باشگاه خبرنگاران جوان؛ فاطمه سیدی- مصطفی محمدی رمضانی تحلیلگر مسائل بین‌الملل در گفت‌و‌گو با باشگاه خبرنگاران جوان درباره رویکرد ترامپ در دوره دوم ریاست جمهوری نسبت به ایران و مذاکره با وی اظهار کرد: در ارتباط با رویکرد دولت ترامپ در قبال ایران دیدگاه‌های متفاوتی وجود دارد. برخی ساده انگارانه و با وجود تجربه چهارساله نخست ترامپ در حوادث تلخی نظیر خروج از برجام و ترور شهید سلیمانی همچنان او را فردی تاجر مسلک و دارای تمایل شدید به نمایش می‌دانند و توصیه می‌کنند که تهران با استفاده از این ویژگی‌ها به یک توافق ولو نمادین در سال او دست یابد. برخی دیگر، با ایجاد هراس نسبت به ورژن جدید ترامپ و احتمال همگرایی او با نتانیاهو در شرایط کنونی منطقه پیشنهاد می‌دهند که ایران برای جلوگیری از بدتر شدن اوضاع ابتکار دیپلماسی را در دست گیرد. گروه سوم نیز خوش بینانه تصور می‌کنند پیروزی ترامپ در انتخابات و غلبه جمهوری خواهان در کنگره فرصتی برای حل و فصل مخاصمات بین ایران و آمریکا و عادی سازی روابط است.

وی ادامه داد: چالش اصلی مشترک این دیدگاه‌ها و چنین تفسیر‌هایی از رویکرد آمریکا در قبال ایران در دوره ترامپ آن است که از یک سو، راه حل تنش زدایی و بهبود شرایط را در دیپلماسی خلاصه می‌کنند و از سوی دیگر چنین می‌پندارند که کلید حل این مسئله در تغییر اراده تهران نسبت به نوع روابط با آمریکا است. در حالی که نه دیپلماسی به تنهایی توان مدیریت تخاصم یا حل خصومت را دارد نه کلید این قفل در تهران است.

محمدی رمضانی متذکر شد: راهبرد ترامپ در دور نخست در قبال ایران «تنش زدایی از طریق تنش زایی» بود. در این راهبرد، تحمیل فشار مؤثر بر ایران مقدمه‌ای بر فروپاشی یا دستیابی به یک توافق بزرگ پنداشته می‌شد. در دور دوم نیز شواهد نشان می‌دهد ترامپ به سمت اتخاذ سیاستی مشابه حرکت خواهد کرد. هر چند به دلیل محدودیت ابزار‌های تحریمی آمریکا و انعطاف پذیری ایران در شیوه دور زدن تحریم‌ها اهرم فشار آمریکا در این دور کم اثرتر از دور قبل خواهد بود ولی سیاست ترامپ در دور دوم با فشار به ایران آغاز خواهد شد. در این شرایط، تکیه صرف به ایده مذاکره ولو مستقیم با آمریکا بیش از آنکه به حل مسئله کمک کند باعث تشدید اوضاع خواهد شد.

تحلیلگر مسائل بین الملل بیان کرد: به دلیل آنکه ممکن است پیشنهاد مذاکره مستقیم در شرایط کنونی که طرف مقابل ایران را در ضعف احساس می‌کند اثر عکس داشته باشد. آنچه ایران باید انجام دهد آن است که در ماه‌های نخست ترامپ به ویژه در ۹ ماه ابتدای دولت او توان تاب آوری خود را افزایش داده و با ترکیبی از مولفه قدرت و دیپلماسی با آمریکا مواجه شود. به عبارت دیگر، مذاکره زمانی می‌تواند نتایج قابل قبولی برای ایران داشته باشد که متکی بر «قدرت دفاعی، تاب آوری اقتصادی و انسجام اجتماعی» باشد.