگیره 

- شوخی می کنی 

- ویشنو دشمنی داره که هیچ کس جز ناراسیما نمی تونه اونو بشناسه . تا اون دشمن به دست ناراسیما از بین نره ، اونا از سایه خودشونم وحشت دارن 

- اما وحشتشون از چیه ؟ 

- در افسانه ها اومده که ناراسیما یک بار اشتباه کرده و یک بی گناه رو جای دشمن به مجازات رسونده . اونا از تکرار اشتباه می ترسن 

- عجب ! خدایانی که اشتباه هم می کنن 

- ناراسیما الهه نیست ، قسمتی از خود ویشنوئه که وقتی ظاهر میشه یک دشمن خاص رو باید نابود کنه . این اتفاق فقط یک بار می افته و تکرارش به اراده ویشنو بستگی داره . اگه دشمنی در کار نباشه ، دیگه ناراسیمایی هم وجود نداره . 

- من این قدرت رو ندارم که سر یک نفر رو قطع کنم ، اونم فقط با یه ضربه ! حالا می فهمم چرا داکشا عمدا از نگاه من فرار می کنه و موقع مبارزه هم حتی یکی از مریداش به خودش زحمت هیچ کاری رو نداد . اون دست من ، پرویز تهرانی نبود که اون ضربه رو زد . من اصلا خودم نبودم ، اگه قرار بود سرنوشت دوئل از طرف من تعیین بشه ، همون زخمی که به پای حریفم زدم ، برای تمام شدن نبرد کافی بود . 

- به چیزی که تموم شده و رفته نباید فکرد . تو انگار به این حس بد عادت داری ! اون همه سال ، شب و روزت رو با فکر و خیال شبنم گذروندی ، آخرش چی شد ؟ اون برنگشت و تو حالا با تمام وجودت کس دیگه ای رو دوست داری . حتی به خاطرش با کمال میل مبارزه کردی . شبنم حالا دیگه به تو افتخار می کنه پرویز ، اینو از ته قلبم می گم . 

- شاید تو راست می گی ، اما یه حس بدی دارم که دائم به من یادآوری می کنه و میگه ؛ آخرش به شبنم خیانت کردی ، اینو فراموش نکن  

- اون حس بد رو از خودت کن . شاید یه القای اهریمنی باشه . مطمئنم هر وقت که رادا کنار تو هست این به قول خودت حس بد ، اصلا وجود نداره ، این طور نیست ؟ 

- گم می شه اصلا 

- می دونم . بگذار از سفر کوتاهی که داشتم حرف بزنم 

- منتظرم 

26

ماه طلوع کرده بود و برفراز دریا پرتو افشانی می کرد . به یاد اتاق شیشه ای ویلای گل سرخ افتاده بودم . انگار کاووس هم همان حس را داشت ، مدتی به ماه و دریا نگاه کرد و عاقبت لب به سخن گشود . شب قبل از آغاز سفرم ، زمانی که تو و رادا از من دور شدید . به خوبی منظور تو رو فهمیدم . تا شروع سفر خطرناک من فرصتی باقی نمونده بود و تو می خواستی که اون زمان کوتاه برای ساتی باشه . من و آخرین عشق زندگیم تا صبح توی قایقی که قرار بود منو از این جا دور کنه کنار هم موندیم . ساتی غمگین بود و من می دونستم چرا ، سفری در پیش داشتم که معلوم نبود بتونم برگردم . الهه های بزرگ می خواستن تواناهایی منو به چشم ببینن ، هنوز مطمئن نبودن که می تونم سرنوشت ساتی رو تغییر بدم ، یا همه چیز همون جوری که از قبل تعیین شده باقی می مونه . به ساتی گفتم : 

- اگه برنگردم برای تو چه اتفاقی می افته ؟ 

ساتی برای جواب دادن به سوال من ، کوچکترین حرکتی نکرد و همان طور که سرش روی سینه من بود گفت : 

- آتش انتظارمو می کشه 

- هر جوری که هست بر می گردم . می خوام یه قولی به من بدی 

- هر چی بگی انجام می دم 

- این قول رو چه من برگردم و چه برای همیشه ناپدید بشم از تو می خوام 

- از برنگشتن حرف نزن کاویه ، قلبم می شکنه ، فقط بگو من چی کار باید بکنم . منم از تو قول می گیرم که برگردی 

- حالا که این جوری شد ، قول می دم که برگردم . چیزی رو هم که می خوام وقتی برگشتم بهت می گم . یعنی این که از بازگشت من مطمئن باش 

- مطمئنم ، لباس سُرخم رو برای تو نگه داشتم 

- دست های من هم برای کشیدن نقش تیلاک 14 روی پیشانی نازنین تو بی تابند 

- کاویه ، کاویه  . . . آتش یا ما را از هم جدا می کند ، یا سبب می شود تا به هم بپیوندیم . 

کلمات چون شعر بر زبان ما جاری می شد و صدای آوازی از دور به گوش ما می رسید ، آواز یا اورادی که انگار گروهی با هم می خواندند ، از همان آوازهایی که برای شنیدنش ، آدم حتما باید پاک باشد . 

