به گزارش ایسنا، الجزیره در این گزارش آورده است: «از زمانی که مردم در شبکه‌های اجتماعی تعاملی گسترده و بدون مرز دارند، دیگر هیچ خطایی از سریال‌های تلویزیونی از چشمشان دور نمی‌ماند و فقط کافی است تا یک اشتباه را یکی از مخاطبان نکته سنج سریال ببیند تا در کمتر از چند دقیقه خبر این خطا را بین‌المللی کند!
این روزها ماه مبارک رمضان رو به پایان است و سریال‌های رمضانی تقریبا هر آنچه را در چنته داشتند برای مخاطبانشان رو کرده‌اند. اکنون در فضای مجازی برای مخاطبان سریال‌ها و حتی کسانی که سریال ها را دنبال نکرده‌اند، فضایی فراخ برای نقد و گاهی تمسخر این سریال ها فراهم آمده است.»
در ادامه این گزارش به برخی از اشتباهات سریال‌های عربی که اغلب به دلیل بی دقتی سازندگان و شاید ساده انگاشتن مراحل تولید رخ داده، اشاره شده است:
در یکی از این سریال‌های رمضانی به نام «ضل راجل» یاسر جلال، بازیگر عرب زبان، در سکانسی گوشی موبایلش را برعکس در دست گرفته و از آن استفاده می‌کند!
در سریال دیگری به نام «ملوک الجدعنة» رییس پلیس با چهار نشان بر لباسش ظاهر شده است؛ در حالی که در واقعیت بالاترین رتبه باید سه نشان داشته باشد.
در سریال «هجمة مرتدة» یا «ضد حمله»، ساختمانی دیده می‌شود که در آن پوستری تبلیغاتی از بازی «پابجی» به چشم می خورد؛ این در حالی است که این سریال قصه‌ای در سال ۲۰۰۷ را روایت می‌کند و این بازی برای اولین بار در سال ۲۰۱۷ منتشر شده است! همچنین در همین سریال یکی از بازیگران از تلفن همراهی استفاده می‌کند که کاملا جدید است و در مقطع زمانی که قصه روایت می‌شود، اصلا تولید نشده است.
سفیدی بیش از حد دندان‌های برخی از بازیگران و مغایرت ظاهرشان با نقشی که بازی می‌کنند نیز انتقاد و تمسخر مخاطبان را برانگیخته است. آرایش کامل زنان بازیگر در هر شرایط و در هر نقشی که ظاهر شده‌اند، نیز این روزها توسط کاربران عرب زبان مورد تمسخر واقع می‌شود.
در این میان سریال‌های رمضانی خطاهای ادبی نیز داشته‌اند. برای مثال یک سریال عربی به طور واضح از یک فیلم مشهور ایتالیایی به نام «ازدواج به سبک ایتالیایی» اقتباس شده است و این موضوع در همه رسانه‌ها بازتاب داشته است اما تاکنون سازندگان هیچ اشاره‌ای به این مساله نکرده‌اند.
استفاده از یک بازیگر در دو نقش در یک سریال، یکی دیگر از موضوعاتی است که می‌تواند نشان از بی توجهی سازندگان نسبت به باورپذیر کردن سریال‌های درام نزد مخاطب باشد. برای مثال در سریال «اختیار ۲» بازیگری که در فصل اول حضور داشته است، در فصل دوم یک نقش دیگر را بر عهده گرفته و این در حالی است که دو فصل در یک بازه زمانی روایت شده و حتی خیلی از صحنه‌های فصل اول در فصل جدید بازپخش می‌شود.
یکی دیگر از نمونه‌های بی توجهی به باورپذیر بودن درام ها، مربوط به سریالی جنایی است که پس از به قتل رسیدن یک زن، پلیس به شوهرش اجازه می‌دهد در محلی که قتل انجام شده بماند و چند روز بعد با او تماس گرفته و از او می‌خواهد تا دست به چیزی نزند تا اثر انگشت متهم باقی بماند و آن‌ها بعد از چند روز برای تحقیق به خانه مقتول بیایند!
انتهای پیام
