بهزاد پروین قدس در گفت‌وگو با خبرنگار بخش هنرهای تجسمی ایسنا، درباره‌ی لزوم راه‌اندازی موزه‌ای برای عکس‌ها و اسناد تصویری جنگ، اظهار کرد: دغدغه داشتن موزه‌ای برای عکس‌های جنگ، سال‌هاست که وجود دارد و متأسفانه تا امروز به نتیجه نرسیده است. اگر این روند ادامه پیدا کند شاید یک روز، نوادگان ما فقط چند عکس را از هشت سال جنگ چند ابرقدرت بزرگ دنیا با ما، به‌عنوان اسنادی از آن دوران پیدا کنند!
او ادامه داد: دوران جنگ تحمیلی، سرشار از افتخار و عزت بود و باید برای آیندگان حفظ شود. یک عکس از جنگ ویتنام می‌تواند خیلی حرف برای دنیا داشته باشد، اما ما چه چیزی داریم که از جنگی که به ما تحمیل شد به دنیا نشان دهیم؟ من نمی‌خواهم شعاری صحبت کنم، اما عکس‌ها و عکاسان جنگ، دریایی از خاطره و حرف هستند و ما باید برای آینده حرفی داشته باشیم.
این عکاس به لزوم وجود عزم ملی برای ایجاد یک موزه جنگ اشاره کرد و گفت: راه‌اندازی موزه‌ای برای عکس‌های جنگ به یک نگاه ملی نیاز دارد. همه باید کمک کنند که این اتفاق بیفتد. با این حال بعضی نهادها و ارگان‌ها هستند که فعالیت‌های فرهنگی تعریف‌شده‌ای دارند و باید چنین برنامه‌ای را در دستور کارشان قرار دهند. به‌عنوان مثال بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس یا سازمان تبلیغات اسلامی می‌توانند در این کار سهم داشته باشند. هر اداره، نهاد و ارگانی هم وارد این کار شود، اگر جنس کار را نشناسند، به نتیجه‌ای نخواهیم رسید. کسانی باید این کار را به دست بگیرند که دغدغه‌شان ثبت و حفظ عکس‌های جنگ باشد.
پروین قدس ادامه داد: موزه‌ها و مکان‌هایی که در کشور ما برای نشان دادن نمادهایی از دوران جنگ به‌وجود آمده‌اند، سازه‌های مدرن و شکیلی هستند، اما از نظر محتوایی و بُعد معنوی خیلی کم‌رنگ‌اند. چندبار که به موزه جنگ تهران رفتم، آن قرابت و حسی را که باید منتقل کند در آنجا ندیدم. درست است که باید از ابزار مدرن برای ساختن چنین مکان‌هایی استفاده کرد، اما از نظر هم‌ذات‌پنداری هم که شده، باید بروند و موزه‌های جنگ دنیا را ببینند و از آن‌ها الهام بگیرند.
این عکاس درباره‌ی لزوم توجه به ثبت کنندگان عکس‌های جنگ برای تشکیل شناسنامه‌ی این‌گونه تصاویر، اظهار کرد: علاوه بر اهمیتی که عکس‌های دوران جنگ دارند و می‌توان آن‌ها را به‌عنوان اسنادی ارزشمند تلقی کرد، کسانی که این عکس‌ها را گرفته‌اند نیز بسیار مهم هستند و در ثبت شناسنامه‌ی عکس‌ها می‌توان از آن‌ها کمک گرفت. در کنار این عکس‌ها رزمندگانی که می‌توانند در شناسایی سوژه‌ها، زمان ثبت عکس و به‌وجود آوردن یک شناسنامه برای آن حرف‌هایی برای گفتن داشته باشند، اکنون در سراشیبی عمر خود هستند، اما کسی به این موضوع توجه نمی‌کند.
او همچنین بیان کرد: یادم هست در نمایشگاهی که از تعدادی از عکس‌های جنگ من، در ترکیه برگزار شد، چند نفر اهل فن که به نمایشگاه آمده بودند، واکنش اعتراضی داشتند و به من گفتند چرا بعد از گذشت این همه سال از جنگ، حالا یک نمایشگاه از عکس‌های آن دوران برگزار کرده‌اید؟! انتشار فیلم و عکس‌های جنگ در کشورهای دیگر همزمان با این اتفاق صورت می‌گیرد. من هم گفتم همین نمایشگاهی که می‌بینید حاصل دغدغه‌ی خودم است و به زحمت توانسته‌ام چند فریم از عکس‌هایم را در این نمایشگاه عرضه کنم.
پروین قدس به فعالیت انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس در زمینه‌ی جمع‌آوری عکس‌های جنگ اشاره کرد و گفت: انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس کاری را که چند سال روز زمین مانده بود، به دست گرفته است. چند عکاس از بچه‌های خود جنگ در حال تقلا هستند تا بخشی از عکس‌های هشت سال دفاع مقدس را جمع‌آوری، حفظ و نگهداری کنند، اما به‌خاطر بضاعت اندکی که دارند، نمی‌توانند جوابگوی حجم زیاد عکس‌ها باشند.
این عکاس همچنین بیان کرد: بخشی از عکس‌های دوران جنگ که توسط عکاسان حرفه‌ای، آماتورها یا رزمندگان گرفته شده، در طول این سال‌ها از بین رفته است. بخشی از عکس‌های خود من نیز پس از گذشت سال‌ها دچار صدمه و آسیب شده‌اند. دست من نیست که بتوانم از آن‌ها نگهداری کنم. آن‌ها عمرشان را کرده‌اند.
او در پایان به وضعیت حق مالکیت عکس‌های جنگ اشاره کرد و افزود: تعریف حق اثر و مالکیت یک تصویر کاملا یک حالت دستوری پیدا کرده است. چند وقت پیش، آلبومی از عکس‌های من از جنگ، بدون اجازه‌ام چاپ شد. وقتی هم اعتراض می‌کنیم با یک برخورد قلدرانه مواجه می‌شویم. این کار از نظر عرفی، قانونی و شرعی درست نیست. همین رفتارها باعث شده است که عکاسان جنگ اعتمادشان را از دست بدهند. البته آن‌ها نسبت به انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس این احساس را ندارند، چون کسانی که آنجا کار می‌کنند دردکشیده‌ی این حوزه هستند. ابتدا عکاسان برای در اختیار قرار دادن نگاتیوها و عکس‌های‌شان ملاحظاتی داشتند، اما اکنون این ارتباط شکل گرفته است.
انتهای پیام
6994504
مهمترین اخبار فرهنگی‌هنری