 با تابش اولین اشعه خورشید چشم باز کردم . به سرعت لباس پوشیدم و پوستین بزرگی را که کف قایق بود تا گردن روی ساتی کشیدم . ساتی با این حرکت من بیدار شد . لباس هایش را به تن کرد و بدون هیچ حرف و کلامی فقط به هم نگاه کردیم . صدای عقاب را از بالای سرمان شنیدیم . لحظه جدایی نزدیک و نزدیک تر می شد . دست ها ، پیشانی و لب های ساتی را بوسیدم و هنگامی که او از قایق پباده شد ، من عقاب را دنبال کردم . تا غروب پارو زدم . کاملا خسته شده بودم و فکر های بد رهایم نمی کردند . اگر داکشا شخصا به قلعه نیامده بود ، فکر می کردم که این سفر هم یکی از حیله های شیواست برای دور کردن من از ساتی . هوا هنوز کاملا تاریک نشده بود که چشمم به چیزی شبیه به یک جزیره افتاد . با توجه به فاصله ی زیادی که با آن جزیره یا هر چیز دیگری که بود ، داشتم ، تا نیمه شب هم به آن نمی رسیدم . با خودم گفتم ؛ هرچه که هست بهتر از خوابیدن در وسط دریاست . سرعت پارو زدنم را بیشتر کردم و پس از مدتی مشاهده کردم که خیلی سریعتر از آنچه که تصور می کردم به جزیره نزدیک شده ام . باورش خیلی سخت بود ، چون اگه قایق موتوری هم داشتم قادر به حرکت با چنان سرعتی نبودم . خیلی زود متوجه شدم که سرعت من هیچ تغییری نکرده و جزیره س که هر لحظه به من نزدیک می شه . آنچه که به سمت قایق من می اومد ، هر چه که بود ، یه دفه از حرکت ایستاد . منم پارو رو کنار گذاشتم و شلاق – شمشیر رو به شکل آماده توی دستم گرفتم . فاصله زیاد نبود و می تونستم ببینم چیزی که من اسم جزیره روش گذاشته بودم ، به یک صخره متحرک بیشتر شبیه تا یک محل سبز و خرم ! پیش چشمای حیرت زده من ، صخره بزرگ شد . بلند شد و ایستاد ! هیولایی زشت و ترسناک با دو سر ، که شباهت زیادی به دایناسورهای ماقبل تاریخ داشت  . نعره هولناکی کشید و نزدیک تر شد . حرکت هیولا چنان موجی درست کرد که کم مونده بود تا همون اول کار ، من و قایق با هم و یکجا بریم زیر آب . جنگیدن در آن قایق کوچک و شناور در آب های پر تلاطم کار مشکلی بود و انگار اون جونور عجیب و غریب هم اینو می دونست ، چون با دم بزرگ و غول آسایش ضربه ای به آب زد که موج بزرگش کار خود را کرد و قایق واژگون شد . تا سینه در آب بودم و کندی حرکت در میان امواج کار جنگیدن را مختل می کرد . یاد تیراندازی تو و کورکردن اون دیو افتادم . به هر حال مبارزه با یک غول بی چشم ممکن بود عاقبت خوبی داشته باشه ، اما شمشیر – شلاق تا چهار تا چشم اون هیولا فاصله زیادی داشت . یاد گرفته بودم که در این جور جنگ ها سرعت حرف اول رو می زنه ، پس نباید منتظر حرکت حریفم می موندم . موجود عجیب دمش را به سمت من پرتاب کرد . به سرعت در آب نشستم و عبور دم بزرگ دیو دو سر را از بالای سرم حس کردم . درست مثل این که هواپیمایی از بالای سرم رد شده باشد . به کمک موج بوجود آمده از زیر آب خارج شدم و خودمو رو دم هیولا پرت کردم . با یک دست برآمدگی های روی پشت جانور را گرفته بودم و با دست دیگرم شلاق شمشیر را به هر کجا که می شد فرود می آوردم . به نزدیک گردن اون غول دریایی که رسیدم اولین چشمش رو با یک ضربه محکم از کار انداختم . بدون این که به نتیجه کارم نگاه کنم ، چشم دوم را هم زدم و بلافاصله سومی و چهارمی . نعره های وحشتناک دیو دریا ! پرده گوشم را ناراحت کرد . چاره ای جز ادامه نبرد نداشتم ، شلاق – شمیشر را با حرکتی سریع دور یکی از گردن های جانور پیچیدم . کاری که قصد انجامش را داشتم نیروی زیادی طلب می کرد . حالا نوبت من بود که فریاد بکشم : 

- ساتی ی ی ی ی ی ! من بر می گردم 

سر هیولا از تن جدا شد و شمشیر – شلاق سر دوم را هدف گرفت و از تنه جدا کرد . تا جایی که چشم من کار می کرد دریا از خون سرخ شده بود . نمی دانستم که چه اتفاقی در حال وقوع است ، اما باید از هیولا جدا می شدم . از روی شانه او به دریا پریدم و سعی کردم تا با شنا کردن از آنجا دور شوم . سقوط هیولا چنان موجی درست کرد که برای لحظه ای فکر کردم روی بام یک ساختمان بلند هستم . یکی از تخته پاره های قایقم را گرفتم و خودم را روی آن بالا کشیدم . شب آسمان و دریا را سیاه کرده بود . عقاب را دیدم که پایین آمد . به خاطر تاریکی و آن همه درد ، چشم هایم قدرتی برای دیدن نداشتند ، اما توانستم ببینم که عقاب ، چیزی شبیه به یک یاقوت سرخ را ، از یکی از سرهای هیولا بیرون کشید و دوباره به آسمان برگشت . 

آب شور دریا سوزش زخم هایم را چند برابر کرده بود . درد داشتم ، اما پس از زمانی کوتاه ، دیگر هیچ چیزی احساس نکردم و زمانی که چشم گشودم خورشید به نیمه آسمان رسیده بود . هنوز روی آب شناور بودم ، ابرهای تیره و پراکنده به آرامی به یکدیگر می پیوستند . می دانستم که اگر گرفتار باران و طوفان بشوم چه اتفاقی خواهد افتاد ، غرق شدنم حتمی بود . عقاب بر فراز سرم به پرواز درآمد و در جهتی که نمی دانستم شمال است یا جنوب ، شرق است یا غرب ، به راهش ادامه داد . مسیر او را دنبال کردم و از تخته پاره ای دیگر به جای پارو کمک گرفتم . خوشبختانه دریا مواج نبود و این به سرعت حرکت من کمک زیادی می کرد . تشنگی و گرسنگی دشمنان دیگری بودند که در آن لحظه هیچ فکری برای مقابله با آنها در سر نداشتم . فاصله خورشید با دریا کم و کمتر می شد و همین اتفاق طبیعی باعث شد تا بفهمم که به سمت غرب در حرکت هستم . جزیره از دور ، ابتدا یک لکه سیاه بود ، اما هر چه که بیشتر پارو می زدم نزدیک تر و بزرگتر می شد . اولِ غروب به جزیره رسیدم . اصلا نمی دانستم که چه چیزی در انتظار من است . تخته پاره ، یعنی تنها وسیله مسافرت من ، از هم گسست و امواج تکه های چوب ها را به اطراف پراکندند . هیچ موجود زنده ای در جزیره ندیدم . پس از مدت کوتاهی جستجوی طاقت فرسا ، زیر فشار خستگی ، تشنگی و گرسنگی ، عاقبت در میان مکانی سرسبز به چشمه آبی رسیدم . زلال بود و به ظاهر سالم ، چنان تشنه بودم که دیگر به هیچ چیز فکر نکردم و چند بار با کمک دست هایم از آب چشمه نوشیدم . اگر زنده می ماندم باید فکری برای غذا می کردم که آتش می خواست و شکار . برای آتش به پا کردن ! دردسری نداشتم و راه برخورد با این گونه مشکل ها را هنگام آموزش هایم در معابد آموخته بودم . فقط می ماند شکار که در خصوص آن هم مطمئن بودم ، چون جایی که آب و گیاه هست ، حتما شکار هم هست . شمشیر – شلاق را آماده نگه داشتم و جستجویم را شروع کردم . جستجویی که زیاد طول نکشید و نزدیک یک رودخانه جانوری شبیه به بز کوهی را دیدم که تازه از نوشیدن آب فارغ شده بود . عقاب به طرف حیوان حمله کرد و شکار را مستقیم به جایی که من کمین کرده بودم تاراند . ضربه مرگبار شمشیر- شلاق جانور از از پا انداخت . چاره ای نداشتم و باید موقتا گیاهخواری را فراموش می کردم . بعد از بساط آتش و کباب بود که تازه متوجه شدم چقدر خسته هستم . کنار آتش دراز کشیدم و نفهمیدم که چه وقت خوابم برد . 

