یکی از اصحاب امام صادق (ع) از ایشان سوال می‌کنند: حقیقت بندگی چیست؟

قُلْتُ یا شَرِیفُ فَقَالَ قُلْ یا أَبَا عَبْدِ اللهِ؛ قُلْتُ یا أَبَا عَبْدِ اللهِ، مَا حَقِیقَةُ الْعُبُودِیةِ؟ ...

گفتم:‌ای شریف! فرمود:بگو: یا أباعبدالله، گفتم: یا اباعبدالله! حقیقت بندگی چیست؟ فرمود: به سه چیز است:

اول اینکه بنده آنچه را خدا به او بخشیده ملک خود نداند، زیرا بندگان مالک نیستند، بلکه مال را از آن خدا می‌بینند، و هر کجا خدا فرمان داد مصرفش می‌کنند.

دوم اینکه: بنده تدبیر امور خودش را نمی‌کند.

سوم اینکه: تمام وقت خود را صرف انجام اوامر خدا و ترک نواهی او کند.

بنابراین، هرگاه بنده چیزی را که خدا به او بخشیده ملک خود نداند، انفاقش در راه خدا بر وی آسان گردد و هرگاه تدبیر امورش را به دست مدبّر واقعی سپرد، سختی‌های دنیا برایش آسان شود و هر گاه بنده به امر و نهی خدا گردن نهاد، هیچ‌گاه با مردم جدال نمی‌کند و به آنان فخر نمی‌فروشد.

هرگاه خداوند به بنده این سه خصلت را عطا فرمود، دنیا و شیطان و مردم در نظرش خوار می‌شود و به خاطر مال جمع کردن و فخر فروشی به دنبال دنیا نمی‌رود و از مردم عزّت و مقام نمی‌طلبد و اوقاتش را هدر نمی‌دهد.

این اوّلین درجه پرهیزگاران است، خداوند متعال می‌فرماید: «جهان آخرت را برای کسانی مهیا کردیم که در روی زمین دنبال مقام‌پرستی نرفته و مرتکب فساد نشده باشند و پایان نیک برای پرهیزگاران است».

منبع: ایسنا