به گزارش ایسنا،حجت‌الاسلام والمسلمین محمدیان در این جلسه پیرامون آیه شریف یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَیُثَبِّتْ أَقْدَامَکُمْ ﴿۷﴾
ای کسانی که ایمان آورده‌اید اگر خدا را یاری کنید یاریتان می‌کند و گامهایتان را استوار می‌دارد (۷) (آیه ۷سوره محمد"ص") گفت:ما باید آیات دیگر را در کنار این آیه بگذاریم، چرا که آیات قرآن همدیگر را توضیح می‌دهند. مظاهر یاری خداوند، یاری ولی خداست، یا یاری مؤمنین و بندگان خدا. به هر حال برای این منظور باید عملا یک چیزی در روی زمین اتفاق بیفتد. قله یاری خداوند یاری انبیا و اولیا و کسانی است که پرچم دین را در دست گرفته‌اند.
چند نکته درباره این آیه:
- خدا که نیاز به یاری ندارد چرا این قدر دعوت می‌کند که بیایید مرا یاری کنید؟ این به دلیل همان «کرّمنا بنی آدم» است. خداوند دارد به بندگانش احترام می‌گذارد و به نوعی می‌خواهد رشدشان بدهد. مشابه این را در قرض‌الحسنه هم داریم. در قرآن داریم «چه کسی حاضر است به خداوند قرض بدهد؟» خدا که غنی مطلق است و مالک کل هستی است. اینکه به بندگانش می‌گوید بیایید به من قرض بدهید، منظورش این است که به بندگان من رسیدگی کنید. این از باب تکریم بندگان است. یعنی بندگان من، اگرچه شما دارید به سایر بندگان کمک می‌کنید، ولی دارید با من معامله می‌کنید. سطح خودتان را پایین نیاورید. از این مضامین در قرآن موارد دیگری نیز وجود دارد که خداوند چیزی را به خودش نسبت می‌دهد. مثلا وقتی می‌گوید خانه خدا. این خانه شرافتی پیدا کرده که به خدا نسبت داده شده. یاری هم از باب همان منزلت و شرافت است و می‌تواند نوعی تکریم برای انسان محسوب شود. خداوند می‌خواهد انسان را بالا ببرد و بگوید با خودم طرف هستید، خیلی در اسباب گیر نکنید. اسباب در حد وسیله هستند که انسان را برسانند. فقط باید به مقصد توجه کرد نه وسیله. شما دارید با خدا معامله می‌کنید. خداست که دارد می‌خرد. مولوی بیت معروفی دارد که می‌گوید: «گوهر مزاد کرد که این را که می‌خرد / کس را بها نبود همو خود ز خود خرید». یعنی خداوند گوهری را به مزایده گذاشت ولی چون کسی بهای آن را نتوانست پرداخت کند، خودش آن را خرید. این گوهر همان گوهر انسانی است. خدا خودش خریدار بندگانش است. به این «تنصروا الله» هم باید با چنین ذهنیتی نگاه کنیم.
در نصرت خدا، اولین و مهمترین چیزی که به ذهن می‌رسد جهاد است، چرا که باید جان را به میدان آورد. اهمیتش به این است که انسان همه چیز را می‌خواهد برای اینکه زنده باشد. حال وقتی برای عرصه‌ای از زندگیش می‌گذرد، آن عرصه عرصه فوق‌العاده‌ای است. بعد از آن عرصه مسائل مالی است. فضای بعدی بحث انفاق است. فضای یاری مؤمنین. خیلی جاها مؤمنین نیاز به کمک فکری، مالی، آبرویی دارند. انواع کمک‌ها در این نصرت الهی پیش می‌آید.
حالا بحث این است که اگر یاری نکنیم چه می‌شود؟ دین خدا از بین می‌رود؟ 7 یا8 آیه در قرآن در این موضوع هست که می‌فرماید فکر نکنید که اگر شما یاری نکنید دین خدا بی‌یاور می‌شود و پرچم خدا سقوط می‌کند. اصلا اینطور نیست. مهمترین آیه آن آیه 54 سوره مائده است. در طول تاریخ بارها و بارها یاران دین خدا از بین رفتند، یا رها کردند و رفتند اما پرچم دین خدا همیشه در احتزاز است. این لیاقت را ما از دست می‌دهیم. خداوند که نیازی به یاری ما ندارد. ما نیاز داریم که در این عرصه ما را هم بپذیرند و این لیاقت را به ما بدهند که جزء یاران خدا باشیم.