تازه صبح شده بود که با صدای رعدآسای نعره ای از جا پریدم . اول فکر کردم تیگرا ست ، اما چیزی که دیدم هیچ شباهتی به تیگرا نداشت . شیر درشت اندامی بود که ظاهرا خیال داشت همان بلایی را بر سر من بیاورد که من آن بز کوهی را دچارش کرده بودم . خودم را به طرف شمشیر – شلاق انداختم ، اما عقاب مثل اجل فرود آمد و تنها سلاح مرا میان پنجه های پر قدرتش گرفت و به آسمان برد . باید با دست خالی با آن شیر خشمگین و احتمالا گرسنه روبرو می شدم . شیر به طرف من دوید که از سر راهش کنار رفتم . به سرعت برگشت و این بار به جای دویدن ، از همان جایی که ایستاده بود ، نعره وحشتناک دیگری کشید و با تمام آن جثه غول آسایش خود را روی من انداخت . حیوان درشت و سنگینی بود . باید خودم را به پشتش می رساندم و بازوانم را به دور گردنش حلقه می کردم ، اما این کار زیاد هم ساده نبود ، چون حیوان پنجه های تیز و برنده اش را به شانه ای من فشار میداد و من همان طور که روی زمین دراز کشیده بودم و وزن شیر را تحمل می کردم ، با هر دو دست یال های بلندش را در چنگ گرفته بودم تا دندان های تیزش در گلویم فرو نرود . کم کم خسته می شدم ، اما باید مقاومت می کردم ، من کاویه اوشنس بودم نه یک انسان معمولی . چندبار با شیر خشمگین در هنگام مبارزه زیر و بالا شدیم تا این که بالاخره توانستم مثل کشتی گیرها بر پشت حیوان خیمه بزنم و بازوانم را دور گردن شیر حلقه کنم . باید گلوی جانور را آنقدر فشار می دادم تا تنفسش مختل می شد و بر اثر خفگی از پا در می آمد . شیر یکی از پنجه هایش را در شانه راستم فرو کرد . با چشمان اشک آلود تحمل کردم و با خشم بیشتری گلوی حیوان را فشردم . حلقه بازوهای من تنگ و تنگتر شد . احساس کردم که شیر سنگین تر شده ودیگر تلاشی برای کشتن من نمی کند . فهمیدم که از شدت فشار در حال مرگ است و اگر در همان حال او را رها کنم ، ممکن است نفس کشیدنش دوباره به حال عادی برگردد . پس رهایش نکردم تا این که آخرین خُر و خُرهایش هم ساکت شد . پیکر بی جان جانور را روی زمین رها کردم . عقاب پایین آمد ، شمشیر – شلاق را کنار من رها کرد و بعد به سمت لاشه شیر رفت . چند ضربه با منقار پولادینش به سر جانور مرده زد و بعد شیئی سبز رنگ و درخشان شبیه همان یاقوت سرخ را که از هیولای دریا گرفته بود از سر شیر بیرون کشید و دوباره به آسمان برگشت . قسمت بالایی لباسم دیگر جای سالمی نداشت . پاره بود و خونین . تکه های پارچه را از بدنم جدا کردم و نیمه عریان و خسته و بلاتکلیف دوباره خودم را به چشمه رساندم . تنها راهنمای من آن عقاب مرموز بود و اگر او حرکتی انجام نمی داد ، من هم نمی دانستم که قدم بعدی ام را چگونه بردارم . انتظارم زیاد طول نکشید و عقاب دوباره برگشت . برای چند لحظه بالای سر من پرواز کرد . انگار می خواست که مرا به دنبال خودش بکشاند . چاره دیگری نداشتم ، مسیرش را دنبال کردم . پرنده با شکوه مرا تا کنار رودخانه هدایت کرد و در اوج آسمان ناپدید شد . رود ، ابتدا و انتهایی نداشت اما عریض و پر آب بود . عمق آب هم به خوبی تشخیص داده نمی شد . عقاب از این که مرا به آنجا کشانده بود حتما منظوری داشت . باید حواسم را کاملا جمع می کردم و منتظر هر جور حادثه ای می ماندم . در قسمت شرقی رودخانه ، یعنی درست نقطه مقابل جایی که من ایستاده بودم راه باریکی در میان درختان دیده می شد . ممکن بود همان کوره راه جنگلی برای آزمون سوم تکلیف مرا روشن کند . به همین دلیل خودم را به ابتدای راه رساندم  و حدسم درست بود ، دیدن یک پر عقاب در همان آغاز راه برای من مثل یک تابلوی راهنما عمل کرد . خوشبختانه به دو راهی و سه راهی نرسیدم . راه باریک گاهی پیچ های عجیبی می خورد اما ، هر گز ، تا آنجایی که من جلو رفته بودم ، مسیر انشعابی نداشت . عاقبت به محوطه بازی رسیدم که راه به ظاهر همان جا تمام می شد ، اما بیشتر که دقت کردم متوجه شدم که ادامه راه در طرف دیگر آن محوطه باز و دوباره از زیر درختان دنبال می شود . درخت ها آنقدر تو در تو بودند که نمی توانستم به درستی آسمان را ببینم و یک جورهایی انگار ارتباط من و عقاب قطع شده بود ، که این باور باعث نگرانی ام شد . صدایی شنیدم و تمام حواسم را به آن سپردم . اشتباه نمی کردم ، انگار جسم سنگینی روی زمین کشیده می شد و صدا ، بر اثر برخورد همان جسم با بوته ها و شاخه و برگ های کوتاهِ نزدیک به زمین به وجود می آمد . گاهی صدایی مثل رها کردن یک شلاق در هوا هم به گوشم می رسید ، اما این یکی مثل قبلی پیوستگی نداشت و با فاصله های طولانی شنیده می شد . انگار درست در پشت سر من اتفاقی در شرف وقوع بود . 

