شهادت محیط‌بان خاییز؛ فریادی از دل طبیعت مظلوم

به گزارش خبرگزاری تسنیم از یاسوج، در ساحتِ سبزِ طبیعت که آینه تبارِ هستی است، فریادی خاموش از ناله مظلومیتِ محیط‌بانان برمی‌خیزد و شهادتِ جانسوزِ محیط‌بانِ شریفِ منطقه خائیز هدایت‌الله دیده‌بان، در سایه شلیک مستقیم به سرش، مظلومیتِ نسلِ فداکارِ نگهبانانِ طبیعت را به تصویر می‌کشد، او سال‌ها در خط مقدم حفاظت از میراث طبیعی این دیار ایستاد و با شجاعت و دلی پاک در برابر چالش‌های فراوان از تنوع زیستی و زیبایی‌های بی کرانِ طبیعت پاسداری کرد.

در ساحتِ سبزِ طبیعت که آینه تبارِ هستی است، فریادی خاموش از دلِ خاکی برمی خیزد، فریادی که نه از زبانِ انسان که از ناله مظلومیتِ محیط‌بانان، جانِ دلسوزِ طبیعت سر برآورده است.

امروز در این صحنه تلخ و جانسوز، روحِ پاکِ هدایت‌الله دیدبان محیط‌بانِ شریفِ منطقه خائیز به دیارِ باقی شتافت؛ شتافتی که در سایه شلیکِ مستقیم به سرِ او، نمادِ مظلومیتِ نسلِ فداکارِ نگهبانانِ طبیعت شد.

سالیان سال او در خط مقدم حفاظت از میراث گرانبهایِ طبیعیِ این دیار ایستاد؛ با شجاعتِ ستودنی و دلی پاک، در برابر چالش‌های فراوان از تنوع زیستی و زیبایی‌های بی کرانِ طبیعت پاسداری کرد.

اما سرنوشت شگفت این بار، او را در آغوشِ مظلومیتِ بی‌پروا رها کرد، هدایت‌الله نمادِ جانفشانی و فداکاری در راهِ حفاظت از خرده‌ریزهایِ ارزشمندِ طبیعت بود.

هدایت‌الله، نمادِ جانفشانی و فداکاری در راهِ حفظِ این میراثِ ارزشمند بود؛ او با هر نفسِ عمیقش، با هر قدمِ استوارش با هر لحظه بیداریِ شبانه، به پاسِ طبیعتِ سرزمینش، جان و دل خود را نثار می‌کرد.

شاید در این میان صدایِ ناله مظلومیتِ این قشرِ فداکار که با کمبودِ امکانات، کم‌توجهیِ مسئولان و بی‌تفاوتیِ برخی از سودجویان، در برابر تخلفات و بی‌حرمتی‌ها ایستادگی می‌کنند، بلندتر از هر فریادِ دیگری باشد.

هدایت الله با شهادتش نه تنها جانِ خود را نثار کرد، بلکه فریادی رسا و خاموش از دردِ قلبِ طبیعت و فریادیِ آهسته اما محکم از بی‌تفاوتیِ جامعه را به سوی آسمان فرستاد.

او، نمادِ آن فریادِ خاموشِ طبیعتِ مظلوم است که در برابر دستانِ بی رحمانه یِ تخریبگران، بی‌تابانه ناله می‌کند.

فریادِ خاموش تنها با پیام تسلیتِِ عمیق اما بی‌نتیجه پاسخ داده خواهد شد؟ آیا به راستی تکرارِ این فاجعه ها ، تنها به واسطه  ناتوانیِ پاسدارانِ طبیعت و کمبودِ نیرو و امکانات است؟ آیا تنها واکنش‌های بی‌رمقِ مسئولان در مقابلِ این فاجعه می‌تواند به نگرانی‌های عمیق مردم پاسخگو باشد؟ آیا در این میدانِ ناهموار که مظلومیت در آن به خون نوشته شده است، هیچ‌کس به فکرِ راهکارهای عملی و ساختاری نیست؟ آیا به‌راستی با تکرارِ این‌گونه فاجعه‌ها ما به تکرارِ یک مسیرِ مظلومیت‌بار تحت فشارِ بی‌تفاوتی و بی‌عدالتی محکومیم؟

این بخشی از صدها سؤالی است که امروز در سایه غم و اندوه در ذهنِ هر ایرانیِ آگاه و دلسوز انعکاس می‌یابد.

روحش شاد و یادش گرامی باد؛  امید است که این واقعه ما را به تأمل و بازنگری وادارد تا با دفاعِ جدی تر از محیط زیست و تقدیر از این قهرمانانِ خاموش،  به پاسِ حفظِ طبیعت، همراه و همدل شویم.

انتهای پیام/