این نکته را حتما به یاد داشته باشیم: ما باید منت بکشیم که دین خدا را یاری کنیم نه اینکه بر خدا منت بگذاریم. نکته دیگر هم این است که در یاری دین خدا بحث امکانات و تجهیزات و تعداد نیرو و... هیچ وقت ملاک نیست. در بحث یاری خدا بالاخره مؤمنان اگرچه از لحاظ تعداد نیرو هم کم باشند و امکانات کمی هم داشته باشند، ولی یاری خدا شامل حالشان می‌شود. مثلا در جنگ بدر سپاه اسلام تنهای یک اسب داشت و نفرات سپاه دشمن حداقل سه برابر بود. با این حال خداوند یک نوع پیروزی به آنها عطا کرد که در نوع خودش در تاریخ اسلام هم بی‌نظیر بود. لذا محاسبات مادی و تجهیزاتی در بحث نصرت الهی اهمیت ندارد. اگر آنچه را که خداوند به ما داده استفاده کنیم و واقعا به خدا ایمان داشته باشیم، قطعا خداوند یاری می‌کند. حتی در مواقعی که شکست می‌خوریم خداوند کمک می‌کند، روحیه می‌دهد، امید را به دلها برمی‌گرداند. مانند جنگ احد که مسلمانان شکست خوردند ولی خداوند می‌فرماید «دیدید بعد از جنگ چه آرامشی به شما دادم؟» و در جای دیگر خداوند می‌فرماید 3000 فرشته فرستادیم برای اینکه دلهای شما محکم شود. شیرین‌ترین وجه یاری خداوند نشان دادن شکست دشمن است. گاهی خداوند چنان شکستی به دشمنان تحمیل می‌کند که مؤمن با تمام وجود این یاری خدا را احساس می‌کند.
انواع مختلفی از یاری خدا در قرآن آمده است که مهمترین‌اش همین نزول آرامش بر دلهای مؤمنین است. این آرامش دل خیلی چیز عجیبی است. نصرت دیگر خدا این است که در دل دشمن رعب می‌اندازد. از یک طرف دل مؤمنین را ثابت می‌کند و از طرف دیگر در دل آنها رعب می‌اندازد. مانند رعبی که در عملیات حزب‌الله در دل اسرائیلی‌ها افتاده بود و طبق خاطرات خود اسرائیلی‌ها، آنها نمی‌توانستند از پناهگاه‌هایشان بیرون بیایند. یا رعبی که در هنگام شلیک موشک‌های سوریه به اسرائیل در دل اسرائیلی‌ها افتاده بود. رعبی که خداوند در دل اینها می‌اندازد از آن نصرت‌های ویژه‌ای است که خدا عنایت می‌کند.
نصرت الهی فقط در دنیا نیست. در آخرت هم هست. ما در آخرت بیشتر از دنیا به کمک خدا نیاز داریم. چرا که دنیا فانی است و زود تمام خواهد شد. آخرت مهم است که خداوند هم وعده آن را داده و این بشارتی بزرگ برای ماست.
چهل سال است که خداوند دارد به این آیه و وعده‌هایش عمل می‌کند و هر روز این آیات را به ما نشان می‌دهد. یک درصد مردم دنیا هستیم و یک درصد سرزمین دنیا هم در اختیار ماست. با این حال چهل سال است با بزرگترین قدرت‌های دنیا پنجه در پنجه افکنده‌ایم. چهل سال است با عزت ایستاده‌ایم و دشمنان ما همین طور دارند عقب می‌روند. هشت سال با صدام جنگیدیم. الآن صدام کجاست و جمهوری اسلامی کجاست؟ این یاری خدا نیست؟ در عراق انتخابات انجام می‌گیرد و نزدیک دویست کرسی را شیعیان به دست می‌آورند. همینطور در ماجرای انتخابات لبنان. داعشی که دو سوم سوریه و عراق را گرفته بود و آمریکا، اروپا و کشورهای عربی منطقه همه حمایتش می‌کردند، این طور شکست خورد. مگر اینها یاری خدا نیست؟
واقعا این آیات اگر برای دیگران قبل از انقلاب و مواقع دیگر وعده الهی تلقی می‌شد، برای ما تحققش کاملا عینی است و با چشم خود می‌بینیم. واقعا در این هشت سال جنگ ما با تمام قدرت‌های دنیا یک طرف ایستادیم. تنهای تنها و با دست خالی. اینها مگر یاری خدا نیست؟
تمام قدرت های بزرگ دنیا با صراحت می‌گویند ما دنبال براندازی نظام جمهوری اسلامی هستیم، اما نمی‌توانند. ترامپ هم فکر می‌کند با استفاده از شیوه‌های خاص خود و گذاشتن 12 شرط، خواب را از چشم ما ربوده.فکر می‌کند مردم ایران مضطربند که اگر این 12 شرط پذیرفته نشود چه خواهد شد؟ البته ممکن است بعضی‌ها در داخل بترسند ولی مردم ما اینطور نیستند.
آخرین نکته: خداوند در قرآن بیان می کند تعداد مهم نست. اگرچه ما امروز تعدامان هم خیلی زیاد است. در طول تاریخ هیچ گاه تعداد طرفداران حق به اندازه امروز نبوده و هیچ پیامبر و امامی به اندازه امروز یاور نداشته. این نتیجه کار و تلاش انبیا و اولیا و مؤمنین است که امروز طرفداران حق در تاریخ به بیشترین تعداد خود رسیده‌اند. باید سرمان را بالا بگیریم و از حق با افتخار دفاع کنیم و پشت سر این پرچم باشیم و به وعده الهی امیدوار باشیم. آنها تمام تلاش‌شان را کرده‌اند که امید ما را از بین ببرند ولی نمی‌توانند چون ما روزهای بسیار سخت تری را گذرانده‌ایم که امروز در مقایسه با آنها چیزی نیست. کار دشمن این است که سعی کند دلها را بلرزاند و بترساند و غیر از این از دشمن انتظاری نیست.
انتهای پیام