هر چیزی که بود فرصتی برای برگشتن به من نداد ، حتی مهلت پیدا نکردم تا سرم را بچرخانم ، ناگهان جسم سرد و محکمی به دور بدنم پیچید و دست ها و بازوانم را حبس کرد ، مثل این که طناب پیچ شده باشم . آنچه که فشارش را هر لحظه به دور بدنم بیشتر و بیشتر می کرد ، یک طناب نبود ، مار بزرگی شبیه به مارهای آناکوندای قاره آمریکا قصد شکار مرا داشت ! با هر دوست گردن مار را گرفتم تا نتواند سر وحشتناکش را برای بلعیدن من پایین بیاورد . فرصت استفاده از شمشیر – شلاق را هم نداشتم . احساس می کردم که اگر مار به همان شکل فشارش را ادامه دهد ، همه استخوان هایم بزودی خُرد خواهند شد . روی زانوهایم نشستم و با تمام نیروی که برایم باقی مانده بود گردن مار را فشردم . دست های من فقط از آرنج به پایین قادر به حرکت بودند و این مشکل به من اجازه استفاده از همه توانایی هایم را نمی داد ، از طرف دیگر هنوز زخم های من از نبرد با شیر باز بودند و خونریزی داشتند . اهمیتی ندادم ، هیچ چیز نباید باعث می شد تا از مبارزه مایوس شوم . فشار حیوان در حالی که اصلا منتظرش نبودم ، به شکل دردناک و غیر قابل تحملی زیاد شد ، چیزی نمانده بود که گلویش را رها کنم ، اما فشردگی به همان شکلی که از حد خودش گذشته بود ، ناگهان کم شد و هیکل لزج و چندش آور مار بدنم را رها کرد . جانور را از خودم دور کردم ، می دانستم که اگر نفس کشیدنش به حالت عادی باز گردد ، مهلتم نخواهد داد . این زمان را از او گرفتم و شمشیر - شلاق سر مار را میان دریاچه ای که از خون خودش درست شده بود انداخت . عقاب با منقار محکمش سر جانور را به دونیم کرد و دیدم که یاقوت نیلی رنگی را میان پنجه هایش گرفت و دوباره به آسمان رفت . خسته از دو نبرد پیاپی و مرگبار ، چشم به راه عقاب روی تخته سنگی نشستم . انتظارم زیاد طول نکشید و پرنده راهنمای من همان مسیر را ادامه داد . به جایی رسیدم که ادامه رودخانه بود . آسمان را به زحمت از میان شاخه و برگ درختان می دیدم . گرسنه بودم اما نمی خواستم دوباره سنتم را شکسته و از گوشت استفاده کنم . با گیاهانی که می شناختم گرسنگی را بر طرف کردم و آب رودخانه هم تسکین خوبی برای تشنگی بود . تنی به آب زدم و وقتی کناری نشستم فکرم مثل همان عقاب سبکبال به سوی ساتی پرواز کرد . دلتنگی از تمام موجودات عجیب و غریبی که با آنها مبارزه کرده بودم ، عذاب آورتر بود . زخم هایم درد و سوزش را از یاد برده بودند . هنوز چهار آزمون دیگر پیش رو داشتم و تنها باید خدای مهربان کمکم می کرد تا زنده بمانم . افکارم یک جا آرام نمی گرفت . به یاد پدرم افتادم و این که چگونه اهریمنان باعث مرگ الهه " بهرگو " ، همسر محبوب او و مادر من شدند . به یاد یارانی که در این سفر طولانی و جانفرسا از دست دادم ، به یاد روهید ، آقای سومیل و رادا که مطمئن بودم تو بیشتر از جان خودت مراقب او هستی . گاهی نگران تو می شدم ، یک تیر انداز خیلی خوب ، اما در شمشیر زدن ناشی ! برایم باور این که ناراسیما در تو حلول کرده باشد سخت و دور از انتظار بود . 

