این روزها یک سوال خیلی در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود و آن اینکه چرا ایران در فتنه اخیر سوریه حضور نداشت؟ و حالا با سقوط بشار اسد همان سوال تبدیل به یک قضاوت نادرست شده و اینکه عدم دخالت ایران باعث پیروزی تروریست ها شده است. 

در این راست یک فعال مجازی در کانال تلگرامی با نام «پراکنده‌های یک روزنامه نگار» درباره طعنه‌های برخی در خصوص دخالت ایران در وضعیت فعلی سوریه متنی منتشر کرد.

ایران بود که پشت بشار را خالی کرد!

بشار با روندی که از چهار سال گذشته در پیش گرفته بود عملا «پشتـ» ـی نداشت که ایران خالی‌اش کند. مجبور کردن ایران به خروج بخش عمده‌ای از قوای میدانی‌اش از سوریه (بعضی منابع تا ۸۰ درصد اعلام می‌کنند)، عدم همراهی مطلق با ایران در قضایای پسا ۷ اکتبر (با علم به اینکه به نظر بسیاری از کارشناسان، اسرائیل پس از تسویه‌حساب با غزه و لبنان، سراغ سوریه خواهد رفت) و نادیده گرفتن نظرات ایران در خصوص مباحثی مانند آشتی ملی فقط نوک کوه یخِ فاصله گرفتن بشار از ایران بود.

ایران باید مداخله‌ی نظامی می‌کرد!

ایران «استعمارگر» نیست که در صورت عدم خواست جامعه‌ی میزبان ستون‌کشی نظامی کند. بماند که قرائن و شرایط واقعیِ میدان هم اصلا چنین چیزی را تجویز نمی‌کرد. ستون‌کشی نظامی به یک کشور فروپاشیده آنهم دو سه هزار کیلومتر دورتر از مرزهای رسمی کشور، عقبه و لجستیک و پشتیبانی و از همه مهم‌تر «همراهی» می‌خواهد که هیچکدام‌شان نبود. برای تخلیه معدود نیروهای باقیمانده در وسط معرکه به هواپیمای مسافربری شما «امکان» فرود هم نمی‌دادند بعد توقع دارید ایران ستون‌کشی نظامی راه بیندازد؟!

امریکا و ترکیه و اسرائیل با هم بسته بودند برای پایین کشیدن اسد!

قضیه از دست همه در رفته حتی ترک‌ها. بله! ترک‌ها به‌دنبال ضربه به اسد بودند اما اصلا طالب آن نبودند که پروکسی‌هایشان یک هفته‌ای اسد را سرنگون کنند و دنبال تشکیل دولت بروند آنهم با صندوق و کشوری خالی از دلار و اقتصاد و نفت! میادین نفتی شرق سوریه در دست کردها و امریکاست. زیرساخت اقتصادی هم که نیست. لاجرم یا ترک‌ها باید سر کیسه را شُل کنند یا طعم شیرین پیروزی و سقوط اسد را با امریکا و غرب شریک شوند یا تن بدهند به یک سوریه تکه تکه تا حداقل کمتر دست به جیب شوند. در واقعیت احتمالا شاهد ترکیبی از سناریوی دوم و سوم خواهیم بود اگر اتفاق «خاص» دیگری نیفتد!

تکلیف خون مدافعان حرم چه می‌شود؟

ایران زمانی در میدان، عملا دست به اسلحه شد که وحوش تکفیری به سی کیلومتری مرزهای ایران رسیده بودند. شیعه سر می‌بریدند. آدم را زنده زنده آتش می‌زدند. تمامیت ارضی ایران را بخشی از دولت آینده خود می‌دانستند. در این شرایط ایران ورود کرد. رفتار، سیگنال‌ها و پیش‌شرط‌هایی که امروز جولانی به کشورهای اطراف می‌دهد را مقایسه کنید با عربده‌های آن روز هم‌قطاران همین بشر! خون شهدا بود که این رفتار را «تغییر» داده. دشمن شماست هنوز اما رفتارش «تغییر» کرده.  این چیز کمی نیست.