کانال تلگرامی «اندیشکده تهران» نوشت:



با سقوط نظام بعثی سوریه این سوال مطرح است که چه چشم‌اندازی را می‌توان برای آینده سیاسی این کشور متصور بود. برای تببین این موضوع باید مهم‌ترین چالش‌ های وضع موجود و حکومت ‏آینده، بازیگران اصلی و در نهایت سناریوهای اصلی را مدنظر داشت.

مهم‌ترین چالش ‌های وضع موجود و حکومت آینده

بی‌ تردید تشکیل هر دولتی در آینده نزدیک در سوریه، متأثر از چالش‌های مهمی است که در این ‏مسیر وجود دارد. به همین جهت، ابتدا چالش‌های فعلی دمشق و البته چالش‌هایی که متوجه ‏دولت آینده است مورد توجه قرار می گیرد و بعد از آن به بازیگران و سناریوهای موجود پرداخته می‌شود. مهم‌ترین ‏چالش‌های وضعیت فعلی سوریه (بعد از سقوط حکومت بشار اسد) و هر حکومتی که در آینده ‏نزدیک تشکیل شود، عبارتند از:‏

کشوری با سه اقلیم متفاوت (معارضه، قسد و مناطق علوی‌نشین)‏

تأمین هزینه کلان بازسازی

روشن شدن تکلیف تروریست‌های خارجی

بروز دوباره شکاف «اکثریت – اقلیت» به عنوان مهم‌ترین محرک در تاریخ سیاست سوریه با ‏رسیدن اکثریت (اهل تسنن) ‏به قدرت‏

موج فراگیر «انتقام‌خواهی»‏

بازیگران داخلی و خارجی

به طور کلی بازیگران اصلی در بحث تشکیل دولت آینده را به دو دسته «بازیگران داخلی» (اهل ‏سوریه) و «دولت‌های خارجی مؤثر در معادله نظام‌سازی» تقسیم می ‌کنیم.

در اقلیم معارضه، حداقل ۵ بازیگر اصلی وجود دارد که شامل هیئت تحریر الشام، ‏ اتاق عملیات «فجر الحریه‌ی » تابع «جیش الوطنی»‏، گروه ‌های مسلح در درعا، ‏مسلحین دروزی‌مذهب استان سویدا. گروه‌ های مسلح در منطقه «التنف» می‌شود. تازه به این‌ها باید گروه‌هایی از قبیل احرار الشام، جبهه شامیه، الزنکی، فیلق الشام و ... را ‏اضافه کرد.‏

هم‌ اکنون معارضین سوری دارای دو تشکیلات سیاسی ‏حکمرانی مجزا از هم هستند که قطعا جامعه جهانی با حکومت مستقیم هر کدام از آن‌ها بر ‏دمشق مخالفت خواهد کرد. تجربه اول «حکومه‌ی الأنقاذ» در ادلب و تابع تحریر الشام و تجربه دوم ‌‏«دولت موقت» در مناطق تحت قیمومیت ترکیه است که جامعه جهانی با حکمرانی بی‌واسطه ‏این‌ها بر دمشق مخالفت خواهد کرد. اما نکته مهم این‌جاست که اگر این دو تجربه تعین یافته را ‏کنار بگذارند، باید سازه‌های جدیدی تعبیه شود که قطعا متأثر از بافت این دو تشکیلات خواهد ‏بود.‏

باید توجه داشت به دو علت «سابقه تطبیق شریعت پیش از زمامداری تحریر الشام» (از سال ۲۰۱۵ ‏یعنی دو سال پیش از سیطره تحریر الشام بر ادلب) و «بافت یکدست سنی قلمرو تحریر ‏الشام در ادلب» تجربه حکمرانی آنان قابل تعمیم به کل خاک سوریه نیست.‏

‏در اقلیم کردی بازیگر اصلی قسد است. شکاف عربی-کردی در این دوره تشدید می‌شود و به صورت «شکاف بدنه با ‏رأس» خود را نشان خواهد داد.‏ در رابطه با علوی‌ها برای اولین بار در تاریخ سوریه، کسی رهبری آنها را در دست ندارد و ‏جامعه علوی سوریه فاقد «سر» هستند. این نکته بر ابهامات نسبت به جهت‌ گیری‌ های آنان ‏می‌افزاید.‏ آخرین نکته‌ای که در این زمینه باید مورد توجه قرار گیرد، بقایای ‏نظام قدیمی است که هم‌چنان اداره سوریه را از نظر اداری و خدماتی بر عهده دارند.‏

در مورد بازیگران خارجی باید گفت نقش اول را کشورهای «ایالات متحده»، «ترکیه» و «روسیه» ‏ایفا خواهند کرد و در درجه بعد نیز «رژیم صهیونیستی» و «کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس» ‌‏(قطر، عربستان و امارات) و «اردن» قرار دارند و البته «جمهوری اسلامی ایران» با توجه به نفوذ خود ‏در گذشته، تلاش خواهد کرد تا در این فضا اثرگذار بماند.‏

مهم‌ترین سناریوها

در رابطه با سناریوها، به صورت کلی چهار ایده «دولت مرکزی مقتدر»، «تجزیه»، «تأسیس ‏نظام فدرال» و «لیبیایی شدن سوریه» مطرح است. اما در این زمینه نگارنده به صورت خاص، ‏ایده «دویلات» را جدی‌تر می‌داند که مشخصات آن به شرح ذیل است:

‏پهنه سرزمینی کشور (قلمرو حاکمیت ملی) در مناطق مختلف میان گروه‌ های متنفذ محلی ‏تقسیم می‌ شود.‏‏

‏این گروه‌ها در قلمرو خود فاقد پشتوانه حقوقی و رسمی هستند؛ اما از قدرت بالای سیاسی، ‏اقتصادی، نظامی و امنیتی برخوردارند.‏‏

مرزهای مشخصی برای قلمرو هر جریان وجود ندارد.‏‏

‏در بسیاری از نقاط، قدرت نفوذ این نیروی متنفذ محلی از ساختار دولت بیش‌تر است.‏‏

در این شرایط، دولت یا به شرکت سهامی عام میان این گروه ‌ها بدل شده یا دست کم در داخل ‏خود رقابت‌ هایی دارد که طرف‌های رقیب را به سمت دادوستد و امتیاز دادن به متنفذین محلی ‏می‌ کشاند.‏