برای چند لحظه کوتاه خوابم برد و وقتی با صدای افتادن چیزی در آب چشم باز کردم ، نزدیک غروب بود . نمی دانستم که برای ادامه راه باید چه کاری انجام دهم ، از عقاب هم خبری نبود . هوش و حواسم که بیشتر سرجایشان آمدند ، متوجه شدم مدت زیادی در خواب نبودم و تاریکی هوا به خاطر غروب نیست . آسمان در تسخیر ابرهای سیاه و درهم فرورفته بود . رودخانه به صورت عجیبی وحشی و خروشان شده بود . روشنایی شدید آسمان و متعاقب آن غرش رعد ، خبر از آغاز یک بارندگی شدید دادند و با رعد و برق دوم بارانی سیل آسا شروع به باریدن کرد . رودخانه ناگهان طغیان کرد و آب همه اطراف را در خود گرفت و تا ساق پاهای من بالا آمد . اگر چاره ای پیدا نمی کردم ممکن بود آب زیادتر شده و نتوانم از عهده جریان تند آن بر بیایم . در برابر چشمان بهت زده و متعجب من صخره ای از زیر آب بالا آمد ، چیزی شبیه به یک معجزه . جریان آب لحظه به لحظه تند تر و خطرناک تر می شد خودم را با بیشترین سرعتی که می توانستم به بالای صخره رساندم . پناهگاه سنگی من شروع به پایین رفتن کرد و چند متر جلوتر صخره دیگری سر از آب بیرون آورد ، هر چه که سنگ زیر پای من پایینتر می رفت ، صخره دوم بالاتر می آمد . می دانستم که اگر کاری نکنم به همراه تخته سنگ زیر آب خواهم رفت . فرصت زیادی نداشتم با یک خیز بلند روی صخره دوم پریدم و جای پایم را که محکم کردم ، نگاهی به محل سابقم انداختم و دیدم که صخره اولی زیر آب ناپدید شده بود . آن یکی هم مثل آسانسور شروع کرد به پایین رفتن و من مجبور شدم روی صخره سوم که بازهم چند متر جلوتر از دومی سر از آب بیرون آورده بود بپرم . یا باید غرق می شدم و یا تا جایی که آن صخره ها ادامه داشتند مسیر را به همان شکل ادامه می دادم . یک لغزش کوچک برای تمام شدن داستان کاویه اوشنس کافی بود . آنقدر به همان شکل هراس آور جلو رفتم تا متوجه شدم جلوتر از یک صخره دیگر به آبشار مرتفعی خواهم رسید . همه امیدم به کمک خدا و شاخه درخت تنومندی بود که انگار برای یاری من دستش را روی رودخانه دراز کرده بود ! اگر به موقع نمی پریدم صخره به زیر آب می رفت و اگر در محاسبه اشتباه می کردم بازهم نتیجه جز مرگ چیز دیگری نبود . فکری به خاطرم رسید ، شمشیر – شلاق را به سوی شاخه درخت به پرواز درآوردم . سلاح من به دور شاخه پیچید. صخره زیر آب رفت و من که با هر دو دست ، دسته شلاق - شمشیر را در دست داشتم میان زمین و آسمان معلق ماندم . یک دستم را رها کردم و با کمک دست دیگرم و شلاق – شمشیر خودم را بالا کشیدم با دست آزاد شاخه درخت را گرفتم و خیلی زود خودم را به شاخه های دیگر رساندم . درخت کهنسال و محکمی بود . فقط باید منتظر می شدم تا طوفان فرو بنشیند و ببینم که جناب عقاب دیگر چه خوابی برایم دیده است . طوفان به همان شکل عجیبی که شروع شده بود ، به پایان رسید و رودخانه به حال عادی برگشت . اثری از صخره ها نبود ، از بالای آن درخت همه چیز زیبا به نظر می رسید حتی آن آبشار وحشتناک هم با آرامشی خاص به رودخانه سرازیر بود . عقاب آمد و روی یکی از شاخه های وسطی درخت نشست . مدتی با تنه درخت کلنجار رفت و رنگ یاقوتی که این دفعه پیدا کرد ، زرد بود . عقاب بر عکس دفعات قبل به آسمان پرواز نکرد و بعد از این که از روی شاخه درخت پرید ، پایین رفت و روی زمین نشست . این علامتی بود برای من ، به این معنی که ؛ که باید باقی راه را روی زمین ادامه دهم . هوا هنوز روشن بود . عقاب پرواز کرد و راه مشرق را در پیش گرفت . اتفاق خوبی بود ، چون از آن رودخانه عجیب دور می شدم . اما تاکی ، تا کی می توانستم در برابر آن همه خطر مقاومت کنم و زنده بمانم . 

پایم که به زمین رسید ، نفسی از سر آسودگی کشیدم و خودم را به سرنوشت و آن عقاب سپردم . بزودی هوا تاریک می شد و باید جایی را برای گذراندن شب پیدا می کردم . عقاب دوباره تنهایم گذاشت و کمی که جلوتر رفتم به یک مرداب رسیدم . عرض زیادی نداشت و می شد با شنا کردن به طرف دیگرش رفت اما از عمق آن بی خبر بودم ، رنگ تیره ای هم داشت و همین باعث شد تا به وجود آبزیان و دوزیستان خطرناک هم فکر کنم . عقاب دوباره خود را در آن سوی مرداب به من نشان داد و فهمیدم که بجز عبور از مرداب راه دیگری ندارم . به آب زدم و به طرف عقاب شنا کردم . صدای سقوط جسم سنگینی در آب توجهم را به خود جلب کرد . به طرف صدا برگشتم . جانور بزرگی آب های راکد را می شکافت و به سمت من می آمد . باور آنچه که می دیدم حتی در خواب هم ممکن نبود ، یک کروکودیل غول آسا . . . یک لحظه از خودم پرسیدم ؛ من کجای دنیا هستم ؟ تمساح غول پیکر با دهان باز و دندان هایی بزرگ و وحشتناک به کمترین فاصله اش با من رسید . به سرعت زیر آب رفتم و خودم را از برابر دهان باز جانور دور کردم . کروکودیل ناگهان چرخ زد و همین حرکتش سبب شد تا شلاق – شمشیر از دستم رها شود و میان آب شناور بماند . برای نفس کشیدن یک لحظه کوتاه سرم را از زیر آب بیرون آوردم و بعد دوباره غوطه ور شدم . بدن جانور را محکم چسبیدم و حیوان گرسنه از این که دهان و دندان هایش به من نمی رسید ، هر لحظه بیشتر خشمگین می شد . مدتی در آب زیر و بالا شدیم تا این که حرکت آخر تمساح مرا از او جدا کرد . با سرعتی که از آن هیکل سنگین بعید بود ، سر بزرگش را برای بلعیدن من جلو آورد . اگر به همان شکل تماشایش می کردم ، مردنم حتمی بود . برای بار چندم به زیر آب رفتم و بالاخره دستم به شمشیر – شلاق رسید . زیر شکم جانور بهترین محل برای ضربه زدن بود . بدون این که ثانیه ای را تلف کنم زیر بدن حیوان را شکافتم . جانور بعد از چند تکان شدید که موج های زیادی را در آب ایجاد کرد ، عاقبت آرام شد و پیکر بی جانش مثل جزیره ای کوچک روی آب ماند . ظاهرا شام خوبی برای آبزی های کوچکتر فراهم کرده بودم . از طرف دیگر مرداب خارج شدم و عقاب یاقوت آبی رنگی را از سر کروکودیل خارج کرد . آنقدر به دنبال عقاب رفتم تا دوباره به دریا رسیدیم . محوطه باز نزدیک دریا برای اقامت در شب ، محل امنی نبود ، دوباره به جنگل برگشتم و بهترین جا را در میان سه درخت بسیار نزدیک به هم پیدا کردم . مطمئنا در آنجا هیچ چیزی نمی توانست بدون سر و صدا به من نزدیک شود . 

