به گزارش خبرنگار مهر، لیشمانیا (Leishmania) گروهی از انگل های تک سلولی (protozoan) هستند. چرخه زندگی آنان پیچیده است و فرم های مختلف تکوینی آن به صورت متناوب بین پشه خاکی و میزبان منتقل می شود. گونه غیر بیماری زای آن لیشمانیا «تارنتولا» نام دارد و قادر به ایجاد عفونت در انسان نیست.

مشاهده شده است که در گونه های بیماری زا «وزیکول» (ریزکیسه) های خارج سلولی می توانند عامل تشدید عفونت باشند؛ با این وجود تاکنون هیچ گزارشی در خصوص استخراج و بررسی ماهیت وزیکول های خارج سلولی لیشمانیا تارنتولا منتشر نشده است.

با هدف استخراج و بررسی وزیکول های خارج سلولی لیشمانیا تارنتولا، محققان طی پژوهشی به مقایسه وزیکول های خارج سلولی لیشمانیا تارنتولا و لشمانیا ماژور پرداختند.

نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Frontiers in Cellular and Infection Microbiology منتشر شده است، نشان داد، وزیکول های خارج سلولی این دو گونه از لیشمانیا اندازه و محتوی پروتئینی مشابهی دارند و پروتئین های GFP و GP۶۳ در هر دو آنان تشخیص داده شد. علاوه بر این پروتئین GP۶۳ حاصل از لیشمانیا در سلول هایی که با وزیکول های مذکور القا شده بودند مشاهده شد.

جالب آنکه فاکتورهای پروتئینی التهابی که سلول های القا شده با وزیکول های خارج سلولی بیان می کردند با پروتئین هایی که ماکروفاژهای مواجه شده با لیشمانیا ماژور بیان می کردند مشابه بود. همچنین نتایج این پژوهش نشان داد ماکروفاژهایی که با وزیکول های خارج سلولی تارانتولا القا شده بودند در مواجهه با انگل بیماری زا قدرت دفاعی بیشتر و ابتلای پایین تری داشتند.

در این پژوهش وزیکول های خارج سلولی لیشمانیا تارانتولا برای نخستین بار استخراج و بررسی شد و نشان داده شد می تواند در کنترل ابتلای ماکروفاژهای انسان به نوع بیماری زای لیشمانیا مؤثر باشد و در بیماری های انگلی به عنوان ابزاری برای انتقال دارو به ماکروفاژها مورد استفاده قرار گیرد.

این تحقیقات توسط دکتر سیما رفعتی، دکتر آنا کلودیا تورسیلاس، مهرداد شکوهی، دکتر فائزه شکری و همکارانشان در انستیتو پاستور، دانشگاه فدرال سائوپائولو، دانشگاه اصفهان، پژوهشگاه رویان جهاد دانشگاهی و دانشگاه فدرال فنی زوریخ به نتیجه رسیده است.