فردین انصاری کارگردان فیلم کوتاه «فشن» از آثار حاضر در سی و هفتمین جشنواره فیلم کوتاه تهران در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این اثر گفت: این فیلم کوتاه ۲۲ دقیقه‌ای درباره یک فشن‌شوی زیرزمینی است که فردی به نام افشار هر ماه این فشن‌شو را راه می‌اندازد اما یک بار این فشن دچار چالش‌هایی می‌شود که افشار به همراه مخاطبان شو به آن چالش کشیده می‌شوند.
به گفته وی، این فیلم آذرماه سال گذشته یعنی دو سه ماه قبل از ورود کرونا به ایران ساخته شد.
این کارگردان درباره آسیب‌های کرونا گفت: مشخص است که کرونا یک سری محدودیت‌ها را به وجود می‌آورد و یک سری آسیب‌ها را به پروسه تولید هر فیلمی چه بلند چه کوتاه می‌زند اما من می‌گویم شاید بشود از منظری دیگر به این موضوع هم نگاه کرد مثلاً چند سالی می‌شود که پروداکشن های مفصل، کارهای هزینه‌بر، استفاده از عوامل و تجهیزات حرفه‌ای باب شده است و این می‌تواند دست فیلمسازان را در تعداد روزهای فیلمبرداری ببندد به طوری که مجبورند طی چهار پنج جلسه کار را تمام کنند اما اگر شما حالا بخواهید فیلمی را بسازید کرونا باعث می‌شود سعی کنید کارتان را لو باجت پیش ببرید یعنی مثلاً عوامل کمتری سر کار ببرید، سعی کنید پروداکشن و تولید را محدود کنید و… این محدودیت می‌تواند شما را به عنوان یک عنصر خلاقانه در تولید کمک کند، می‌تواند در جاهایی به راحت شدن ساخت فیلم کمک کند چون هرچه عوامل و پروداکشن بیشتر باشد کار بزرگ‌تر می‌شود و در نتیجه شاید تولید آنقدر روان پیش نرود از این فیلمسازی در دوران کرونا می‌تواند تجربه خوبی باشد.
وی با بیان اینکه این روزها فیلمسازان بیشتر روی موضوعات اجتماعی دست می‌گذارند، عنوان کرد: خوشبختانه فیلم من یک فضای فانتزی دارد، ژانر محور است، موضوعات اجتماعی را در دل خود ندارد و شبیه فیلم‌هایی نیست که در این سال‌ها باب شده است. حتی یک جاهایی معضلات اجتماعی را که دست مایه فیلم‌های امروزی شده است، هجو می‌کند.
انصاری توضیح داد: به نظر من یکی از دلایل اینکه فیلمسازان بیشتر به موضوعات اجتماعی می‌پردازند، ورود به سینمای بلند است به جرات می‌توانم بگویم اگر به خیلی از فیلمسازان که به موضوعات اجتماعی می‌پردازند و داورانی روی این موضوع تاکید دارند، بگویید کارگردان مورد علاقه شما چه کسی است؟ ممکن است بگوید تیم‌برتون ولی وقتی به تماشای فیلم‌های همان کارگردان‌ها بنشینید می‌بینید، او به یک موضوع اجتماعی پرداخته است. در این سال‌ها یک جریانی به وجود آمده که فیلمسازان را هدایت می‌کند و چون آن هدایت به سینمای بلند منجر می‌شود فیلمسازان ترجیح می‌دهند فیلم‌های اجتماعی بسازند، دوربین روی دست داشته باشند و موضوعاتی انتخاب کنند که جشنواره‌پسند است که البته الان همان جشنواره‌های خارجی هم خسته شده‌اند. طی تحقیق و پرس و جویی که داشتم، می‌گفتند حتی آنها هم از روایت این مقدار خیانت، سقط جنین و … در آثار خسته شده‌اند. فیلمسازان دوست دارند زودتر به سمت سینمای بلند هدایت شوند به همین ترتیب جسارت از آنها گرفته می‌شود، تنوع ژانر نداریم و این آسیب می‌زند.