با صدای دریا و مرغان دریایی چشم باز کردم . اصلا نفهمیده بودم که کی صبح شده است و خدا را شکر کردم که در هنگام خواب خطری تهدیدم نکرده بود . خیلی زود خودم را جمع و جور کردم و به سمت دریا رفتم . حتما عقاب راهنما برای تماشای یک ماجرای دیگر خیلی انتظار کشیده بود . از دور قایق بزرگی را دیدم که یک زن و مرد در لباس های رفقای خزری مان ، نزدیکش ایستاده بودند . نمی دانستم که دوست هستند یا دشمن . عقاب هم در آن اطراف دیده نمی شد . گرسنگی را موقتا فراموش کردم ، چون آن قایق برای بازگشت من وسیله بسیار مناسبی بود . از فاصله ای که با آنها داشتم اصلا معلوم نبود که چه کلماتی میان آنها رد و بدل می شود ، اما پیدا بود که مرد برای سوار شدن به قایق اصرار داشت و زن معلوم نبود که چرا امتناع می کند . ناگهان جیغ گوشخراشی همه چیز ، حتی مرغان دریایی را وادار به سکوت کرد . پرندگان دریایی دوباره به حال عادی خودشان برگشتند و این بار نوبت زن بود که فریاد بکشد . یک ایگوانای بزرگ به رنگ سبز تیره خود را به آنها رساند و در چشم بر هم زدنی زبانش را به دور مرد پیچید و او را بلعید . زن خواست فرار کند که به زمین افتاد . ایگوانا زبان سرخ و دراز و زشتش را برای شکار زن دراز کرد اما شمشیر – شلاق من سریعتر عمل کرد و نیمی از زبان جانور بد شکل را برید . ایگوانا متوجه من شد . پوزه خونینش را به طرف من گرفت . مهمترین سلاح او را از بین برده بودم و ایگوانا سعی می کرد با پنجه هایش مرا له کند . آنقدر حواسم به دست های هیولا بود که دمش را فراموش کردم و همین غفلت کافی بود تا آن مارمولک بد ریخت با ضربه دردناک دمش مرا چند متر دور تر از خودش پرتاب کند . هیولا با سرعتی باور نکردنی به طرف من دوید . از سر راهش کنار رفتم و هنوز نفهمیده بود چه خبر شده که شلاق – شمشیر دمش را هم قطع کرد . ایگوانا بدون هیچ حرکتی روی زمین افتاد . برای اطمینان خاطر بیشتر سرش را هم جدا کردم و عقاب ناگهان از سمت دریا پیدایش شد و یاقوت بلورین و بی رنگی را از پیشانی ایگوانا بیرون کشید . زن که تا آن لحظه ، از شدت ترس ، همان طور روی زمین نشسته بود ، از جا بلند شد و خود را به من رساند . زمان کوتاهی نگاهم کرد و آرام که شد چیزی گفت که نفهمیدم . به زبان عجیبی حرف می زد ، نه پارسی بود و نه هندی و نه حتی به زبانی که رادا با محلی های اطراف قلعه صحبت می کرد ، شباهتی داشت . لباس خزری ها را پوشیده بود اما شباهتی با قیافه مغولی آنها نداشت . سعی کردم با زبان اشاره به او حالی کنم که از من نترسد و تا حدودی هم موفق شدم . زن دست مرا گرفت و به طرف جنگل کشید . نگاهی به اطراف انداختم . عقاب باز هم گم شده بود . با اشاره از زن خواستم که صبر کند . بعد رفتم و جای قایق را به هر شکلی که ممکن بود محکم کردم و چون عقاب را ندیدم ، ترجیح دادم که با آن زن بروم . زن انگار آن مکان را به خوبی می شناخت و می دانست که به کجا می رود . دوباره به کنار مرداب رسیدم . زن با دیدن لاشه تکه تکه شده کروکودیل ، به من نگاه کرد و من هیچ واکنشی نشان ندادم . آنقدر رفتیم تا در دل جنگل و انبوه درختان به کلبه ای چوبی رسیدیم . زن از من فاصله گرفت و خود را به کلبه رساند . انگار همه چیز تغییر کرده بود ، نیرویی ناشناخته قصد معطل کردن مرا داشت و ظاهرا با آزمون هفتم ، باید به شکل دیگری روبه رو می شدم . 

من برای به دست آوردن طلسم نابودی شاه راوانا تن به آن همه خطر داده بودم ، اما تا آن لحظه ، هنوز هیچ چیزی به جز درد و زخم از آن سفر مرگبار نصیبم نشده بود . زن وارد کلبه شد ، ولی خیلی زود برگشت و کنار در ورودی چوبی ایستاد . در را بازگذاشته بود و با زبان بی زبانی از من خواست که وارد شوم . با احتیاط کامل وارد شدم ، اما با نگاه اول چیزی مشکوکی درون کلبه ندیدم . آنجا فقط یک پناهگاه بود برای در امان ماندن از باران و برف و سرما و احتمالا جانورهای عجیب و غریب بیرون ، چون هیچ وسیله ای که به درد ماندن و بودن بخورد ، در آن کلبه وجود نداشت . فقط می شد آتشی روشن کرد و کنارش روی زمین نشست یا شاید هم خوابید . یک پنجره بدون شیشه شبیه به یک حفره هم در انتهای کلبه درست کرده بودند که به جنگل و رودخانه چشم انداز داشت . تکه چوبی هم به شکل در یک بشکه ، زیر آن مثلا پنجره ، روی زمین خودنمایی می کرد و کاملا مشخص بود که هنگام سرما آن را در برابر حفره قرار می دادند . حس خوبی نداشتم و همچنان شمشیر – شلاق را در دستم نگه داشته بودم . به پنجره نزدیک شدم . بیرون به ظاهر امن و آرام بود . به طرف زن برگشتم و با تعجب زیاد متوجه شدم که تنها هستم . در کلبه همچنان بسته بود ، اما از زنی که مرا تا آنجا همراهی کرده بود ، اثری دیده نمی شد . فکر این که به دام افتاده باشم ، خشم مرا افزایش داد . خودم را به در رساندم . از چوب محکمی ساخته شده بود و به راحتی نمی شد بازش کرد . اسلحه ام را به کمرم بستم و دست هایم که آزاد شد ، با تمام نیرو به در فشار آوردم . پس از چند دقیقه فشار توانفرسا با نیرویی که هرگز تا آن لحظه در خودم سراغ نداشتم ، در چوبی از جا کنده شد و من توانستم از کلبه خارج شوم . ناگهان آتش تمام آن کلبه را به کام خود فرو برد ، درست مثل این بود که کلبه منفجر شده باشد . آتش عظیمی برپا شده بود و دود و حرارتش آزارم می داد . به فکرم رسید که به طرف رودخانه برگردم ، نزدیک شدن به آب اندیشه عاقلانه ای بود . اما چیزی که دیدم ، سبب شد تا آن فکر را موقتا به فراموشی بسپارم . از آتش که کم کم شکل خاصی به خود می گرفت ، دور شدم . شراره های سوازن ناگهان مثل یک درخت بلند قامت به حالت ایستاده قرار گرفتند و شروع به چرخ زدن کردند ، به تدریج زنی با لباسی عجیب و سرخ رنگ ؛ موهایی بلند و سیاه که تا نزدیک زمین می رسیدند و چشمانی کاملا سفید جای آتش را گرفت . دست هایش را به دو طرف باز کرده بود و انگار با همان چشمان سفید که به دو حفره خالی شبیه بودند به من نگاه می کرد . هنوز در شوک بودم که زن چند تار از موهایش را به دور بدن من پیچید و با فشار زیاد مرا از روی زمین بلند کرد و تا نزدیک صورت پر از سوختگی ، تاول زده و زشتش بالا برد . تارهای مو از زنجیر هم محکمتر بودند . استفاده از شمشیر - شلاق هم با دست هایی که از آرنج به پایین آزاد بودند کار بسیار مشکلی بود و خطر سقوط را هم به دنبال داشت . زن آتشین دسته دیگری از گیسوانش به طرف سر من فرستاد که به موقع سرم را خم کردم و گرنه معلوم نبود که چه اتفاقی می افتاد . چاره ای نبود ، درست یا غلط برای خلاص شدن از آن وضعیت باید شمشیر – شلاق را به کار می گرفتم . با چند ضربه پیاپی ، دسته موها ؛ عاقبت بریده شدند و من روی زمین پرت شدم . خوشبختانه ارتفاع آنقدر زیاد نبود تا صدمه ای جدی ببینم . هیولا دست بزرگش را برای گرفتن من پیش آورد که با شمشیر – شلاق دفاع کردم ، اما زن آتشین با دست دیگرش مرا گرفت و من دوباره در وضعیت سابق قرار گرفتم . مجبور شدم تا دستش را قطع کنم . پس از انجام آن کار دوباره روی زمین افتادم و باز هم به خیر گذشت . به جای دست قطع شده ، دو دست دیگر از بدن هیولا خارج شد و من فهمیدم که آن حریف آخری با بقیه فرق دارد و باید راه مناسبی برای نابودی اش پیدا کنم . ضربه موهایش مثل شلاق بر بدنم فرود آمد و از جای زخم هایی که ایجاد شد خون به بیرون راه باز کرد . شلاق - شمشیر اثری روی بدن زن آتشین نداشت . چند بار هم سر او را هدف گرفتم که فقط نیرو و انرژی خودم تلف شد . برای لحظه ای کوتاه فکر کردم که نبرد بیهوده است و باید هر چه سریعتر خودم را به قایق ، در جایی که با ایگوانا جنگیده بودم ، یعنی کنار دریا برسانم . دوباره اسیر دست های هیولا شدم . دست هایی که لحظه به لحظه به فشارشان اضافه می شد . با آخرین باقی مانده توانایی ام شمشیر -  شلاق را روانه چشم سفید زن آتشین کردم . چشم حفره مانند بریده شد و هیولا نعره وحشتناکی کشید . فشار دست هایش به دور بدنم کمتر شد . چشم دیگرش را هم هدف قرار دادم و هیولا مرا کاملا رها کرد . برای سومین بار سقوط کردم که بسیار دردناک تر از دفعات قبل بود . هیولا دو تا از دست هایش را روی چشمانش گذاشته بود و با دست سوم به هر جایی که فکر می کرد من آنجا باشم ضربه می زد . زن آتشین مثل درختی که آخرین ضربه تبر را به آن زده باشند ، خم شد و بعد از خم شدن با صدای مهیبی به زمین افتاد . مایعی سبز رنگ ، شاید خون او ، مانند دو نهر کوچک از محل چشم هایش بیرون می ریخت . اول صدای عقاب را شنیدم و بعد خودش را دیدم که آمد و بالای سر هیولا چرخی زد . انگار منتظر بود تا ریزش آن مایع سبز رنگ به پایان برسد . خونریزی که متوقف شد ! عقاب با منقار پولادینش پیشانی زن آتشین را شکافت و یاقوت طلایی رنگی را از سر او بیرون کشید . عقاب این بار به آسمان پرواز نکرد . فقط با یک بار بال زدن ، پرید و روی بام کلبه که دوباره ظاهر شده بود نشست . اصلا آن کار را دوست نداشتم اما ظاهرا دوباره باید وارد کلبه می شدم . درون کلبه چوبی با دقایق قبل هیچ فرقی نداشت و نمی توانستم بفهمم که چرا عقاب دوباره مرا به آنجا کشانده بود . همه گوشه و کنار را با دقت نگاه کردم و هیچ چیز توجهم را جلب نکرد . عقاب رسید و روی لبه آن مثلا پنجره نشست . پرنده با شکوه هرگز حرکتی را بیهوده انجام نمی داد . چوب مدوری را که برای بستن حفره پنجره استفاده می شد برداشتم . پشت صفحه چوبی هفت حفره دیده می شدند . عقاب خود را به نزدیک صفحه رساند و یاقوت ها را یکی بعد از دیگری روی زمین گذاشت و دوباره کنار پنجره برگشت . باید آن سنگ های قیمتی را درون حفره ها قرار می دادم ، حتما ترتیبی خاصی داشتند که برای پیداکردنش دیگر کاری از عقاب ساخته نبود ! خیلی زود متوجه شدم که یاقوت ها یک اندازه نیستند . کار خیلی راحت تر از آن بود که فکرش را می کردم ، فقط باید هرکدام را سرجای خودش می گذاشتم . چیزی نگذشت که نقشی شبیه به یک گردن بند روی صفحه چوبی شکل گرفت . آخرین قطعه را که در محل خودش جای دادم ، عقاب دوباره روی لبه پنجره فرود آمد . این حرکت او مرا متوجه کرد که باید صفحه را در محل خودش قرار دهم . عقاب دور شد و همین که صفحه مدور سرجای خودش نشست ، دیوار روبرویی من به اندازه ای که یک نفر بتواند از میانش عبور کند گشوده شد . معطلی سودی نداشت . به سرعت از شکاف دیوار گذشتم . فضای کوچکی بود که چیزی شبیه به یک قبر در وسط آن به چشم می خورد . فاصله قبر از دیوارهای دور و برش به یک متر هم نمی رسید . باید دَرِ سنگی قبر را باز می کردم ، برای رسیدن به طلسم نابودی شاه راوانا راه دیگری در برابر من وجود نداشت . با تمام خستگی به تخته سنگ فشار آوردم که در ابتدا هیچ حرکتی نکرد . فشار را بیشتر کردم ، طوری که انگار عضلات بدنم هر لحظه می خواستند تا از زیر پوستم خارج شوند . سنگ حرکت کوچکی کرد و بعد حرکتی دیگر ، تا عاقبت کاملا از روی مقبره کنار رفت . 

درون گور چیزی جز یک اسکلت فرسوده وجود نداشت . شمشیری کهنه کنار استخوان ها بود و در نزدیکی شمشیر جعبه ای کوچک و فلزی که زنگار باعث پوسیدگی اش شده بود ، خودنمایی می کرد . شمشیر که معلوم بود با کوچکترین تماسی فرو خواهد ریخت و همین طور هم شد . جعبه فلزی و زنگ زده را برداشتم . چیزی شبیه به یک بازو بند در میان جعبه بود که آن را خارج کردم . گذر زمان هیچ تاثیری در بازوبند نگذاشته بود و کاملا نو و دست نخورده به نظر می رسید . آن را روی بازوی چپم محکم کردم و چون چیز قابل توجه دیگری ندیدم به کلبه برگشتم . صفحه مدور روی زمین افتاده بود و اثری از یاقوت ها نبود . باور اتفاق هایی که افتاد برایم سخت و دشوار بود . آیا آن همه خطر را به خاطر رسیدن به آن بازوبند پشت سر گذاشته بودم ؟ واقعا طلسم نابودی شاه راوانا همان شیء به ظاهر ناقابل بود ؟ 

از کلبه خارج شدم و راه دریا را در پیش گرفتم . باید به قایق می رسیدم . هفت آزمون من خاتمه یافته و وقت آن بود که به لحظه بازگشت ، همان لحظه ای که از بدو ورودم در آرزویش بودم فکر کنم . کنار دریا که رسیدم ، قایق هنوز سر جایش بود . حتی برای غذا خوردن هم صبر نکردم و با نیروی فراوانی که از شوق بازگشت سرچشمه می گرفت ، قایق را به آب انداختم . عقاب صدای جیغ مانندی از میان منقارش خارج کرد و بالای سر من به پرواز در آمد . به هر سمتی که عقاب می رفت پارو زدم و غروب که شد دست از پارو زدن برداشتم تا استراحت کنم . حتی آب هم با خودم برنداشته بودم و هیچ چاره ای به جز صبر کردن نداشتم . نمی دانستم کجا هستم و تا چه زمانی باید به قایقرانی ادامه بدهم اما ، این را می دانستم که برای نجات ساتی هر طور که هست ، باید برگردم . عقاب روی لبه قایق نشسته بود و طوری نگاه می کرد که انگار دلش برای تنهایی من می سوخت . دستم را به طرف بازوبند بردم ، قصد بازکردنش را نداشتم ، فقط می خواستم بیشتر نگاهش کنم . عقاب ناگهان فریاد بلندی کشید و با سرعتی باور نکردنی روی بازوی من نشست تا مانع باز شدن آن غنیمت بشود . از لمس بازوبند منصرف شدم و فهمیدم که آن وسیله به ظاهر تزیینی را ، هر چه که هست ، نباید از خودم دور کنم . عقاب از من فاصله گرفت و اصلا نفهمیدم که چه وقت خوابم برد . 

با باران نورهای طلایی خورشید بیدار شدم و پس از مدت کوتاهی دوباره شروع به پارو زدن کردم . انگار تمام دنیا همان دریا ست و تنها موجودات زنده اش من و آن عقاب هستیم . با راهنمایی عقاب عاقبت در حالی که دیگر رمقی برایم باقی نمانده بود به اینجا رسیدم . . . 

کاووس سکوت کرد . من دوباره به ره آورد او یعنی همان بازوبند نگاه کردم و گفتم : 

- واقعا عجیب بود . حالا متوجه شدم چرا وقتی رسیدی داکشا و دار و دسته ش با دیدن تو یک دفعه ساکت شدند و بعد شروع کردن به شادی کردن . چیزی به صبح نمونده خیال نداری این فرصت باقی مونده رو استراحت کنیم . 

کاووس حواسش را از دریا پس گرفت و جواب داد : 

- تو اگه خسته شدی برو . ساتی و رادا تنها هستن . اگه اتفاقی بیفته داکشا و مریداش هیچ دخالتی نمی کنن . رییس و فامیلاش هم که فعلا دشمن شدن ! 

کاووس درست می گفت . در حالی که به ماجراهای عجیبش فکر می کردم از او جدا شدم و به سمت قلعه رفتم . همه جا در سکوت مطلق فرو رفته بود . مریدان داکشا بیرون قلعه و در کنار آتش به خواب رفته بودند . دیگر کسی نگهبانی نمی داد . بیشتر از چند متر با قلعه فاصله نداشتم که : 

- ناراسیما . . . 

به طرف صدا برگشتم ، رادا بود و از این که هنوز بیدار بود متعجب شدم و گفتم : 

- رادا  . . . تو چرا بیداری 

- ما نگران بودیم . ساتی هم خواب نرفت ، حالا رفت پیش کاوویه 

- چرا نگران ، کاویه از خطرهایی که پشت سر گذاشته بود حرف می زد . ما جای دوری نبودیم . 

- توی قلعه آتش هست . جای خوبی هست برای خوابیدن . خسته هستی ناراسیما 

رادا کاملا درست می گفت . چیزی نمانده بود که از پا بیفتم . با هم وارد قلعه شدیم و من در جایی که رادا برایم آماده کرده بود دراز کشیدم و خیلی زود خوابم برد .